Διαβάζω και εγώ - όπως και πολλοί άλλοι, αδαείς περί των νόμων και των διαδικασιών βάσει των οποίων το ελληνικό Δημόσιο είναι υποχρεωμένο να παραστεί ως αντίδικος σε πολλές περιπτώσεις - την ιστορία με την έφεση σε βάρος της απόφασης για αποζημίωση στους συγγενείς θύματος στο Μάτι.
Αντιλαμβάνομαι - και το λέει και ο δικηγόρος τους σε σχετική ανακοίνωση - ότι το Δημόσιο έχει εκ του νόμου την υποχρέωση να ασκήσει έφεση και η υπόθεση να οδηγηθεί για εκδίκαση στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών.
Όμως είναι ανατριχιαστικά απεχθή τα επιχειρήματα που καταγράφονται στο νομικό κείμενο, το οποίο έχει προφανή σκοπό να προστατεύσει το ταμείο του κράτους, από τις αποζημιώσεις που πρέπει να καταβάλει στους συγγενείς των τραγικών θυμάτων.
Των ανθρώπων που με την συλλογική ανικανότητα και την τραγική ανεπάρκεια του, το κράτος δεν μπόρεσε να προστατέψει και που χρόνια μετά προσβάλει βάναυσα.
Όποιος έβαλε στο χαρτί της έφεσης όλες αυτές τις φτηνές δικαιολογίες τις ίδιες που πέταγαν, χωρίς αιδώ και κατάμουτρα στα τραγικά θύματα, οι υπουργοί της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ για να δικαιολογηθούν, υβρίζει τους νεκρούς, εξαγριώνει τους συγγενείς και εξοργίζει τις συνειδήσεις όσων θεωρούν την τραγωδία ένα αξεπέραστο συλλογικό τραύμα.
Οι άνθρωποι στο Μάτι δεν κάηκαν λόγω κάποιας «αιφνίδιας μεταβολής του καιρού» και «της σπανιότατης και ραγδαίας αύξησης των ανέμων σε τοπικό επίπεδο» ούτε επειδή «οι εναέριες και επίγειες δυνάμεις είχαν αντικειμενική κατάσβεση του πύρινου μετώπου λόγω της έντασης και του πλάτους και ύψους της πυρκαγιάς» όπως αναφέρεται στο εφετήριο.
Η επίκληση αντικειμενικής αδυναμίας πτήσης των εναέριων μέσων κατά τις απογευματινές ώρες του ένδικου δυστυχήματος λόγω των καιρικών συνθηκών, είναι ένας ογκόλιθος ψεύδους, που κρύβει την επιχειρησιακή αθλιότητα που συντελέστηκε εκείνο το απόγευμα πριν από το ανήθικο πολιτικό θέατρο.
Όταν στα πορίσματα των ανακριτών και στις συνομιλίες μεταξύ των αρμοδίων υπάρχει μέχρι πολιτική παρέμβαση, ώστε τα ιπτάμενα μέσα που επιχειρούσαν στο Νταού Πεντέλης, απ όπου ξεκίνησε η φωτιά, να κατευθυνθούν σε άλλο - απολύτως ελεγχόμενο - μέτωπο στην Κόρινθο Ο ανακριτής Μαρνιέρης – καλό είναι να θυμόμαστε τα ονόματα των ανθρώπων – τα έχει όλα στο πόρισμα του.
Η βαναυσότητα των δικαιολογιών μεγαλώνει καθώς συμπίπτει χρονικά με την μεγάλη δίκη για το Μάτι, όπου οι περιγραφές όσων επέζησαν παγώνουν το αίμα.
Όπου η κατάθεση του ηρωϊκού αξιωματικού της Πυροσβεστικής και πραγματογνώμονα Δημήτρη Λιότσιου είναι πειστήριο ότι το κράτος δια των παραλείψεων και των λαθών του, της ανεπάρκειας του σε όλη την πυραμίδα, δολοφόνησε αθώους ανθρώπους.
Αυτό έγινε στο Μάτι. Δεν έχουμε δικαίωμα να το αποσιωπούμε.
Έχουμε υποχρέωση να το φωνάζουμε. Είναι ηθική υποχρέωση να αποζημιωθούν τα θύματα.
Ποτέ «σιvπή» για το Μάτι.
Υ.Γ Η υπόσχεση αυτή δόθηκε με το κείμενο που γράφτηκε στον «Φιλελεύθερο» στις 24 Ιουλίου λίγες ώρες μετά τη φωτιά και αποτελεί το προσωπικό μου « δεν ξεχνώ». Σε όλα τα επίπεδα.
Το παραθέτω στη μνήμη των θυμάτων και με συντριβή για το συνεχιζόμενο δράμα των επιζώντων και των συγγενών τους.
