Πολλή φασαρία για το (περίπου) τίποτε. Ναι, βεβαίως, ακούω ότι τώρα ο Ανδρουλάκης θα «υποχρεωθεί» να δώσει ρόλο στους ανταγωνιστές του στην προεδρική εκλογή. Λόγια!
Δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει και μάλλον δεν θα το κάνει. Επί της ουσίας γιατί, πολιτικός μηχανικός είναι ο άνθρωπος, στα λόγια τουλάχιστον και οφείλει, με την ιδιότητα του πολιτικού, να βρει τρόπο να «χτίσει ανώγεια και κατώγεια». Με τη δεύτερη, όμως, ιδιότητα θα φροντίσει να τους ισοπεδώσει. Δεν χρωστά σε κανέναν τίποτε και, αν δεν υποχρεωθεί, δεν θα το κάνει. Μένει να το δούμε, που λένε θυμόσοφα και οι συνάδελφοι της τηλεοράσεως.
Ας κάνουμε όμως προσώρας μικρή στάση στην άλλη πλευρά.
Ο κ. Δούκας «πρόδωσε» τους πάντες για να εγγράψει τη φιλοδοξία του να καθίσει, ταυτόχρονα, σε δύο σέλες: Δήμαρχος και ταυτοχρόνως Επικεφαλής της εν δυνάμει Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ή, τουλάχιστον, του ιστορικού ΠΑΣΟΚ.
Όσοι δεν τον ψήφισαν, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετείχαν στον πρώτο γύρο των πασοκικών εκλογών, δεν ενέκριναν αυτό ακριβώς το σχέδιό του. Το ανομολόγητο από τον ίδιο τον Δούκα ήταν εξόχως αυτονόητο από όλους τους άλλους και το σχέδιό του απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων.
Ο πολύς κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν θέλει νταραβέρια με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τα ήθελε όταν υπήρχε Τσίπρας, δεν τα ήθελε πριν η κομματική γραφειοκρατία εκπαραθυρώσει τον Κασσελάκη και δεν τα θέλει ούτε τώρα. Καθόλου περίεργο.
Μόνον ο Γιώργος Α. Παπανδρέου κάνει πως δεν το καταλαβαίνει, προφανώς γιατί ο ίδιος δεν βλέπει άλλο δρόμο επαναφοράς του ΠΑΣΟΚ σε τροχιά ρεαλιστικής διεκδίκησης της διακυβέρνησης. Ως προς αυτό έχει δίκαιο, βεβαίως.
Συγκεκριμένα, ο Δούκας πήρε 64,5 χιλιάδες σταυρούς την πρώτη Κυριακή και 84,1 χιλιάδες τη δεύτερη. Πρόσθεσε δηλαδή σκάρτα 20 χιλιάδες σταυρούς. Όμως ο Ανδρουλάκης πρόσθεσε 36,5 χιλιάδες σταυρούς, μεταξύ των δύο γύρων.
Αν υποθέσω ότι ο Δούκας πήρε όσους πρόσθετους πήρε, από τους δύο άλλους «αντιπολιτευομένους» Γερουλάνο και Διαμαντοπούλου, αυτό σημαίνει ότι έχασε από αυτή τη μεγάλη δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ ακριβώς 100 χιλιάδες ψήφους, συν 7 χιλιάδες της Νάντιας Γιαννακοπούλου.
Σημαίνει ακόμη ότι ο Ανδρουλάκης πήρε (εκτός από τα 18 χιλιάδες «κουκιά» του Κατρίνη) κοντά στις 15 χιλιάδες ψηφοφόρους των Παύλου Γερουλάνου και της κυρίας Διαμαντοπούλου.
Με δύο λόγια, ο κ. Δούκας πρέπει να πάει στο κτήριο της Πλατείας Κοτζιά και να μην κοιτάζει ούτε από το παράθυρο, προτού κάνει κάτι για το οποίο θα αξίζει να τον αναγνωρίσουμε ως Δήμαρχο Αθηναίων.
Επιστρέφουμε λοιπόν στον «κραταιό Νικόλα» της κυρίας Λιακούλη και αναμένουμε να δούμε τι κατάλαβε από όλο αυτό το buzz, που κράτησε το ΠΑΣΟΚ μακριά από την πολιτική δράση, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυντίθεται.
Σίγουρα δεν ήταν η επανεκλογή Ανδρουλάκη το σημαντικό γεγονός που περίμεναν όλοι να εισφέρει, τέτοια εποχή, στην πληκτική πολιτική μας κωμωδία, το ιστορικό κόμμα. Αν ο Βενέδικτος και η Βεατρίκη είχαν, αρχικώς, την πολιτική νοημοσύνη να συνομολογήσουν τον έρωτά τους για τη σκάλα προς την εξουσία, τώρα θα είχαμε κάτι καλύτερο και πιο ενδιαφέρον να συζητούμε.
