Αν αναρωτιέστε πως συνδέονται τα τρία θέματα του τίτλου σκεφθείτε τη μεγάλη εικόνα. Τι απασχολεί όσους τους αφορούν;
Τους απασχολεί η επαναφορά της κανονικότητας που τόσο χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας. Η προοπτική ότι η δουλειά του καθενός έχει μέλλον. Η εξασφάλιση ότι αν συμβεί μια καταστροφή θα ξανασηκωθώ από τα συντρίμμια. Ας τα δούμε αναστρόφως.
Η ζημιά που προκάλεσε ο "Daniel" ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών.
Κυρίως γιατί έθεσε σε κίνδυνο και αναστάτωσε πάμπολλες ανθρώπινες ζωές, σκότωσε χιλιάδες ζώα, κατάστρεψε εκατοντάδες παραγωγικές εγκαταστάσεις και απέραντες εκτάσεις πολύτιμης αγροτικής γης.
Ήταν και η μεγαλύτερη ζημιά που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει το σύστημα ασφάλισης έναντι κινδύνων. Κρατικό και ιδιωτικό. Ο διχασμός μεταξύ των δύο είναι αποκαλυπτικός.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες πλήρωσαν ήδη στους πελάτες τους 371 εκατομμύρια ευρώ. Από αυτά, τα 340 εισέπραξαν μεσαίες και μεγαλύτερες μονάδες, επιχειρήσεις κυρίως, οι οποίες είναι καλά ασφαλισμένες, συχνά γιατί είναι υποχρεωμένες λόγω του δανεισμού τους από τις τράπεζες. Οι περισσότερες από αυτές τις μονάδες έχουν ήδη επουλώσει τις πληγές τους και επέστρεψαν στην κανονική, όσο αυτό είναι δυνατόν, λειτουργία τους.
Οι μικρότεροι ιδιώτες πήραν μέχρι 40 εκατομμύρια, ποσό μικρό βεβαίως σε σύγκριση με τις συνολικές ζημιές των νοικοκυριών. Θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο αν δεν ήμασταν τόσο εξωφρενικά ανασφάλιστοι, ιδίως όταν συγκριθούμε με άλλα κράτη.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες πλήρωσαν τη μεγαλύτερη ζημιά μετά τον σεισμό του 1999 (όταν οι αποζημιώσεις έφθασαν τα 100 εκατ. ευρώ) αλλά χάρις στις νέες ευρωπαϊκές προβλέψεις για το μέγεθος των αποθεματικών τους δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρηματοοικονομικής σταθερότητας.
Το κράτος, δηλαδή οι φορολογούμενοι, καλείται να καλύψει όλες τις υπόλοιπες ζημιές. Τα ποσά που κατ’ εκτίμηση θα απαιτηθούν ξεπερνούν τα 3 δισεκατομμύρια, το 1 από αυτά μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες. Ήδη η κυβέρνηση έχει μοιράσει ή υποσχεθεί να το κάνει συντόμως κοντά στα 170 εκατομμύρια.
Ο κύριος λόγος που καθυστερούν οι αποζημιώσεις είναι ότι ο ΕΛΓΑ και οι άλλοι οργανισμοί, δε γνωρίζουν ούτε ποια περιουσιακά και παραγωγικά πράγματα, ούτε την αξία τους ώστε να υπολογίσουν τις δυνατότητές τους. Αυτό δηλαδή που φροντίζουν να καταγράφουν συνεχώς οι ιδιωτικές ασφαλιστικές. Το κράτος περιμένει να συμβεί η ζημιά, να ασκηθούν πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις, να ζητήσουμε τη βοήθεια των Βρυξελλών και, τελικά, να περιμένουν ένα μακρύ διάστημα οι πληγωμένοι άνθρωποι, τα κτήματά τους και όλες οι δημόσιες υποδομές.
Οι αγρότες, που είναι το δεύτερο μεγάλο θέμα των ημερών, αισθάνονται, δικαίως, ανασφαλείς επειδή αντιμετωπίζουν δύο συγχρονισμένες εξελίξεις. Η μια είναι η σταδιακή μείωση των τιμών που θα μπορέσουν να επιτύχουν για τα προϊόντα τους, επειδή έχουμε ήδη εισέλθει σε μια αργή αλλά σταθερή, μέχρι στιγμής, αποκλιμάκωση των πληθωριστικών πιέσεων. Το αποτέλεσμα είναι ότι το εισόδημά τους ωδεύει προς μείωση και αυτό είναι πάντα και για όλους πηγή μεγάλης ανησυχίας.
