Πώς θα σεβαστούμε τους νεκρούς της τραγωδίας στα Τέμπη και θα συμπαρασταθούμε στο θρήνο των οικογενειών τους, εάν δεν παραδεχθούμε τα προφανή και δεν καταγράψουμε καθαρά τις ευθύνες, και τους υπεύθυνους;
Ανάμεσα στο ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη και στον όλεθρο που προκάλεσε, υπάρχει μια ολόκληρη αλληλουχία ελλείψεων, παραλείψεων και αβελτηρίας που συγκροτούν την εγκληματική ευθύνη, της διοίκησης και του κράτους.
Ευθύνη που δυστυχώς ανιχνεύεται απόλυτα.
Θα βιώναμε τώρα αλλιώτικα την εθνική συντριβή μας, εάν ήμασταν απολύτως βέβαιοι ότι είχαμε κάνει ως πολιτεία, όσα έπρεπε, στο χρόνο που έπρεπε.
Επί χρόνια, οι ζωές και η ασφάλεια των επιβατών αλλά και ο σιδηρόδρομος, ως ένα σημαντικό αναπτυξιακό εργαλείο, αφέθηκαν στο έλεος μιας λάθος επιλογής, μιας λανθασμένης εκτίμησης.
Τα σύγχρονα μέσα ασφάλειας, τα πρωτόκολλα και οι δικλείδες για τα οποία έχουν ξοδευτεί, όπως φαίνεται, εκατομμύρια ευρώ – και ως ευρωπαϊκό κράτος είχαμε την υποχρέωση να διαθέτουμε – έμειναν στα συρτάρια και στα κουτιά. Τα «πως» και τα «γιατί», ποιοι το επιδίωξαν και ποιοι το επέτρεψαν πρέπει να απαντηθούν. Διοικητικά και δικαστικά. Υπήρξαν δυστυχώς πολύ πρόσφατα προειδοποιήσεις και χτυπήθηκαν πολλές καμπάνες προς τους αρμόδιους, που είτε αδράνησαν, είτε αδιαφόρησαν, είτε δεν αξιολόγησαν τον κίνδυνο. Ούτε αυτό μπορεί να μείνει χωρίς απάντηση.
Όσοι όμως ζητάμε καταλογισμό της ευθύνης, προτεραιότητες και χειροπιαστά αποτελέσματα στη διαδικασία γκρεμίσματος του καφενειακού κράτους – τα ίδια ακριβώς ζητούσαμε και μετά την τραγωδία στο Μάτι – δεν θα γίνουμε οι «μπροστινοί» όσων τρίβουν τα χέρια τους για τους …νεκρούς του Μητσοτάκη και ετοιμάζονται για αντεπίθεση μετά την εκπνοή του εθνικού πένθους.
Οι λυγμοί του Κώστα Καραμανλή στον τόπο της τραγωδίας μαζί με το κείμενο της παραίτησης του, αποτελούν μια λυτρωτική ένδειξη ότι «ποτέ ξανά» μετά από το δικό του παράδειγμα δεν θα μπορέσει υπουργός να κλωτσήσει την ευθύνη του σαν τενεκεδάκι, κλονίζοντας για μια ακόμη φορά την πίστη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα.
Η νέα τραγωδία υπενθυμίζει με απόλυτο τρόπο το εθνικό καθήκον της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Να σαρώσει το «παράπηγμα» που αποδεχθήκαμε ως κράτος. Σαρώνοντας και δικές της επιλογές, ανθρώπους, και λάθη.
Είναι η τελευταία σοβαρή ευκαιρία μας.
