Κανείς δεν αμφισβητεί την τεράστια συμβολή των λαών που συγκροτούσαν, τότε, την ΕΣΣΔ την οποία θα γιορτάσει ο Πούτιν. Κανείς δεν παραγνωρίζει την ιστορική στάση της ηγεσίας εκείνης της κρατικής καταναγκαστικής ομοσπονδίας. Εξίσου προφανές είναι ότι χωρίς τη Δύση, εκείνη η Ανατολή δύσκολα θα έμπαινε πρώτη, έστω κατά κάποιες ώρες, στο χιτλερικό Βερολίνο. Κανείς δεν θέλει να θυμάται τίποτε από τον αναθεωρητισμό συνόρων κι ελευθεριών εκείνης της εποχής.
Όμως, η Ρωσία του Πούτιν τρομάζει. Ο κρυπτοδικτάτορας που έχει θρονιαστεί στο παλάτι μοιάζει πλέον να μπορεί να πάρει όσα απαίτησε όταν, προ πολλών μηνών, κήρυξε τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Για δεύτερη φορά, μετά την κατάκτηση της Κριμαίας, δηλαδή μέσα σε μια δεκαετία, η Δύση βλεφαρίζει και πάλι. Φταίει η αμερικανική υπαναχώρηση; Προφανώς, τουλάχιστον από τακτική άποψη. Το έργο δεν έχει τελειώσει, αλλά στον Τραμπ αρέσει το spoiler όταν πρόκειται για το βραχυπρόθεσμο συμφέρον του. Κι η Ευρώπη άλλωστε είναι μπερδεμένη στο κέντρο της σκακιέρας, ανίκανη να χρησιμοποιήσει τα άλογά της.
Κάτι πρέπει να μας λένε, εμάς εδώ στην Ελλάδα, όλα αυτά. Ειδικά με τόσους πολλούς συμπολίτες να έχουν, άλλοτε υψηλή κι άλλοτε προσεκτική, αλλά πάντοτε μεγάλη «εκτίμηση» στο πρόσωπο Πούτιν. Αν τόσοι πολλοί δικοί μας, αποδέχονται αλλαγές συνόρων με τη βία, μεταξύ γειτονικών μας κρατών, επειδή δεν μας αφορούν οι διαφορές τους, τότε να ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.
Ο θρίαμβος της αναθεώρησης των ιστορικών δεδομένων, άρα και των συνόρων, είναι πάντοτε ισχυρός. Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει η παρέλαση την οποία θα απολαύσει ο Πούτιν ψηλά στα τείχη του Κρεμλίνου, από την κεντρική πλέον θέση κι όχι από εκείνη την παλαιά του αρχικατασκόπου.
Η έκβαση της τελικής «τιμωρίας» του Κιέβου μας αφορά πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε. Όχι, μόνον για τον προφανή λόγο που έχει να κάνει με τον διαμελισμό της Ουκρανίας κατά τις αναθεωρητικές αντιλήψεις της Μόσχας, όταν δίπλα μας έχουμε έναν ιστορικά εχθρικό αναθεωρητή.
Αλλά γιατί οι σύμμαχοί μας δεν είναι πια αυτό που πιστεύαμε. Βρίσκονται οι ίδιοι οι ιστορικοί μας παραστάτες σε βαθιά αναταραχή. Έχουν οι ίδιοι πάρει τον δρόμο του αναθεωρητισμού των αρχών της μεγάλη νίκης κατά των αυταρχισμών. Στο εσωτερικό τους, δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, όλες φιλικές προς τον Πούτιν, καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στους κυβερνητικούς μηχανισμούς και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στην ίδια την κυβέρνηση.
Με δύο λόγια, αν η Αμερική δεν σταθεί δίπλα στο, έστω και κουρσεμένο, Κίεβο, αν δεν εγγυηθεί τον όποιο συμβιβασμό με τη Μόσχα, τότε θα πρέπει κι εμείς να ξανασκεφτούμε πολλά από όσα θεωρούσαμε πάντοτε μέχρι σήμερα δεδομένα.
Όσοι χαίρονται με τη σκηνοθετημένη «ανάσταση των σοβιέτ» καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν.
