Ευτυχώς η συζήτηση για την Προεδρία της Δημοκρατίας έχει μείνει στα πρόσωπα. Αρμοδιότητες δεν συζητώνται. Παραμένουν οι ίδιες, όπως περιγράφονται στα τριάντα άρθρα του Β’ τμήματος του Συντάγματος. Αλλαγές στις «εξουσίες» της Προεδρίας έγιναν από τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1985, σε μια παρασυνταγματική επιδίωξη να εμπεδώσει την πρωθυπουργική παντοκρατορία.
Τι πρέπει να έχει ο υποψήφιος για να μας αρέσει; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Εξαρτάται ποιος μιλά. Γιατί αυτός που δεν έχει μιλήσει για το θέμα είναι εκείνος που έχει τον τελευταίο λόγο.
Θα μπορούσε, βεβαίως, η πρόεδρος Σακελλαροπούλου να διευκολύνει τον Πρωθυπουργό, λέγοντας ότι δεν επιθυμεί να συνεχίσει το προεδρικό της έργο. Αν το σκέφτεται, ο πρώτος που θα το μάθει είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Σε κάθε περίπτωση, ο πρόεδρος της μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής ομάδας της Βουλής, οι βουλευτές της οποίας αρκούν για να οριστεί το πρόσωπο στην Προεδρία για τα επόμενα πέντε χρόνια, δεν μιλά.
Δεν μιλά, αλλά ακούει. Όσες ιδέες έχουν πρόσωπα τα οποία τον βλέπουν, συχνά ή λιγότερο συχνά, αλλά βρίσκουν τον τρόπο να φτάσει η ιδέα τους μέχρι τον κ. Μητσοτάκη.
Αμέσως μετά, όλοι υποθέτω πλην ενός, μιλούν σε φίλιους δημοσιογράφους «ενημερώνοντας» για το «πρόσωπο που προτιμά ο πρόεδρος». Κάπως έτσι κυκλοφορούν ονόματα και η συζήτηση φουντώνει και συνεχίζεται. Τίποτε το περίεργο σε όλα αυτά, ούτε προφανώς και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να συζητούμε «ονόματα».
Μας δόθηκε μάλιστα η ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν αξιότατοι συμπολίτες μας, οι προσωπικότητες των οποίων επαρκώς ταιριάζουν στο αξίωμα.
Έναντι όλων αυτών, ορισμένες προτάσεις, ορισμένων πλευρών επειδή γίνονται με μοναδικό στόχο την εφήμερη κομματική προβολή είτε καταλήγουν στο να καίνε την προσωπικότητα (περίπτωση Ράμου), είτε προκαλούν διακριτικό γέλωτα (περίπτωση μπαμπά Ζωής).
Όσοι είναι πιο προσεκτικοί με τα ονόματα, φροντίζουν να εκτίθενται με άλλους τρόπους.
Έτσι, στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν «προοδευτικό» υποψήφιο. Ούτε στιγμή δεν τους περνά από το μυαλό πόσο στενόμυαλος είναι ο δικός τους ορισμός του προοδευτικού και πόσο θα ταπείνωνε την ευρεία απήχηση που οφείλει να διαθέτει η Προεδρία.
Άλλοι, όπως πολλοί στο ΠΑΣΟΚ, νομίζουν ότι θα στριμώξουν τον Μητσοτάκη απαιτώντας από αυτόν να δώσει «εξηγήσεις» σε περίπτωση που δεν θα προτείνει ξανά την νυν Πρόεδρο. Ούτε στιγμή δεν τους περνά από το μυαλό ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβεί αφού θα ήταν στα όρια του προσβλητικού. Προφανώς, εκδηλώνουν μια κάποια «αγωνία» μήπως και δεν τους ρωτήσει, τελικά, ο κ. Μητσοτάκης.
Το τελευταίο αυτό, γίνεται ολοένα πιο πιθανό.
Είτε ανανεωθεί η θητεία της Κυρίας Σακελαροπούλου, είτε επιβεβαιωθεί η πρόταση μιας πολιτικά ανεξάρτητης προσωπικότητας, ο κ. Μητσοτάκης θα ζητήσει, από τους βουλευτές, τους δικούς του και των άλλων παρατάξεων, να κάνουν την προσπάθεια και να σκεφτούν με πιο ευρύ τρόπο από την γκρίζα και πληκτική προσπάθειά τους να εκπροσωπηθούν «παρατάξεις».
Γιατί, είναι αλήθεια, ότι εφόσον η σημερινή πρόεδρος ολοκληρώσει την άμεμπτη θητεία της, θα ήταν σωστό, από την πλευρά του πρωθυπουργού, να επιλεγεί προσωπικότητα που διαθέτει πολιτική εμπειρία, πέραν εκείνης που αποκτούν εξέχοντες δικαστές. Εμπειρία ανεκτίμητη, την οποία αποκτούν και διαθέτουν όσοι βρέθηκαν σε καίριες, υψηλές και κρίσιμες πολιτειακές και κρατικές θέσεις.
Θα προσθέσω μΊα ακόμη ιδιότητα, την οποία πιστεύω ότι θα χρειαστεί το Κράτος μας, στους καιρούς που εισερχόμαστε. Τέτοια ιδιότητα, που θα δικαιολογούσε την πιθανή διαδοχή στον θώκο της Προεδρίας, είναι η άμεση, εμπεδωμένη και πολύ χρήσιμη διεθνής αναγνώριση.
Αφού ο κ. Μητσοτάκης δεν φαίνεται να βρίσκει, όπως ενίοτε απαιτείται, χείρα βοηθείας από τους υπολοίπους της πολιτικής σκηνής, ας έχει κάποιον να συζητεί τα σοβαρά ζητήματα της χώρας διασχίζοντας απλώς τα λίγα μέτρα που χωρίζουν το Μαξίμου από το Προεδρικό.
