Αν εμπιστευτούμε τις δημοσκοπήσεις, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται όσα «κατά συνείδηση» κάνουν οι πολιτικοί. Πιστεύουν ότι υπάρχουν άλλοι λόγοι, κρυφοί κατά κανόνα, άλλοι υπολογισμοί, ύποπτοι στα μάτια τους. Κι ας λέει το Σύνταγμα, το τωρινό αλλά και του 1952, οι βουλευτές, που αποτελούν το κύριο σώμα των πολιτικών, «έχουν απεριόριστο δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Οι πολίτες, σοφά κατά τη γνώμη μου, αναρωτιούνται κατά πόσον η συνείδηση των πολιτικών πρέπει να υποτάσσεται σε μια καθαρή ταυτότητα. «Ταυτότητα» ή «Συνείδηση», ποιος κερδίζει;
Κατά τον νεοφώτιστο επί της πολιτικής και αυταρχικό δασκαλάκο, όποιος διαφωνεί με τον αρχηγό, πρέπει «να σηκωθεί», όρθιος να αντιμετωπίσει τον απειλητικό αρχηγό του. Να αποδείξει αν το λέει πραγματικά η συνείδησή του. Γιατί την ταυτότητά του την έχει εκχωρήσει ήδη στην παράταξη. Μας τα μπέρδεψε και πάλι ο εμμονικός με το θέμα του γάμου ομοφύλων αρχηγός λέγοντας πως «δεν είναι ζήτημα αρχηγισμού ή πειθαρχίας», είναι «ζητήματα ταυτοτικά».
Μένει να δούμε, στην πορεία των ημερών, ποιων πολιτικών «αριστερού» κόμματος η συνείδηση ταιριάζει καλύτερα στην Εκκλησία. Ο μεν Κασσελάκης βεβαίωσε ότι οι αξίες του ΣΥΡΙΖΑ «συνάδουν πλήρως με τις αξίες της Εκκλησίας». Ο δε Κουτσούμπας στήριξε με ανατρεπτικό τρόπο το μεδούλι και των δύο σχετικών αντιρρήσεων της Εκκλησίας. Απέρριψε προχτές στη Βουλή το «Γονέας 1 και 2», όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ξεκαθάρισε πως για τους κομμουνιστές υπάρχει μόνον βιολογικός πατέρας και βιολογική μητέρα.
Εξομολογούμενος όμως προεκλογικά στη Ναταλία Γερμανού (Απρίλιος 2023), πριν ακόμη τεθεί το ζήτημα του γάμου για όλους και όλες, έβαλε το χέρι στην κομμουνιστική συνείδησή του και μας σέρβιρε την αμίμητη καπιταλιστική «λύση»: όλα μπορούν να γίνουν με συμβολαιογραφικές πράξεις και δεν υπάρχει κανείς λόγος να στηρίζουμε «έναν παρωχημένο αναχρονιστικό θεσμό που είναι ο γάμος είτε με τη μορφή του πολιτικού ή θρησκευτικού είτε με τη μορφή του συμφώνου συμβίωσης».
Καταλήγω, προσωρινά, ότι ακόμη κι αν ο λαός διερωτάται συχνά για την συνειδησιακή ειλικρίνεια των πολιτικών, οι ίδιοι οι πολιτικοί εκπλήσσουν πολύ πιο συχνά τον πολίτη/ψηφοφόρο με τον αχταρμά που επικρατεί στα βάθη του συνειδητού τους.
Άρα αν οι πολιτικοί δεν έχουν σαφή πολιτική ταυτότητα είναι δύσκολο να πιστεύσουμε ότι ενεργούν κατά συνείδηση. Διότι λίγο απασχολεί το Έθνος, που κατά άλλη συνταγματική διάταξη οφείλουν να εκπροσωπούν οι βουλευτές, αν υποσυνείδητα ορισμένοι πολιτικοί απεχθάνονται τους ομοφυλόφιλους. Όμως κάτι τέτοιο, θα κάνουν καλά να το κοιτάξουν με τον ψυχαναλυτή τους. Εκείνος θα τους εξηγήσει το κλασικό φροϋδικό αξίωμα ότι το «εγώ», με το οποίο μας ξέρουν οι άλλοι, δεν αντιπροσωπεύει ολόκληρο το άτομο. Ότι υπάρχει και το «υπερεγώ» στο οποίο καταγράφει η ψυχή μας τις ηθικές και πολιτισμικές αξίες που συγκροτούν την ταυτότητά μας.
Επειδή λοιπόν, για τους φιλελεύθερους, το «κατά συνείδηση» του Συντάγματος, καταλήγει στην απλή και ζουμερή ελευθερία γνώμης και αυτοπροσδιορισμού, καλό θα είναι οι πολιτικοί μας, γυναίκες και άνδρες, να εξηγήσουν για ποιους λόγους πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να αγνοούν την ταυτότητα των άλλων.
Με δύο λόγια, η πολιτική συζήτηση, όπως και η επικείμενη ψηφοφορία στη Βουλή, αλλά και η προσπάθεια στους κόλπους της Εκκλησίας να διαιρεθεί το ποίμνιο υπενθυμίζουν απλά και μόνον τις διαφορετικές ταυτότητες που κατά συνείδηση επιλέγει ο καθείς από εμάς. Όσο για τη συλλογική συνείδηση της Κοινωνίας, αυτή καταγράφεται στους Νόμους της, ύψιστος των οποίων η ελεύθερη διαμόρφωση της ταυτότητάς μας.
Συμπέρασμα: οι πολιτικοί έχουν την ίδια συνείδηση που έχουμε όλοι μας. Ούτε λιγότερη, ούτε περισσότερη. Εχουν όμως και πολιτικό ένστικτο. Επιβίωσης κυρίως. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, η οποία θα ξετυλιχτεί μπροστά μας τις αμέσως επόμενες εβδομάδες.
