Η αντίδραση της αντιπολίτευσης, για την εξάρθρωση της ομάδας των Πακιστανών που ετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει τρομοκρατική επίθεση σε εστιατόριο kosher, στο οποίο συγκεντρώνονται Έλληνες Εβραϊκού θρησκεύματος, Ισραηλινοί επισκέπτες των Αθηνών και λάτρεις της μεσογειακής κουζίνας, ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Με εξυπνάδες και ειρωνείες αντιμετώπισαν την επιτυχημένη επιχείρηση της ΕΥΠ και της Mossad.
Έφτασαν στο σημείο να αμφισβητήσουν ακόμα και το ίδιο το γεγονός, παρά τις διαστάσεις που έλαβε το θέμα, ειδικά μετά από την παρέμβαση στην οποία προέβη η ισραηλινή πλευρά. Μια παρέμβαση που τόνιζε τόσο την επιτυχή συνεργασία της Mossad με την ΕΥΠ, όσο και την αποτελεσματικότητα των ελληνικών αρχών που κατάφεραν να αποσοβήσουν ένα αιματηρό τρομοκρατικό κτύπημα.
Και είναι απολύτως συνεπής με την ιδεολογία της η αντίδραση της Αριστεράς, καθώς το διαχρονικό αφήγημα της, ήταν πάντα φιλοαραβικό. Αρνούμενο να αποδεχθεί οποιαδήποτε διαφορετική θέση. Έτσι για πολλά χρόνια η Αριστερά ήταν ταυτισμένη με τις Παλαιστινιακές θέσεις, από την εποχή της Αλ Φατάχ μέχρι και σήμερα με την κυριαρχία της Χαμάς. Διαχρονικά η Αριστερά ποτέ δεν αισθάνθηκε κίνδυνο από τις τρομοκρατικές επιθέσεις όλων αυτών οργανώσεων και σεχτών στο ελληνικό έδαφος. Ίσα – ίσα που προσέφερε σαν άλλοθι στις τρομοκρατικές επιθέσεις, ένα πολιτικό, αγωνιστικό και εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα.
Έτσι λοιπόν παρέμενε αδρανής και απαθής στην επίθεση του «Μαύρου Σεπτέμβρη» του Αμπού Νιντάλ, με χειροβομβίδες στο παλαιό Ανατολικό Αεροδρόμιου του Ελληνικού, το καλοκαίρι του 1973.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην ανατίναξη του αεροπλάνου της TWA, που εκτελούσε πτήση από το Τελ Αβίβ στη Αθήνα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 88 επιβάτες, το φθινόπωρο του 1978.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην βομβιστική επίθεση σε ταξιδιωτικό γραφείο στο Πειραιά, από την παλαιστινιακή οργάνωση «15 Μάη», το καλοκαίρι του 1981.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην απόπειρα δολοφονίας κατά του πρέσβη της Σαουδικής Αραβίας, από την παλαιστινιακή οργάνωση «Ομάδα Επαναστατικής Λαϊκής Αλληλεγγύης», την άνοιξη του 1983.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην επίθεση με ρουκέτα στο παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού από τη παλαιστινιακή οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης», κατά αεροσκάφους της Ιορδανίας, την άνοιξη του 1984.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην βομβιστική επίθεση σε ξενοδοχείο της Γλυφάδας, το καλοκαίρι του 1985.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην βομβιστική επίθεση σε αεροσκάφος της TWA, την ώρα που πλησίαζε για να προσγειωθεί στο παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, την άνοιξη του 1986.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην βομβιστική επίθεση σε καφετέρια της Γλυφάδας από την παλαιστινιακή οργάνωση, «Ομάδα Επαναστατικής Λαϊκής Αλληλεγγύης», την άνοιξη του 1988.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην μαζική αιματηρή επίθεση, ενόπλων της οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης», στο κρουαζιερόπλοιο «City of Poros» και την ταυτόχρονη έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου στο Τροκαντερό του Παλαιού Φαλήρου, το καλοκαίρι του 1988.
Παρέμενε αδρανής και απαθής στην πολύνεκρη βομβιστική ενέργεια στη Πάτρα, της άνοιξης του 1991.
Έτσι και χθες. Η αντιπολίτευση δεν αντέδρασε με τον τρόπο που όφειλε και με τον τρόπο που απαιτούν οι συνθήκες. Άραγε αναλογίζονται οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του Σύριζα, τι θα σήμαινε η επιτυχία μιας τέτοιας τρομοκρατικής ενέργειας στην καρδιά της Αθήνας; Τι θα σήμαινε για την αίσθηση ασφάλειας, που κυριαρχεί στη χώρα μας; Τι θα σήμαινε για το μέλλον των άριστων σχέσεων Ελλάδας – Ισραήλ; Για τις επενδύσεις Ισραηλινών συμφερόντων στον τομέα των ακινήτων και του τουρισμού στην Ελλάδα; Για τις αφίξεις Ισραηλινών και άλλων τουριστών;
Μάλλον, προέχει η αντιπολιτευτική ατζέντα απέναντι στην κυβέρνηση, που δεν τους επιτρέπει την επικρότηση των θετικών αποτελεσμάτων. Ή μήπως προέχει η διατήρηση του πεπαλαιωμένου και ξεπερασμένου ψευτοπροοδευτικού αφηγήματος που ταυτίζεται με όλους τους εχθρούς του Ισραήλ; Άλλωστε δεν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την εποχή που η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, έτρεχε στην Τεχεράνη, προσδοκώντας οικονομικά στηρίγματα, στην κόντρα που είχε ανοίξει με την «Ευρωπαϊκή νομενκλατούρα».
Μια προσδοκία που για πολλοστή φορά διαψεύστηκε, αφού όπως έγραφε στο χθεσινό του άρθρο ο Σάκης Μουμτζής, «η Ελλάδα την πλουσιοπάροχη στήριξη που προσέφερε στους Άραβες δεν την εξαργύρωσε ποτέ τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό πεδίο. Ή να το πω διαφορετικά, αυτά που εισέπραξε ήταν ασήμαντα μπροστά σε αυτά που προσέφερε. Προσέφερε η Ελλάδα πολιτική και ηθική στήριξη στους Παλαιστινίους - κάκιστα κατά τη γνώμη μου - και εισέπραττε τρομοκρατικές ενέργειες, πολλές φορές μεσούσης της τουριστικής περιόδου.»
