Η μεγαλύτερη ανοησία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αδιακρίτως και συλλήβδην, είναι ότι αντιπολιτεύονται μόνον επί θεμάτων της επικαιρότητας. «Ανεβαίνει» κάποιο θέμα στα μίντια; Η αντιπολίτευση «ξυπνά». Τα κόμματά της τοποθετούνται με στόμφο και πύρινες ανακοινώσεις. Τα στελέχη τους σπεύδουν στα τηλεπάνελ και επαναλαμβάνουν ό,τι έχουν ξεχωρίσει τα μήντια, με σάλτσα από τα σόσιαλ μίντια. Τοποθετούνται, όμως, σπανίως επί της ουσίας. Προτιμούν τις εντυπώσεις. Στοχεύουν εικαζόμενες κυβερνητικές ενέργειες.
Θα έλεγε κανείς ότι δεν έχουν δικό τους πρόγραμμα. Ότι δεν έχουν άποψη. Ακόμη κι όταν υπάρχουν συμπτώσεις μεταξύ όσων προωθεί η κυβέρνηση και εκείνων που θα έπρατταν οι ίδιες οι αντιπολιτεύσεις αν ήσαν αυτές στο τιμόνι της διακυβέρνησης, χρησιμοποιούν, με άνεση, επιχειρήματα συνωμοσιολογικά και του «μαύρου ίντερνετ».
Εξίσου συχνά, ειδικά από την πλευρά της έκπτωτης «αξιωματικής» αντιπολίτευσης, τα επιχειρήματα παραπέμπουν σε απόψεις που διακονούν ακραίοι. Από την ακροδεξιά ή την περιθωριακή αριστερά, αδιάφορο.
Με αποτέλεσμα ο θετικός πόλος της επικαιρότητας να είναι σταθερά στραμμένος σε όσα κάνει η κυβέρνηση. Ενώ ο αρνητικός πόλος είναι συνδεδεμένος σταθερά με την άρνηση, κάθετη και πλήρη, της των αντιπολιτεύσεων. Αν δούμε από κάποια απόσταση τη μεγάλη εικόνα και μεταφράσουμε κάπως πιο ελεύθερα την κατάσταση, οι αντιδράσεις των αντιπολιτεύσεων μοιάζουν να επιβεβαιώνουν την ορθότητα των πρωτοβουλιών της συμπολίτευσης.
Με αποτέλεσμα, η αντιπολίτευση να μη γίνεται επί της ουσίας. Να απουσιάζει η λεπτομερής προσέγγιση των θεμάτων. Να μένουμε στα συνθήματα, στον εντυπωσιασμό, στις κραυγές, στην αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.
Όλα αυτά ενισχύουν την εικόνα ότι η διακυβέρνηση συνεχίζει να οδηγεί στιβαρά τη χώρα. Ο πρωθυπουργός θέτει χωρίς άλλη πολιτική πίεση τις προτεραιότητες του κυβερνητικού έργου. Κρατά όλες τις κάρτες στα χέρια της και καλεί τις αντιπολιτεύσεις στο τραπέζι για να τους μοιράσει «χαρτί» και να γίνει παιχνίδι, πολιτικό.
Υπάρχουν βεβαίως εξαιρέσεις. Η δευτερεύουσα και όχι ουσιώδης, πολιτικά προφανώς, αφορά στην εξίσωση των δικαιωμάτων ομόφυλων οικογενειών. Η βασική και ουσιαστική, πολιτικά καθοριστική εννοείται, αφορά στην ακρίβεια και θα την παραλείψω για σήμερα.
Είναι αλήθεια ότι το ζήτημα της εξίσωσης ελευθεριών ήρθε με φόρα κατά την απροσδόκητη, για τα στελέχη του Σύριζα, ανάδειξη Κασσελάκη. Προς στιγμή φάνηκε ότι ο Σύριζα διέθετε προβάδισμα σε ένα θέμα που επηρεάζει πολλούς πέραν όσων έχουν προσωπικό ενδιαφέρον. Η επιλογή ισότητας στον γάμο θεωρείται αυτονόητη στη συντριπτική πλειοψηφία των νεότερων ανάμεσά μας, αλλά και του πιο δυναμικού τμήματος της παραγωγικής κοινωνίας.
Κι όμως, ο Κασσελάκης κατόρθωσε να τα κάνει μαντάρα. Κι όμως, ο αργηγός της πράσινης αντιπολίτευσης κατάφερε να μπερδέψει την ουσία της πολιτικής με έναν αφόρητο πολιτικάντικο τακτικισμό.
Με δύο λόγια, αντιμέτωπος με μια πολύ δύσκολη επιλογή για τον κομματικό του χώρο ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατορθώνει, προσώρας τουλάχιστον, να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ορίζει τα προς απάντηση διλήμματα. Συντονίζει με μέτρο και ηρεμία την εσωτερική αναταραχή του κομματικού του χώρου.
Με δύο λόγια επιβεβαίωσε την ηγεμονία του, ακριβώς όπως την περιγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Και ταυτόχρονα, μας θυμίζει πόσο δύσκολη δουλειά είναι η αντιπολίτευση, όταν η κυβέρνηση κινείται επί σταθερής τροχιάς, με ήπια διαχείριση και ρεαλιστικούς στόχους.
