Προφανώς, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν τρελάθηκε. Όλα είναι υπολογισμένα. Για τα μάτια του κόσμου, σίγουρα, αλλά θα ήταν ανόητο θα περιμένει κανείς να τα βρει με τους αντιπάλους του. Συνεχίζει αυτό που έκανε καλά, προφανώς αφού κέρδισε, μέχρι σήμερα, που ορκίστηκε.
Δεν κατανοώ την ειδήμονα έκπληξη πολλών. Αν βεβαίως είσαι με τους Δημοκρατικούς, έχεις πολλά να πεις. Λογικό. Αν και θα έπρεπε να έχει αυτή η πλευρά πολλά να σκεφτεί, αφού πολλά έγιναν λάθος, τα προηγούμενα χρόνια.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν μεταπτώσεις. Το γνωρίζαμε. Είναι όμως στην ίδια τους τη φύση. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο χτίστηκε αυτό το μεγάλο έθνος και με τον ίδιο τρόπο θέλει ο νέος/παλαιός πρόεδρος να το «κάνει μεγάλο ξανά».
Ούτε κατανοώ μηδέ συμμερίζομαι την ενόχληση διαφόρων σαλονιών, που σε ρυθμούς «oh my god» ταυτίζουν την ώρα Τραμπ, με την προφητεία της doomsday. Καιρός είναι, ειδικά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να πάρουν τα πράγματα της διακυβέρνησης της ευρωπαϊκής μοίρας στα σοβαρά και να κοιτάξουν πως πρέπει να εμπνεύσουν τους δικούς μας και δικούς τους ανθρώπους.
Αν ο Ευρωπαίος homo erectus πιστεύει (και ορθώς) ότι κέρδισε δύο Παγκόσμιους Πολέμους, προφανώς δεν μπορεί να συμβιβαστεί ότι πρέπει να ζει υπό τον φόβο μιας κουλτούρας τρόμου. Άλλο να τηρούμε κανόνες ευγένειας, συνύπαρξης, ιεραρχίας, σεβασμού, συμπόνοιας και αλληλεγγύης και άλλο να είμαστε comme il faut, woke ή συμπεριληπτικοί μέσα στην ίδια την εστία μας.
Άρα, ο Τραμπ ξεφυλλίζει, ανέμελα για την ώρα, το βιβλίο της αμερικάνικης και εν πολλοίς Δυτικής Ιστορίας. Διαβάζει αποσπάσματα πηδώντας στις πίσω και από εκεί στις μπροστινές σελίδες. Πεπεισμένος όπως είναι από τις εμπειρίες του, θα συνεχίσει να κάνει το μόνο που ξέρει καλά: Να κάνει τους πάντες άνω-κάτω.
Προσωπικά, δεν σας κρύβω, χωρίς να περιμένω κάτι μεγάλο, προσμένω σε κάτι καλό: Ο κόσμος στον οποίο ζούμε τα τελευταία πολλά χρόνια χρειάζεται ένα μεγάλο ανακάτεμα της τράπουλας. Κυρίως επειδή η τράπουλα μοιάζει, εδώ και καιρό, σημαδεμένη. Προφανώς, δεν περιμένω από τον Τραμπ να είναι ο «επαναστάτης δίχως αιτία», αν όμως καταφέρει να ταράξει τα νερά του υπναλέου καπιταλισμού, αν δοκιμάσει ένα μεγάλο shake out, τότε έχω όλον τον καιρό να περιμένω.
Μην ξεχνούμε πως η Ευρώπη του Διαφωτισμού τροφοδότησε την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με πάμπολλους ανθρώπους που δεν είχαν καμία τύχη στο τότε ευρωπαϊκό κατεστημένο. Σε κάθε επτά άτομα που γεννιόντουσαν τότε στην ευρωπαϊκή επαρχία, ένα έμενε στο χωριό του, πέντε πήγαιναν στη μεγάλη πόλη και ένα μετανάστευε στην Αμερική. Το τελευταίο ήταν και το πιο τολμηρό.
Είναι πολύ καλό να προσπαθήσει ο Τραμπ να ξυπνήσει εκείνη την Αμερική που έφτιαξε αυτό το ΕΝΑ άτομο. Πρέπει όμως να σκεφτεί ότι τα περισσότερα από τα άλλα κράτη που πιστεύει ότι πρέπει «να πάρουν το μάθημά τους» ενδυναμώθηκαν χάρις σε μαζικές διεθνείς αμερικανικές επενδύσεις. Οι οποίες δεν ήσαν μόνον χρήμα, αλλά και γνώσεις και τεχνολογία και ικανότητες. Μοιάζει ρομαντικά ανεδαφικό ότι όλοι αυτοί θα γυρίσουν πίσω όλοι, ώστε οι κατασκευαστές να χτίζουν πολλά πολλά αμερικάνικα αυτοκίνητα.
Υπάρχει τέλος ένα μεγάλο απογοητευτικό στοιχείο στα σχέδια του Τραμπ: Η (εκ νέου) εγκατάλειψη της Συμφωνίας των Παρισίων, ειδικά επειδή είναι συνδεδεμένη με το τρομακτικό «drill babe drill» είναι μια κακή συγκυρία για τις επόμενες γενιές.
Όσο για την επιστροφή των φύλων σε βιβλική κατηγοριοποίηση, (μόνον δύο…) ή την τρέλα Μασκ για τον πρώτο αστροναύτη στον Άρη ή ότι τον έσωσε ο Θεός για να σώσει τις ΗΠΑ ή ότι θα γεμίσει το δημόσιο ταμείο με έσοδα από δασμούς ή ότι ο Κόλπος θα γίνει Αμερικάνικος, τα αφήνω κατά μέρος. Σίγουρα τίποτε από όλα αυτά δεν ταιριάζει με το πιασάρικο (και ορθό) σύνθημα ΜΑGA.