«Υπάρχουν τραγωδίες και τραγωδίες. Θρήνοι και θρήνοι. Σιωπές και σιωπές. Ομως ο σεβασμός στους νέους νεκρούς που θρηνεί η χώρα δεν είναι η σιωπή. Η σιωπή μοιάζει με ύβρη. Είναι οι φωνές των ζωντανών, η απαίτηση για απαντήσεις, για τον καταλογισμό και την απόδοση των ευθυνών που θα «δικαιώσουν» τους δεκάδες άδικους θανάτους. Είναι οι φωνές των ζωντανών που ίσως γλιτώσουν τα επόμενα βέβαια θύματα ενός ανεκδιήγητου κράτους. Οι νέοι νεκροί δεν είναι θύματα μιας αναπόφευκτης και σταλμένης από τους Ελληνες θεούς τραγωδίας. Και δεν είναι ούτε θύματα της κατάρας του Θεού γιατί ο πρωθυπουργός είναι άθεος, όπως εμετικά αποφάνθηκε ο μητροπολίτης Αμβρόσιος. Είναι τα θύματα της διαχρονικά εγκληματικής οργάνωσης του κράτους και της κοινωνίας που συνέπεσε στη χειρότερη στιγμή με το απερίγραπτο και ασύμμετρο «καφενειακό» μοντέλο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Η «σιωπή», την οποία κατ' ουσίαν εκλιπαρεί ο πρωθυπουργός μιλώντας για τον αναγκαίο σεβασμό στους νεκρούς και την οποία η αντιπολίτευση εισφέρει ως προσφορά στην αναγκαία πολιτική ηρεμία, δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν. Είναι επιζήμια. Δεν δείχνει ούτε σεβασμό ούτε αποτελεί παρηγοριά στους συγγενείς την ώρα που ψάχνουν αγνοούμενους και αναγνωρίζουν τις σορούς των αθώων θυμάτων που πλήρωσαν με τη ζωή τους την «αβάσταχτη ελαφρότητα» της ελληνικής πολιτείας. Η σιωπή μας διευκολύνει μόνο τους πάσης φύσεως ενόχους ανευθυνοϋπεύθυνους να κρυφτούν στο λαγούμι τους ώσπου να περάσει ο θρήνος. «Τέτοιες ώρες δεν υπάρχουν διαφορές. Θα έρθει η ώρα τους, όταν θα αναζητήσουμε -ελπίζω με σεβασμό στους νεκρούς- τα πώς και τα γιατί» ανέφερε Αλέξης Τσίπρας στο πιο «ψευδές» διάγγελμα που έχει απευθύνει μέχρι σήμερα στους πολίτες. Η ίδια πατενταρισμένη έκφραση, ο ελεγχόμενος τόνος της φωνής και η απουσία της παραμικρής σύσπασης που να μαρτυρά ότι έχει συναίσθηση του τι συνέβη και πόσο οι ευθύνες βαρύνουν τις δικές του πλάτες και αυτές των υπουργών του.
Η σιωπή μας δεν διευκολύνει σήμερα τον πρωθυπουργό μιας ευρωπαϊκής χώρας να διαχειριστεί με υπευθυνότητα μια αναπόφευκτη εθνική τραγωδία. Συνιστά «συνέργεια» στην επικοινωνιακή διαχείριση ενός εθνικού εγκλήματος εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα που ενώ γνώριζε ότι υπήρχαν νεκροί από τη φωτιά ρωτούσε σε live σύνδεση από το Συντονιστικό του Πυροσβεστικού για το αν υπάρχουν εγκλωβισμένοι. Ανερυθρίαστα. Γι' αυτό, λοιπόν, όχι σιωπή. Φωνές.
Για να ξεγυμνωθεί η υποκρισία και η ανικανότητα όσων κυβερνούν και ηγούνται σήμερα. Αλλά και για να πάρουν το μήνυμα και όλοι οι επόμενοι που ζητούν την ψήφο μας. Ενα είναι το έργο τους και το εθνικό τους καθήκον. Να γκρεμίσουν το «παράπηγμα» που στήσαμε και αποδεχθήκαμε όλοι ως κράτος. Να μη μείνει ούτε ίχνος. Να στηθεί διοίκηση. Με στελέχη και διαδικασίες. Με ευθύνες και λογοδοσία. Που θα πείθει και θα αναγκάζει τους πολίτες να σέβονται τους κανόνες του. Που θα μάθει στους νεαρούς Ελληνες ότι ο δημόσιος χώρος είναι τόσο ακριβός και πολύτιμος όσο ο ιδιωτικός. Που θα κινητοποιεί και συντονίζει το βαθύ αίσθημα εθελοντισμού και προσφοράς των Ελλήνων. Πριν από τις τραγωδίες και προς το γενικό καλό. Μόνο οι φωνές των ζωντανών μπορούν να δικαιώσουν τους άδικα χαμένους» .