Η άλλη εξέλιξη αφορά προφανώς στο κόστος αγροτών και κτηνοτρόφων. Η προφύλαξη του περιβάλλοντος υπαγορεύει καλύτερες, αλλά ακριβότερες, διαδικασίες παραγωγής και λιγότερες επιδοτήσεις. Η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική, επιδιώκει να περάσει η Ευρώπη σε μια νέα εποχή. Με ένα λιγότερο γενναιόδωρο κράτος και κοινοτικό ταμείο αλλά και σε μια πιο ανταγωνιστική ιδιωτική οικονομική εκμετάλλευση. Το πέρασμα μεταξύ των δύο εποχών είναι δύσκολο, αν όχι επώδυνο, θα πάρει χρόνο αλλά η εξέλιξη είναι, πρακτικά, ανεπίστρεπτη.
Το τρίτο θέμα έχει να κάνει με τις προσπάθειες, λίγων αλλά ορκισμένων «εχθρών» της κανονικότητας. Όλοι αυτοί θέλουν να διαλύσουν τα κρατικά πανεπιστήμια. Και ο πιο σύντομος δρόμος για να το επιτύχουν είναι η ακύρωση της επικείμενης περιόδου εξετάσεων προόδου των φοιτητών.
Οι εξεταστικές περιοδικές δοκιμασίες είναι το πιο κεντρικό θέμα στην καλή, δηλαδή κανονική, λειτουργία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Η ακύρωση των εξετάσεων είναι πάντοτε μεταξύ των προτεραιοτήτων όσων θέλουν να καταστρέψουν την κανονικότητα των πολλών, επειδή «πιστεύουν» πως έτσι βλάπτουν τον Μητσοτάκη ή κάποια άλλη βολική μπαρούφα!
Ειδικά τα πανεπιστήμια είναι εκτεθειμένα στη σύμπραξη - σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά - μεταξύ κουκουέδων και αναρχοαυτόνομων. Οι εποχές που η ΚΝΕ προστάτευε τα ιδρύματα από τους μπαχαλάκηδες έχουν προ πολλού παρέλθει. Καιρό τώρα ο ξεπεσμός του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου έχει ακυρώσει τη στάση των παλαιών κομμουνιστών, που πίστευαν ότι η εκπαίδευση και η γνώση είναι όπλα αφύπνισης.
Η ανταπάντηση της πλειοψηφίας εκδηλώνεται με τη μορφή «κυβερνοεπίθεσης», που στηρίζεται στο πραγματικό όσο και επικοινωνιακό ατού Πιερρακάκη. Αν όμως οι απομακρυσμένες δικτυακές εξετάσεις έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με τις εντός των Σχολών, τότε γιατί να μην τις καθιερώσουμε; Προφανώς, δεν μπορεί ο έλεγχος των γνώσεων να γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο, ειδικά στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Τι μας δείχνει ο συνδυασμός των τριών ως άνω γεγονότων και εξελίξεων; Με δεδομένο ότι ο κύκλος της επικείμενης εκλογικής σύγκρουσης έχει ήδη ανοίξει, η πολιτική μάχη θα συνεχίσει να δίνεται στο πεδίο που κάθε φορά επιλέγει να ανοίξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν δεν το κάνουν τα … καιρικά φαινόμενα.
Οι απανωτές στοίβες των πρωθυπουργικών/κυβερνητικών πρωτοβουλιών δεν είναι σίγουρο ότι εξυπηρετούν την πρόοδο της χώρας σε συνθήκες κανονικότητας. Σίγουρα όμως χρησιμεύουν στο να συγκρατείται σε διαχειρίσιμο επίπεδο η εσωτερική πειθαρχία των πριγκήπων της νεοδημοκρατικής «αριστοκρατίας».
Ιδίως υπό την «απειλή» μιας ορθής πλην όμως διχαστικής νομοθετικής πρωτοβουλίας, για την επέκταση του γάμου σε όλες, όλους και «όλα».
Εν προκειμένω καθόλου δε βλάπτει να θυμούνται, όσοι μέσα στη ΝΔ αγωνιούν για την προστασία των οικογενειακών αξιών, την απειλητική σοφία του Λουδοβίκου του 15ου «après moi le déluge» (μετά από εμένα το χάος). Άλλωστε, το προσωνύμιο «αγαπητός» του συγκεκριμένου μονάρχη, εξαλείφθηκε μετά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, κυρίως επειδή κυβερνούσε μόνον με τους επιτελείς του, γεγονός που μείωνε την ισχύ των τοπικών «κοινοβουλίων». Τουλάχιστον, από εκείνη την εποχή της ενδιαφέρουσας και πάντοτε ταραγμένης ιστορίας της όμορφης Γαλλίας, μας έμεινε ο Διαφωτισμός.
