Την πρώτη φορά που αναρωτήθηκα «μα που ζούνε οι Έλληνες δικαστές;» ήταν και η πρώτη φορά που στάθηκα στο εδώλιο του κατηγορουμένου σε εκείνη την αλησμόνητη δημοσιογραφική περιπέτεια που είχαμε ως εφημερίδα. Τα μπες βγες στο δικαστήριο μας έφερναν βεβαίως
αντιμέτωπους με τις απαράδεκτες κτιριακές και υλικοτεχνικές συνθήκες, τα καροτσάκια σούπερ μάρκετ που κουβαλούσαν τις δικογραφίες, τα χειρόγραφα πρακτικά, τα κοντέινερ που παραμένουν δικαστικές αίθουσες στο χώρο της Ευελπίδων. Μας έφεραν όμως και σε επαφή με τους δικαστές και εισαγγελείς. Με τις εξαιρέσεις των εξαιρέσεων, απόρησα πολλές φορές αν πράγματι οι κάτω από την έδρα και οι πάνω στην έδρα, ζούσαμε στην ίδια χώρα.
Δεν ήμουν σε θέση και δεν θα τολμούσα να κρίνω τη νομική επάρκεια κανενός τους, αλλά για τις προσλαμβάνουσές τους σε σχέση με το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, απέκτησα άποψη. Ορισμένοι ζουν, θα το θέσω λίγο άκομψα, αλλού για αλλού. Δεν μου προκαλεί λοιπόν
καμιά εντύπωση ότι υπάρχουν δικαστές και εισαγγελείς που εξέδωσαν απόφαση για να ξεθάψουν ανθρώπους κατ' απαίτηση συγγενών προκειμένου να διαπιστωθεί αν πέθαναν από covid!
Μόνο τα χειρότερα μπορεί να βάλει κάποιος στο μυαλό του ακούγοντας πως δικαστής άνθρωπος δεν αμφισβητεί μόνο την υπογραφή ενός γιατρού σε ένα πιστοποιητικό θανάτου αλλά πετάει στα σκουπίδια μια σειρά εγγράφων και ιατρικών εξετάσεων και ικανοποιεί το αίτημα για μια πράξη εξόχως επιβαρυντική για την ψυχική κατάσταση ανθρώπων.
Στο «τρελοκομείο» –ο χαρακτηρισμός του καθηγητή λοιμωξιολογίας κ. Λαζανά που αποκάλυψε ότι υπάρχουν τέτοιες δικαστικές αποφάσεις–
περιμένουμε κάποιοι λίγοι σε κρίσιμες θέσεις να διατηρούν τη σωφροσύνη τους. Από τους δικαστές δεν το περιμένουμε απλώς, έχουμε την
απαίτηση. Αναρωτιέμαι μετά τις εκταφές και προφανώς μετά τη διαπίστωση ότι οι άνθρωποι πέθαναν από covid και πως δεν τους ρούφηξαν το αίμα οι εξωγήινοι του Μπιλ Γκέιτς στις εντατικές, οι δικαστές που πήραν την απόφαση όλα καλά; Τους καλεί κάποιο όργανο της Δικαιοσύνης να εξηγήσουν με ποια δεδομένα οδηγήθηκαν στην απόφαση να ξεθάψουν καποιον αγνοώντας τα επίσημα ιατρικά δεδομένα; Τι σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή; Ότι ένα ολόκληρο νοσοκομείο συνωμότησε για να πει ότι ένας άνθρωπος πέθανε από κορονοϊό;
Αν δεν είναι και οι ίδιοι οπαδοί όλων αυτών των ψεκ θεωριών, είναι εγκληματικά αδιάφοροι και θέλουν μόνο να ξεφορτώνονται…φακέλους κλωτσώντας το τενεκεδάκι παρακάτω. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Και τα δυο τρομακτικά.
Δεν έχω ξεχάσει ακόμη τη νεαρή εισαγγελέα να ρωτάει από πότε ένας δημοσιογράφος επιτρέπεται να ασκεί κριτική σε βουλευτή για ομοφοβικό παραλήρημα εντός της Βουλής και να απορεί όταν πληροφορείται ότι κάπου στο Σύνταγμα γράφει κάτι για το ρόλο και την ελευθερία του Τύπου!
