Οι ιστορίες που περιγράφει ένας - τολμώ να τον χαρακτηρίσω θαρραλέο - αναπληρωτής εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην επιστολή παραίτησης που απέστειλε στο υπουργείο Παιδείας, αλλά και στον εισαγγελέα, δεν είναι μόνο η πραγματικότητα στα σκληρά ΕΠΑΛ. Είναι ψηφίδες της σχολικής ζωής που βιώνουν εκπαιδευτικοί αλλά και μαθητές όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα στα σχολεία, κυρίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Οι μαθητές του λοιπόν, του ξεκαθάρισαν με το καλημέρα ποιος κάνει κουμάντο και ποιες είναι οι υποχρεώσεις του, αν θέλει να επιβιώσει στον κόσμο της…εκπαίδευσης. Καψόνια και σπάσιμο τσαμπουκά. Και καμία παράκληση ή επίκληση στο φιλότιμο, δεν έχει αποτέλεσμα. Οι πειθαρχικές ποινές εξαγριώνουν ακόμα περισσότερο.
Το ημερολόγιο του, από την 11η ημέρα του Οκτωβρίου, που βρέθηκε στο σχολείο, έως και την ημέρα που υπέβαλε παραίτηση, προκαλεί τρόμο. Αυτά που περιγράφει γίνονται συνήθως σε σωφρονιστικά ιδρύματα μεταξύ κρατούμενων και σωφρονιστικών υπαλλήλων και όχι σε σχολεία.
Η αποδοχή της παραβατικότητας και η συνθηκολόγηση μαζί μας στις σχολικές τάξεις και τους προαύλιους χώρους, είναι συνθηκολόγηση και αποδοχή της μαζικής εξαγωγής της στην κοινωνία των ενηλίκων.
Συνάδελφοί και τα αρμόδια όργανα στα οποία απευθύνθηκε, του πρότειναν τον εύκολο δρόμο. Το αναμενόμενο. Το σύνηθες.
Του εξήγησαν τη νομοθεσία που του δένει τα χέρια – και τα δικά τους προφανώς – τον παρότρυνα να προσαρμοστεί, να λοβοτομηθεί και βαθμολογώντας τους πάντες με «12» να καθαρίσει.
«Σημεία των καιρών και της κοινωνίας», « έτσι είναι τα ΕΠΑΛ» και ξανά συμβουλές να προσαρμοστεί και να κάνει υπομονή. Μη χάσει το μισθό και τις ημερήσιες στα υπόλοιπα σχολεία.
Θα σκεφτεί κάποιος που διαβάζει αυτό το κείμενο χωρίς να έχει διαβάσει το δικό του:
Ενας καθηγητής που δεν μπορεί να επιβληθεί ή του κάνουν λίγο παραπάνω πλάκα. Πάντα γινόταν αυτό στα σχολεία. Αυτό που περιγράφει δεν γινόταν στα σχολεία. Δεν γίνεται, να γίνεται στα σχολεία. Δεν είναι μια κατάσταση που αφορά έναν άνθρωπο ή το σχολείο.
Το αναφέρει ευθαρσώς. Στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, στα αρμόδια όργανα , στον εισαγγελέα,
«Το ότι είναι μια συνήθης κατάσταση δε σημαίνει πως είναι μια φυσιολογική κατάσταση και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αποδεκτή. Το να επικαλούμαστε τους «καιρούς» καταργεί καταρχήν την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης και ακόμα κι αν συνηθίσω στον διεβδομαδιαίο αυτό «βιασμό» δε μπορώ σε καμία περίπτωση να γίνω συνένοχος στη παραγωγή εγκληματιών. Διότι αυτό συμβαίνει.»
Είναι σκληρό να το λέει για παιδιά στην εφηβεία;
Είναι, αλλά είναι και η πραγματικότητα.
Εχει στοιχεία υπερβολικής αυστηρότητας η επιστολή του. Ναι αλλά δεν έχει ψέματα.
Κι αυτό είναι το πρόβλημα.
Η ωμή αλήθεια.
Κλείνει την μακροσκελή καταγγελία – πόνημα με τη διευκρίνηση πως δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών εκατέρωθεν αλλά όπως λέει « Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κατάντια των σχολείων μας»
