Το υπερβολικό «Εγώ» είναι κακός σύμβουλος. Ειδικά όταν το μπόι του είναι μεγαλύτερο από το «εγώ» του καθενός μας. Θα μπορούσα βεβαίως να χρησιμοποιήσω και την φροϋδική ερμηνεία όπου το «Αυτό», δηλαδή το ασυνείδητο του καθενός, ερμηνεύει το «Υπερεγώ», δηλαδή τον ναρκισσισμό, δηλαδή την λατρεία για τον εαυτό μου.
(Τη γνώμη μου για το κατάπτυστο ευρωψήφισμα την κατέγραψα προ ημερών εδώ).
Ο Κώστας Αρβανίτης είναι, σε προσωπικό επίπεδο, συμπαθής. Κατόρθωσε όμως να γίνει αντιπαθητικός σε όλους μας. Για πολύ απλούς λόγους. Κυρίως όμως επειδή επανέλαβε, παλαιότερα αλλά και χθες, δεκάδες φορές, ότι η σύνταξη και προώθηση του ανθελληνικού ψηφίσματος που πέρασε μια τυχάρπαστη και συγκυριακή σχετική πλειοψηφία είναι δικό του κατόρθωμα. Από το «Α» ως το «Ω».
Άρα και το σημείο 27 του ψηφίσματος είναι δικό του έργο. Τι ζητεί το συγκεκριμένο; Τα ακόλουθα:
«Ζητεί από την Επιτροπή, στο πλαίσιο του κανονισμού για την αιρεσιμότητα όσον αφορά το κράτος δικαίου, να αξιολογήσει τις συνέπειες της μη εφαρμογής των σχετικών αποφάσεων των ευρωπαϊκών δικαστηρίων· υπενθυμίζει ότι, σε περίπτωση έγκρισης χρηματοδοτικών μέτρων, η Επιτροπή πρέπει να διασφαλίσει ότι οι τελικοί αποδέκτες ή δικαιούχοι κονδυλίων της ΕΕ δεν στερούνται αυτών των κονδυλίων, όπως ορίζεται στο άρθρο 5 παράγραφοι 4 και 5 του κανονισμού για την αιρεσιμότητα όσον αφορά το κράτος δικαίου, και πρέπει να βρει τρόπους για να διασφαλίσει ότι τα κονδύλια της ΕΕ φτάνουν στους πολίτες, τις επιχειρήσεις, τις περιφερειακές και τοπικές αρχές, τις ΜΚΟ και κάθε άλλο σχετικό ενδιαφερόμενο μέρος, εάν η κυβέρνηση δεν συνεργαστεί όσον αφορά τις ελλείψεις στο κράτος δικαίου, ιδίως δεδομένων των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης, του υψηλού κόστους ζωής και της αύξησης της φτώχειας στη χώρα».
Σε απλά ελληνικά ο Αρβανίτης ζητεί από την Επιτροπή να κόψει την χρηματοδότηση της Ελλάδας επειδή στην Ελλάδα παραβιάζονται οι αρχές του κράτους δικαίου.
Αυτό προβλέπει ο «κανονισμός για την αιρεσιμότητα», λέει ο ευρωβουλευτής του Σύριζα. Αιρεσιμότητα αφορά σε μια χορήγηση που δίνεται υπό προϋποθέσεις και όρους. Όπως εξηγείται σε ειδικό ντοκουμέντο καλείται η Επιτροπή να λάβει μέτρα όπως «αναστολή πληρωμών ή δημοσιονομιές διορθώσεις». Όποιος θέλει να το επιβεβαιώσει ας διαβάσει το άρθρο 5 του σχετικού Κανονισμού.
Όμως, ο Αρβανίτης φρόντισε να το πάει παρακάτω, να το τερματίσει που λέμε στην καθομιλούμενη, Και πάλι τα χαϊβάνια, που υπερψήφισαν το αισχρό ψήφισμα, μάλλον δεν πήραν χαμπάρι με τι ακριβώς συμφωνούσαν.
Ο ευρωβουλευτής που ισχυρίζεται ότι αυτός και το «Εγώ» του έγραψαν κάθε λέξη του ψηφίσματος, προεξοφλεί ότι η Επιτροπή θα σπεύσει να ικανοποιήσει το «Εγώ» του ευρωβουλευτή, χωρίς να ακολουθήσει τη διαδικασία που προβλέπεται από το άρθρο 6 του Κανονισμού.
Ξεχνά ότι ο αποκλεισμός του Ελληνικού κράτους από τα κοινοτικά κονδύλια, όπως ζητεί ο Αρβανίτης, πρέπει να εξεταστεί εξ αρχής από την Επιτροπή η οποία θα πάει παρακάτω μόνον «όταν διαπιστώνεται ότι παραβιάσεις των αρχών του κράτους δικαίου σε ένα κράτος μέλος επηρεάζουν ή απειλούν σοβαρά να επηρεάσουν τη χρηστή δημοσιονομική διαχείριση του προϋπολογισμού της Ένωσης ή την προστασία των οικονομικών συμφερόντων της Ένωσης κατά τρόπο επαρκώς άμεσο».
Πλην όμως, η ίδια η Επιτροπή έχει ήδη κάνει τη δική της έρευνα και έχει ήδη εκδώσει ειδική έκθεση και για την Ελλάδα όπως και για όλα τα άλλα κράτη μέλη. Σε αυτήν κάνει πέντε συγκεκριμένες συστάσεις. Καμία δεν συνδυάζεται, ούτε μπορεί να καταλήξει σε περικοπή κονδυλίων, την οποία ζητούν ο Αρβανίτης και οι συνοδοιπόροι του Σύριζα με μοναδικό σκοπό τον διασυρμό της χώρας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπογραμμίζονται αδυναμίες και ελέγξιμες ενέργειες, όπως για παράδειγμα στο κεφάλαιο ΙΙΙ για τον πλουραλισμό και την ελευθερία στα Μέσα Ενημέρωσης. Αλλά με ακρίβεια και αναγνωρίζοντας πως η Ελλάδα έχει ήδη προσχωρήσει και συμφωνήσει να λάβει όσα μέτρα κρίνονται απαραίτητα. Ως εκεί.
Είναι επομένως απολύτως σαφές ότι με το ψήφισμα, που χρησιμοποιείται ήδη ως όπλο εσωτερικής αντιπολίτευσης επιχειρείται πραγματικά ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τα κοινοτικά κονδύλια.
Ειλικρινά δεν κατανοώ γιατί το αρνούνται, αφού μετά μανίας το επεδίωξαν.
Ούτε όμως καταλαβαίνω γιατί η Κυβέρνηση και οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας δεν έπραξαν όσα ήσαν απαραίτητα ώστε να υπάρξουν πειστικές απαντήσεις και να απορριφθεί το ψήφισμα.
Ώστε οι πολίτες να κρίνουν επί πραγματικών γεγονότων και μέσα στην προπαγανδαστική αχλή που με τόση μαεστρία και υποκρισία χειρίζεται η πρώτη στις αμαρτίες «αριστερά».
