Την ώρα που γράφεται το άρθρο αυτό η διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ, της ΓΣΕΕ και των διαφόρων συλλόγων, συλλογικοτήτων, ομάδων, σωματείων και φορέων έχει τελειώσει. Οι μνήμες των κινητών τηλεφώνων από τις φωτογραφίες «selfie» έχουν γεμίσει, τα καφενεία και τα ουζερί του κέντρου ασφυκτιούν, από τους αγωνιστές και η μυρωδιά των μολότοφ καλύπτει τα πάντα.
«Ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε»; «Η λαού γροθιά έφερε τη λευτεριά»; Τα αιτήματα των διαδηλωτών ήταν πάμπολλα και πολυποίκιλα. Κάθε μπλοκ είχε τα δικά του αιτήματα. Από δωρεάν αμβλώσεις μέχρι διαβατήρια στους μετανάστες και από συλλογικές συμβάσεις μέχρι αυξήσεις στους μισθούς. Ελάχιστα από αυτά είχαν σχέση με την κεντρική πλατφόρμα της απεργίας που ήταν «το έγκλημα των Τεμπών να μην συγκαλυφθεί», μιλώντας για αίμα και δολοφόνους.
Και για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό το μήνυμα, η ΑΔΕΔΥ το εξειδίκευσε απαιτώντας να έρθουν στην επιφάνεια οι πραγματικοί ένοχοι του εγκλήματος των Τεμπών και να αποδοθούν οι ευθύνες στους υπαίτιους. Παράλληλα ζήτησε να σταματήσει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της εμπορευματοποίησης και της λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, «να σταματήσει να αντιμετωπίζεται η προστασία της εργασίας και της ζωής σαν κόστος».
Σε ποιους απευθύνονται οι διαδηλωτές ζητώντας την αναζήτηση των πραγματικών ενόχων; Στην κυβέρνηση και στη Βουλή. Και δυστυχώς οι συνδικαλιστικοί ταγοί της χώρας βολεύονται πίσω από αυτήν την θεώρηση. Πως απέναντι τους είναι η κυβέρνηση που διαχειρίζεται τα πάντα. Όμως η απόδοση των ευθυνών θα αποδοθεί από τη Δικαιοσύνη και όχι από την κυβέρνηση. Οι «πραγματικοί ένοχοι» θα βρεθούν από τη Δικαιοσύνη. Επομένως μέσω των διαδηλώσεων και των απεργιών, που αποσκοπούν; Στο να πιέσουν τη Δικαιοσύνη; Στο να καθορίσουν οι ίδιοι το πλαίσιο μέσα στο οποίοι θα κινηθούν οι δικαστικές αρχές; Ακαταλαβίστικες πρακτικές. Εκτός και αν πραγματικά η ΑΔΕΔΥ δεν αντιλαμβάνεται τη διάκριση των εξουσιών.
Βέβαια η ουσία των ενστάσεων της ΑΔΕΔΥ κρύβεται πίσω από τα αιτήματα που έπονται των κυρίαρχων και επίκαιρων θεμάτων αιχμής, που λειτουργούν σαν καμουφλάζ. Διότι η ουσία των κινητοποιήσεων είναι διαφορετική. Η ουσία έγκειται στις διαχρονικές αγκυλώσεις των συνδικαλιστών του δημοσίου τομέα. Που απαιτούν να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να σταματήσει η προσπάθεια λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Διότι ακόμα και σήμερα οι συνδικαλιστές του δημοσίου θεωρούν πως το δημόσιο λειτουργεί για να έχουν απασχόληση οι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι για να εξυπηρετούνται οι πολίτες. Υπερασπιζόμενοι με την πρώτη ευκαιρία το «Άβατο του Δημοσίου» στο οποίο οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράνω αξιολόγησης και αποδοτικότητας, υπεράνω κινήτρων και ανταμοιβής, υπεράνω διαδικασιών και ελέγχων.
Την ίδια στιγμή που το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη ανέδειξε για πολλοστή φορά το απόλυτο χάλι που επικρατεί στο δημόσιο τομέα, οι ευαγγελιστές του κρατισμού καταφέρονται κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Την ίδια στιγμή που όπως αποδείχθηκε η ζωή των επιβατών εξαρτιόταν από μια ομάδα ανίκανων και ανεύθυνων ανθρώπων, οι Ιερείς του Μαντείου της μονιμότητας παρουσιάζουν συμπτώματα δυσανεξίας απέναντι στην αξιολόγηση και τη λογοδοσία.
Άραγε η ΑΔΕΔΥ που διακαώς επιχειρεί να προστατέψει τα «προνόμια» και τα «δικαιώματα» μιας κλειστής κάστας ανθρώπων, στο όνομα κάποιων ιδεοληψιών, έχει ρωτήσει την κοινωνία για το πως αξιολογεί τον δημόσιο τομέα και τις υπηρεσίες που προσφέρει; Έχει ρωτήσει για το πως απολαμβάνουν οι πολίτες της υπηρεσίες της Ολυμπιακής και της Aegean, του OTE και της Vodafone, των ιδιωτικών αεροδρομίων και λιμανιών, της Αττικής οδού και των κλειστών αυτοκινητοδρόμων. Έχει ρωτήσει για να μάθει το πως χαίρονται οι πολίτες που επικοινωνούν ψηφιακά με τις δημόσιες υπηρεσίες αποφεύγοντας τους πρυτάνεις της γραφειοκρατίας, τους διαχειριστές των πρωτοκόλλων, τους κατόχους των «στρόγγυλων σφραγίδων» και τις ιερές υπογραφές των προϊσταμένων.
Όμως η ΑΔΕΔΥ το χαβά της. Και με το δίκιο της. Διότι αποτελεί το τέρας που γέννησε το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Και μεγάλωσε μαζί του καθώς οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές του δημοσίου, ήταν παίκτες στο ίδιο παιχνίδι της εξουσίας. Και τώρα που το παιχνίδι σχόλασε, η ΑΔΕΔΥ ταλαιπωρεί και προκαλεί τους πολίτες που πραγματικά εργάζονται, μοχθούν και παράγουν, υπερασπιζόμενη ό, τι πιο αναχρονιστικό κυκλοφορεί στον πλανήτη.
