Τελείωνα το προηγούμενο σημείωμα, απ’ αφορμή την επιδιωχθείσα, εκ μέρους του Αντώνη Σαμαρά, εσωκομματική σύγκρουση και αποσταθεροποίηση, με την εξής σκέψη: «Η χώρα χρειάζεται τη σταθερότητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Να (πως) θα χρησιμεύσουν τα σκληρά δημοσιονομικά πλεονάσματα, που με προθυμία χτίζει ο Κωστής Χατζηδάκης».
Αν είχαμε εκλογές, στο διάστημα των επόμενων δώδεκα μηνών, η επόμενη κυβέρνηση θα απολάμβανε απίστευτα «προνόμια», τέτοια που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα είχε δει από τη δικτατορία και μέχρι σήμερα.
Δημοσιονομική ευεξία, νομισματική σταθερότητα, δυναμικό επενδυτικό κλίμα και πακτωλό ευρωπαϊκών κεφαλαίων, στην οικονομία. Αυτοσυγκράτηση Τουρκίας στο Αιγαίο, δρομολογημένες προμήθειες ενίσχυσης της Άμυνας και υψηλό κύρος διπλωματικής παρουσίας στον ευρύτερο γεωπολιτικό μας χώρο. Ευτελισμένη γκρίνια της «αριστεράς», ψαλιδισμένο ΠΑΣΟΚ και, πάνω απ’ όλα, ένα σώμα πολιτών (πάντοτε κατά πλειοψηφία) που δεν έχει -τουλάχιστον όχι ακόμη- ξεχάσει πόσο πανάκριβα κοστίζουν τελικά τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
Παρόμοια ευθυγράμμιση των αστέρων είναι πράγματι σπανιότατη στην ελληνική πολιτική ιστορία, αν υπήρξε και ποτέ.
Αντανακλάται αυτό στις έρευνες της κοινής γνώμης, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των ενδιαφερομένων πολιτών, όταν το ερώτημα αφορά στον «καταλληλότερο για την πρωθυπουργία». Μέχρι και ο επί του Τύπου, στο ΠΑΣΟΚ, μπορεί να το καταλάβει και γι' αυτό περιορίζεται στην πληκτική επανάληψη για το πόσο «δημοφιλής» είναι ο δικός του Ανδρουλάκης (χωρίς να αναρωτιέται για την αξία του επιχειρήματος, όταν στο ίδιο ερώτημα «σκίζουν» Κουτσούμπας και «Ζωή»).
Πλην, όμως, ο Πρωθυπουργός ηγείται ενός κόμματος, που είναι αντιμέτωπο με μια διογκούμενη κομματική δυσκολία: δεν πείθει ότι, στην περίπτωση έκτακτων εκλογών, θα συνεχίσει να κυβερνά μοναχό και χωρίς δεκανίκια. Όπου δεκανίκια, εννοούνται τα υπερδεξιά μαγαζάκια, τα οποία παράγοντες του τόπου προσπαθούν να στήσουν εκ του προχείρου, μήπως και «φορέσουν» τα κερατιάτικα στον Μητσοτάκη. Υπολογίζουν πως δεν θα δεχτεί παρόμοιους συμβιβασμούς (σωστό!) και θα προτιμήσει να δώσει το δαχτυλίδι, ενόσω ακόμη διαθέτει πλειοψηφία στη Βουλή.
Τίποτε απ’ αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Ο Μητσοτάκης θα το πάει μέχρι τέλους και θα τους πάει όλους αίμα…
Χρειάζεται, όμως, έναν κάποιο χρόνο. Αν δεν συμβεί κάποιο καινούργιο κακό, η οικονομία χρειάζεται 12-16 μήνες για να εμφανίσει τη βελτίωση, που θα αφορά στους πολλούς (γιατί για τους λίγους τα πράγματα πάνε περίφημα).
Αν πάλι, σε αυτόν τον χρονικό ορίζοντα, τελειώσουν οι δύο γειτονικοί πόλεμοι και καταφέρουν, Ελλάδα και Τουρκία, να δρομολογήσουν μια μακρόπνοη διευθέτηση στο Κυπριακό και την περίκλειστη Ανατολική Μεσόγειο, δηλαδή ανατολικά της Κρήτης και νοτίως των Δωδεκανήσων, σε επαφή με τις ΑΟΖ Τουρκίας, Κύπρου, Λιβάνου, Ισραήλ και Αιγύπτου, τότε τα πράγματα λαμβάνουν ιστορικές διαστάσεις.
Τότε, εκτός όσων καλών κι αγαθών θα κληρονομήσει η επόμενη διακυβέρνηση, θα έχει λαμβάνειν, επιπλέον, έναν ασφαλή και ανοικτό γεωπολιτικό ορίζοντα, που χάσαμε με τη Μικρασιατική Καταστροφή και δεν τον ανακτήσαμε λόγω του Εμφυλίου και της Σοβιετικής Ισχύος στην περιοχή, παρόλο που κρατηθήκαμε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Η χώρα μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αλλάξει κατηγορία. Πλην, όμως, όπως συχνά έχει συμβεί, κάποιοι θα κάνουν τα πάντα για το εμποδίσουν. Το θέμα είναι, τελικά, πού τοποθετεί κανείς τη γραμμή των οριζόντων ενός πραγματικά εθνικού σχεδίου: στα μετόπισθεν ή στη γραμμή πυρός;
