Πριν δέκα -αριθμός 10- ημέρες πήγα σε μεγάλο κατάστημα βιβλιο-ηλεκτρονικών να προμηθευθώ ένα απαραίτητο βοηθητικό εξάρτημα του κομπιούτερ. Εξαιρετική εξυπηρέτηση, που με βοήθησε να επιλέξω. Η επιλογή μου δεν ήταν διαθέσιμη εκείνη τη στιγμή. «Θα το έχουμε σε δύο ημέρες. Μήπως όμως θέλετε να το παραλάβετε με κούριερ;» ρωτήθηκα ευγενικά και το προτίμησα. Λάθος μου, μέγα. Η ηλεκτρονική παρακολούθηση με πληροφορεί ότι ακόμη «βρίσκεται στο κατάστημα προορισμού σε αναμονή προγραμματισμού παράδοσης». Λίγες εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι. Να δούμε πότε θα φθάσει!
Υπάρχει και «κρατικός» ανταγωνιστής του ως άνω διανομέα αλλά διαβάζω ότι ήδη έχει χρεώσει τον φορολογούμενο μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια και μάλλον θα τον χρεώσει πολλά ακόμη. Είναι αλήθεια ότι ο τομέας διανομών, τόσο κρίσιμος στη σύγχρονη οργάνωση της ζωής μας, της πόλης και του εμπορίου βρίσκεται σε κρίση λες και απειλείται από τους Χούθι.
Κρίμα! Αλλά δεν είναι η μοναδική περίπτωση που ο ιδιωτικός τομέας μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τον προβληματικό δημόσιο. Αντί να αποτελεί πρότυπο, φαίνεται, ολοένα και πιο συχνά, να έχει πλήρως αφομοιώσει, μέχρι και να μιμείται τα χειρότερα από τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά του κρατικού τομέα. Ακόμη χειρότερα είναι όσα συμβαίνουν σε πολλές ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις. Εδωσαν πολλά για να τις αποκτήσουν οι ιδιώτες και θέλουν τώρα να έρθουν στα λεφτά τους; Όχι βέβαια. Πρώτον, δεν τους κόστισε, καμία από τις περιπτώσεις, τόσο ακριβά, αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τις πραγματικές, κρυφές, αξίες που είχαν μέσα τους. Απλώς, διαδοχικές κυβερνήσεις, κομματικοί εγκάθετοι, ανεγκέφαλοι συνδικαλιστές και ακατάλληλες τράπεζες τις ξετίναξαν και τις πτώχευσαν. Με αποτέλεσμα να πωληθούν σε μαύρα χρηματοοικονομικά χάλια και επομένως «φτηνά».
Αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, ολοένα και πιο συχνά, διαπιστώνεται ότι οι διοικούντες δεν βάζουν τα κεφάλαια που απαιτούνται, σε τεχνολογία και ανθρώπινες ικανότητες. Με αποτέλεσμα το προϊόν και, ιδίως, οι υπηρεσίες να είναι προβληματικές.
Η νέα γενιά προβληματικών επιχειρήσεων είναι εδώ! Η μέχρι πρόσφατα ευχή «ιδιωτικοποιήστε την να τελειώνουμε» δεν φαίνεται να ισχύει όπως πριν είκοσι και βάλε χρόνια.
Πρόκειται για μια άλλη, λιγότερο φανερή, σχεδόν γκρίζα, πλευρά της χαμηλής αποτελεσματικότητας των μονάδων που διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε το κόστος χρήσης, την τιμή δηλαδή και συγκρίνουμε με την παρεχόμενη υπηρεσία/προϊόν τότε το συμπέρασμα είναι σχεδόν λυπηρό.
Κάποιος πρέπει να το κοιτάξει αυτό το νέο πρόβλημα, που έγινε πολύ μεγαλύτερο στη διάρκεια της κρίσης και τώρα, με τον πληθωρισμό, θα γίνει και πανάκριβο. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι περισσότεροι των οποίων «they mean good», θα ήθελαν δηλαδή να είναι καλύτεροι και να διορθώσουν τις αδυναμίες τους. Είναι όμως δική τους ευθύνη να το κάνουν. Ας ακούσουν, πραγματικά, τους πελάτες τους και ας παύσουν να εμπιστεύονται τις «έρευνες» (πανάκριβες μάλιστα), που εμφανίζουν τα ανώτερα στελέχη στους μετόχους. «Ερευνες ποιότητας», που κατά κανόνα τις έχουν ετοιμάσει άλλες εταιρείες οι οποίες έχουν επιλεγεί από τα ίδια στελέχη η επιτελική εργασία των οποίων τίθεται υπό κρίση στα μάτια των πελατών.
Εχουμε πολλά άλλα προβλήματα και καθόλου δεν μας χρειάζεται ένας ακριβός, αναποτελεσματικός και ανεπαρκής ιδιωτικός τομέας. Υπάρχουν, ευτυχώς, πολλές άλλες επιχειρήσεις που ξεχωρίζουν θετικά. Το θέμα είναι να κυριαρχήσουν αυτές και να «τιμωρηθούν» οι ολιγωρίες των άλλων. Η αγορά των καταναλωτών δεν τα καταφέρνει και ούτε θα μπορούσε ποτέ, από μόνη της. Χρειάζεται η προσοχή των μετόχων να μην εξαντλείται στην διανομή του καθαρού κέρδους.
