Ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Ελλάδα υπάρχει. Μεγάλο, ζωηρό και με (κάποια) προοπτική. Το αν τελικά θα πραγματοποιηθούν τα σχέδια που ακούγονται και συζητούν οι επιχειρηματίες, τα επενδυτικά κεφάλαια (funds) και οι τράπεζες (ελληνικές και, κυρίως, διεθνείς) είναι άλλη υπόθεση. Σίγουρα όμως η ευκαιρία είναι μοναδική. Υπάρχει σπάνια πολιτική σταθερότητα. Υπάρχει μεγάλη διαθεσιμότητα κεφαλαίων. Υπάρχουν και καλά στελέχη, είτε Έλληνες είτε ξένοι, που «πετούν τη σκούφια» τους να εργαστούν στη χώρα μας.
Προσωπικά πάντως δεν το βρίσκω τόσο εύκολο όσο συζητείται όταν ρέει ο οίνος και το βραδινό θαλάσσιο αεράκι σβήνει την κάψα της ημέρας. Υπάρχουν εχθροί των επενδύσεων. Και δεν αναφέρομαι στους συνήθεις τυφεκιοφόρους που εχθρεύονται την πρόοδο στο όνομα διαφόρων καλών σκοπών, πάντοτε βεβαίως από την άνεση της διασφαλισμένες πολυθρόνας του δημοσίου ή της πατρικής περιουσίας.
Ο εχθρός της ταχείας επενδυτικής ανάπτυξης είναι εντός των τειχών. Πρώτον το ίδιο το κράτος και οι υπηρεσίες των υπουργείων. Ιδίως των παραγωγικών που μετρούν προφανώς επί της ουσίας των επενδύσεων. Μια πρόταση για μια νέα επένδυση (μηχανήματα, προγράμματα, αναδιοργανώσεις) χρειάζεται κοντά έναν χρόνο για να περάσει από τα χέρια των εμπειρογνωμόνων του υπουργείου «Ανάπτυξης». Θα έπρεπε να τελειώνει σε 3-4 μήνες, max, και μαζί με την τραπεζική χρηματοδότηση να κλείνει στο 6μηνο. Ο νέος υπουργός Κώστας Σκρέκας, που γνωρίζω πόσο θεληματικός είναι, θα έκανε καλά να εφαρμόσει το παράδειγμα της έκδοσης συντάξεων.
Ο εχθρός είναι χωμένος ακόμη βαθύτερα όμως. Έχουμε πλημμυρίσει από ανεξάρτητες αρχές. Κι επειδή όλες πρέπει να δείξουν ότι κάτι κάνουν, κάπως να δικαιολογήσουν αρμοδιότητες, μισθούς και υπηρεσιακά αυτοκίνητα, όταν πρέπει να πουν τη γνώμη τους το... σκέφτονται. Το σκέφτονται πολύ κι όλο και κάτι βρίσκουν τελικά. Στο τέλος πάντα της μακρόσυρτης σκέψης τους, λες και θέλουν να μας πείσουν ότι χρειάζονται ανανέωση χρόνου για ένα ακόμη γύρο καθυστερήσεων.
Τα έργα δεν είναι κουλουράκια να τα βάλεις στο φούρνο και να περιμένεις. Χρειάζονται περίπλοκες γνώσεις και πάρα πολλά χρήματα στην περίοδο προετοιμασίας τους. Πρέπει δηλαδή να είναι σίγουρος ο επενδυτής από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία. Ένα έργο χρειάζεται τουλάχιστον πέντε χρόνια, με κατασκευαστική περίοδο μόνον στον μισό χρόνο, Δεν μπορεί να αντιμετωπίζει εκπλήξεις, «απορίες», αιτήματα διαφθοράς, νέες νομοθετικές ρυθμίσεις και νέες γραφειοκρατικές εμπλοκές. Δείτε το μεγάλο κρητικό αεροδρόμιο στο Καστέλι. Θυμάμαι τον Γιώργο Σουφλιά να το εξαγγέλλει το 2008 και μόλις διάβασα ότι θα είναι έτοιμο το 2027, δηλαδή είκοσι χρόνια.
Η κυβέρνηση έχει όλη την ευθύνη να κάνει τα πάντα για να πετύχει η επενδυτική αύρα που φυσά τώρα στην Ελλάδα. Ο καιρός είναι ευμετάβλητος. Θα ήταν όμως κυριολεκτικώς έγκλημα μεγάλο να χαθούν οι ευκαιρίες που διαφαίνονται, ειδικά όταν ολόκληρος ο κόσμος δείχνει ότι βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο ύφεσης, μικρής αλλά επικίνδυνης, ενώ η χώρα μας δείχνει ότι ικανή να συνεχίσει ορθοπεταλιά στην ανάπτυξη.
