«Η εκπαίδευση είναι ανθρώπινο δικαίωμα, δημόσιο αγαθό και δημόσια ευθύνη» γράφει το μήνυμα του ΟΗΕ για την προχθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Εκπαίδευσης. Με την ευκαιρία, σημειώστε ότι 250 εκατομμύρια παιδιά και έφηβοι είναι εκτός σχολείου και 763 εκατομμύρια ενήλικες είναι αναλφάβητοι, σύμφωνα με την UNESCO.
Με την ίδια ευκαιρία θυμηθείτε ότι η Ελλάδα έγινε κράτος και προόδευσε όσο προόδευσε (και δεν είναι λίγο…) επενδύοντας στη Μόρφωση μέσω της Εκπαίδευσης. Γι αυτό χρειαζόμασταν πάντα και χρειαζόμαστε σήμερα, δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.
Δίπλα στα πάντοτε παρόντα ιδιωτικά. Τα οποία, κατά κανόνα, ήσαν τα πρώτα που εφήρμοζαν πιο προοδευτικές μεθόδους μάθησης και παιδαγωγικής. Έβρισκαν καλύτερα συστήματα προετοιμασίας των μαθητών/φοιτητών τους και τους εμφυσούσαν πραγματικό σεβασμό για τη μαχόμενη Ειρήνη, την ισότητα Ευκαιριών και τη συμπεριληπτική Ανάπτυξη.
Για τους ίδιους λόγους ό,τι το κρατικό στην Εκπαίδευση το αντιμετωπίζαμε, όσοι υπήρξαμε και παραμένουμε προοδευτικοί, με επιφύλαξη αν όχι και με καχυποψία. Είχαμε επαρκή πολιτική παιδεία ώστε να ξεχωρίζουμε το δημόσιο αγαθό της Παιδείας από το κρατικό προϊόν.
Η εκμετάλλευση από τους πολύ λίγους του κρατικού πανεπιστημίου με σκοπό την εκπλήρωση ιδιοτελών, πολιτικών και κομματικών, σκοπών, αποδεικνύει πόσο δίκαιο είχαμε. Δυστυχώς, επί πολλά χρόνια στα πενηντάχρονα της Μεταπολίτευσης, επιβεβαιώνεται συνεχώς και με τον χειρότερο τρόπο ότι η κατάληψη των κρατικών ιδρυμάτων γίνεται μόνον από ιδιοτελείς. Οι ελάχιστοι «φοιτητές», που δήθεν συναποφασίζουν τις καταλήψεις, συνεργάζονται αλληλοϋποστηριζόμενοι με ολίγιστους διδάσκοντες.
Η πολιτική όλων αυτών είναι το όχημα ευκαιρίας. Ο βαθύτερος λόγος είναι εγωιστικός και εκμεταλλευτικός. Είναι τοξικός και ταξικός. Όσοι μένουν πίσω, στην πρόοδό τους, στη ζωή τους, στις σπουδές τους, στις προτάσεις, στα χρήματα και στις προοπτικές ανέλιξης, χρησιμοποιούν το κρατικό μονοπώλιο για να βλάψουν όσους τα καταφέρνουν καλύτερα.
Στόχος είναι η συντήρηση και διατήρηση της μετριότητας. Να μείνουν πίσω οι «άλλοι», αυτοί που διακρίνονται στον στίβο της εκπαίδευσης. Για να παραμείνουν οι ακαμάτηδες όσο κοντύτερα μπορούν σε όσους φεύγουν μπροστά. Οι σημερινοί, όπως και οι χτεσινοί και προχτεσινοί ακάματοι «καταληψίες» συγκεκριμένου κομματικού κατεστημένου, ομοθυμαδόν με συγκεκριμένους βραδύνοες διδάσκοντες εκβιάζουν την τύχη των καλύτερων απ’ αυτούς.
Το μονοπώλιο του κρατισμού της τριτοβάθμιας έχει περάσει προ πολλού στα χέρια μιας χολερικής σούπερ-μειοψηφίας που θέλει να κάνει κακό στους καλύτερους, συμπαρασύροντας πολλούς που τελικά βλάπτονται οι ίδιοι.
Η πιο εύκολη απόδειξη βρίσκεται στο πόσο χειριστικά μεθοδεύεται, κάθε τόσο, με όποια αφορμή τους καθήσει, η ακύρωση των εξεταστικών περιόδων. Γιατί αυτό είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο ακύρωσης προσπαθειών και ελπίδων εκείνων που προχωρούν κανονικά. Οι βάνδαλοι της τριτοβάθμιας μισούν όσους τους προσπερνούν.
Ο ανταγωνισμός ενδιαφερόντων, προοπτικών, αμοιβών, ακόμη και της κοινωνικής, οικογενειακής και ατομικής καταξίωσης ξεκινά από το σχολείο, θρέφεται στο πανεπιστήμιο και οξύνεται στην αγορά εργασίας.
Τελικά, ίσως το πιο θλιβερό από όλα αυτά, είναι ότι η χρήση βίας των ολίγων έναντι των πολλών δεν συναντά κανένα πραγματικό εμπόδιο από την οργανωμένη πολιτεία. Ακόμη κι όταν η εντολή διακυβέρνησης των πολιτών προς την πολιτική πλειοψηφία, ειδικά μάλιστα τη σημερινή, είναι απολύτως σαφής. Ακόμη κι όταν οι αυτοδιοικητικές αρχές των Πανεπιστημίων έχουν το καθήκον να εμποδίζουν την κατρακύλα της δημόσιας παιδείας.
Με αποτέλεσμα, οι πονηροί «κερδισμένοι» να είναι αυτοί που ενστερνίζονται έναν διαφορετικό, αλλά συγγενικό, εγωισμό. Εκείνον της άλλης πλευράς: των προνομιούχων που μαθαίνουν μέσα στις οικογένειές τους να βδελύσσονται και να αδιαφορούν για τους «άτυχους» συμφοιτητές τους. Αυτούς που τελικά θα μείνουν πίσω, πολύ πίσω. Στη ζωή, στα ενδιαφέροντα, στις ευκαιρίες, στα χρήματα. Αυτή κι αν είναι «ταξική» κοινωνία.
