Η μια μετά την άλλη, οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την πρωτοκαθεδρία του πρωθυπουργού στις επιλογές των πολιτών για το «ποιος πρέπει να κυβερνά τη χώρα».
Την ίδια όμως στιγμή, όλα δείχνουν ότι οι πολίτες σκοπεύουν να αξιοποιήσουν την «ακίνδυνη» στιγμή των Ευρωεκλογών, για να στείλουν τα δικά τους μηνύματα ανησυχίας.
Είναι σαφές ότι υπάρχει δυσαρέσκεια. Δεν είναι μόνον το κυρίαρχο ζήτημα της ακρίβειας.
Είναι η καθημερινή ζωή του πολίτη. Είναι το χάος, η αταξία, η συνεχής καταπάτηση νόμων και κανόνων, η μπαχαλοποίηση του κράτους, ακόμη και το ίδιο το έγκλημα.
Οι Γάλλοι έχουν μια ωραία έκφραση για το πως νιώθουν οι πολίτες σε παρόμοιες στιγμές: «ral-le-bol». Οι Αμερικάνοι το λένε «fed up». Στην ελληνική, η καλύτερη απόδοση είναι ότι οι πολίτες μπούχτισαν.
Οι περισσότεροι μεταξύ τους δεν υποστηρίζουν βεβαίως την κραυγαλέα και λαϊκίστικη αντιπολίτευση. Κατά μεγάλη πλειοψηφία έχουν δώσει επανειλημμένως την εμπιστοσύνη τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη
Κάποιοι άλλοι μπορεί να δηλώνουν «αγανακτισμένοι», αλλά αυτοί έτσι κι αλλιώς ψήφιζαν πάντοτε οτιδήποτε άλλο πλην της ΝΔ, άρα δεν επηρεάζουν τη γενική ισορροπία.
Τυχαία γεγονότα αναδεικνύουν με τον πιο αδρό τρόπο ότι ακόμη κι αν οι κεντρικές πολιτικές προτιμήσεις των πολιτών δεν αλλάξουν, τουλάχιστον όχι καθοριστικά, τουλάχιστον όχι ακόμη, η εικόνα αλλάζει και η πολιτική σκηνή μετακινείται. Είναι αυτό που τραγούδησε ο Σαββόπουλος: η «οθόνη βουλιάζει».
Τα μεγάλα ζητήματα της πολιτικής παραμένουν κυρίαρχα: οικονομία, άμυνα και ασφάλεια.
Αναδεικνύεται όμως για την καθεμία και τον καθένα πολίτη ένα δεύτερο κριτήριο. Κάτι πρέπει να γίνει με την ποιότητα της ζωής που έχουμε, πέραν των ως άνω τριών μεγάλων θεμάτων.
Ειδικά στην πρωτεύουσα και μερικές ακόμη μεγάλες πόλεις. Και από κοντά στις πληγωμένες περιοχές, όπως είναι η Θεσσαλία.
Συνισταμένη όσων ενοχλούν καθοριστικά τους πολίτες είναι η αδιαφορία των κρατικών αρχών. Αδιαφορία για την τήρηση των νόμων και των κανόνων συμβίωσης. Την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Την ισονομία και την απόδοση δικαιοσύνης. Ακόμη και της κυκλοφορίας στους δρόμους.
Δείγμα της μεταλασσόμενης κρίσης είναι ότι τα δύο άλλα σκαλοπάτια της διοίκησης, περιφέρειες και δήμοι, έχουν εξαφανιστεί από το μοιρογνωμόνιο των πολιτών. Ως να είναι ανεύθυνοι οι θεσμοί αυτοί για όσα μας απασχολούν. Παρόλο που, πάμπολλα από όσα, κατά την κρίση των ιδίων, δεν πάνε καλά, εμπίπτουν στις αρμοδιότητες αυτών των δύο πυλώνων της διοίκησης.
Όλα τελικά περνάνε και καταλήγουν στην κεντρική διοίκηση, στην κυβέρνηση και, ολοένα πιο συχνά, στην κορυφή της εξουσίας, δηλαδή τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος ή, καλύτερα, του μεταλλίου εμπιστοσύνης, που έχει απονεμηθεί επί πενταετία στο σημερινό πρωθυπουργό. Αυτόν ξέρουν, αυτόν ελέγχουν οι πολλοί, από αυτόν περιμένουν να κάνει κάτι για όσα τους μαυρίζουν τη ζωή και, δυστυχώς, την καρδιά.
Αν δεν καταφέρει να γυρίσει το κλίμα αγανάκτησης που προκαλεί η ανικανότητα του κράτους, θα έρθει κοντύτερα η στιγμή που πολλοί θα πουν το, επίσης αμερικάνικο ρητό της πολιτικής: «Fool me once, shame on you, fool me twice, shame on me».
Η εικόνα αλλάζει γοργά όταν εμφιλοχωρεί η απογοήτευση.
