Συνεχίζεται το μπαράζ έντονων αντιδράσεων από μερίδα του πολιτικού, πανεπιστημιακού και πνευματικού κόσμου της χώρας στο σημερινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Αυγή» που απεικονίζει τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, και τον πρώην πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, με τον τίτλο «Δεν είναι αθώοι» και επιχειρεί να τους ταυτίσει με την Χρυσή Αυγή, ενώ είναι γνωστό πως τελευταία καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση και η ηγεσία της φυλακίστηκε επί Νέας Δημοκρατίας.
Πιο συγκεκριμένα την αντίθεσή του με το πρωτοσέλιδο της «Αυγής», εξέφρασε και ο ιστορικός και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, Αντώνης Λιάκος, τονίζοντας ότι σύνθημα το «δεν είναι αθώοι» έχει ένα συγκεκριμένο νοηματικό βάρος.
Μεταξύ άλλων, σε ανάρτησή του ο κ. Λιάκος αναφέρει ότι «Η πολιτική, όπως και η αναζήτηση ιστορικών ευθυνών δεν γίνεται με όρους ένοχος-αθώος, ούτε με λογική αναζήτησης ποινικών ευθυνών. Ένα πράγμα οι ποινικές ευθύνες, ένα εντελώς διαφορετικό οι πολιτικές και ιστορικές ευθύνες και αιτίες», ενώ καταλήγοντας σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «η νέα εποχή χρειάζεται καινούργια προσέγγιση».
Αναλυτικά η ανάρτηση του Αντώνη Λιάκου:
«Το σύνθημα «δεν είναι αθώοι» έχει ένα συγκεκριμένο νοηματικό βάρος. Καθιερώθηκε για την δίκη της Χρυσής Αυγής για εγκληματικές ενέργειες σε μια ποινική δίκη με εξόχως πολιτικό νόημα, αλλά ποινική δίκη. Φυσικά τις αιτίες ανόδου της Χρυσής Αυγής οφείλουμε να τις αναζητήσουμε και σε πολιτικό και σε ιστορικό επίπεδο. Όχι για να προσμετρήσουμε ποινές, αλλά να καταλάβουμε το βάθος και την πολυπλοκότητα της επανεμφάνισης του ναζισμού μέσα από τις πρόσφατες ιστορικές μας περιπέτειες. Π.χ. το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή απέκτησε μαζικό ακροατήριο στις πίστες του Μακεδονικού, δεν καθιστά τους Μακεδονομάχους συνενόχους με την ποινική σημασία του όρου. Άλλο οι κοινωνικές, ιδεολογικές, πολιτικές αιτίες, άλλο η απόδοση ενοχής.
Η μνησικακία της ΝΔ, η οποία εκδηλώθηκε, μετά την απόφαση, με ψεύδη είτε για την προέλευση της ΧΑ από τα κινήματα διαμαρτυρίας και τις πλατείες των αγαναχτισμένων, είτε με την δήθεν προετοιμασία ποινικών κωδίκων για την ελάφρυνση των ποινών, είτε για τη συμπόρευσή της στο κοινοβούλιο –παρά τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο, δεν μπορεί να βρει ως αντίδοτο τη χρησιμοποίηση του ίδιου συνθήματος «δεν είναι αθώοι» απέναντι στους ηγέτες της Δεξιάς. Η πολιτική, όπως και η αναζήτηση ιστορικών ευθυνών δεν γίνεται με όρους ένοχος-αθώος, ούτε με λογική αναζήτησης ποινικών ευθυνών. Ένα πράγμα οι ποινικές ευθύνες, ένα εντελώς διαφορετικό οι πολιτικές και ιστορικές ευθύνες και αιτίες.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος τα αριστερά έντυπα και οι προοδευτικοί πολίτες να ακολουθήσουν, έστω αμυνόμενοι, το παράδειγμα του θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη. Εκφράζει ένα κόσμο που στα προηγούμενα χρόνια συναγωνιζόταν σε ένα δεξιό εικονοκλαστισμό – και βυθίζεται τώρα στον φανατισμό και τη ρυπαρογραφία. Αφενός η πανδημία, αφετέρου η καταδίκη της Χρυσής Αυγής έθεσαν τέλος σε αυτού του είδος τις εξυπνάδες. Αλλά αυτά τα ίδια τα γεγονότα εξάντλησαν και τα αριστερά στερεότυπα. Η νέα εποχή χρειάζεται καινούργια προσέγγιση.»
Σημειώνεται ότι στο πλαίσιο κινήθηκε και ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος, υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2014, υπογραμμίζοντας σε ανάρτησή του ότι «οι σώφρωνες αριστεροί πρέπει να καταδικάζουν την αντίδραση της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ να ανασύρει το "δεν είναι αθώοι" για τους δύο τελευταίους πρωθυπουργούς της Νέας Δημοκρατίας».
Παράλληλα, επισημαίνει ότι «ο αντιφασισμός είναι ο κατεξοχήν υπαρξιακός αγώνας της Αριστεράς» και τονίζει ότι «είναι κρίμα να τον ισοπεδώνει με ευτελείς και μυωπικούς τακτικισμούς».
Αναλυτικά η ανάρτηση του Δ. Χριστόπουλου:
«Όπως νουνεχείς δεξιοί άνθρωποι, πρέπει να καταδικάζουν την βουρκώδη σπουδή της κυβέρνησης να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως το έτερο άκρο της Χρυσής Αυγής, έτσι σώφρωνες αριστεροί πρέπει να καταδικάζουν την αντίδραση της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ να ανασύρει το "δεν είναι αθώοι" για τους δύο τελευταίους πρωθυπουργούς της Νέας Δημοκρατίας.
Το να καταδικάζεις μόνο τα φάουλ του αντιπάλου είναι βολικό. Στα δικά σου φάουλ δοκιμάζεται η πολιτική σου αξιοπιστία. Ειδάλλως, σε αυτήν την κλωτσοπατινάδα, η πολιτική αναβάπτιση της Άκρας Δεξιάς καιροφυλακτεί. Πρέπει να κρατήσουμε ψηλά το λόγο μας. Ανυπέρθετη προτεραιότητα σήμερα ο θρυματισμός της Χρυσής Αυγής και όχι ανέφελοι συμψηφισμοί. Ο αντιφασισμός είναι ο κατεξοχήν υπαρξιακός αγώνας της Αριστεράς. Πάντα ήταν. Είναι κρίμα να τον ισοπεδώνει με ευτελείς και μυωπικούς τακτικισμούς».
Άδωνις Γεωργιάδης: Μέρα ντροπής για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αυγή
Μέρα ντροπής για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αυγή χαρακτήρισε τη σημερινή ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης. Όπως είπε η Αυγή πήρε ένα σύνθημα που αφορούσε την ποινική καταδίκη της Χρυσής Αυγής, το κομματικοποίησε «και υπονοεί ότι χρειαζόμαστε ποινική καταδίκη του Αντώνη Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη». «Αυτό δεν είναι δείγμα ήθους είναι δείγμα ανηθικότητας και παντελώς απαράδεκτο», επισήμανε χαρακτηριστικά ο κ. Γεωργιάδης.
Ο υπουργός Ανάπτυξης υπογράμμισε ακόμα ότι η Χρυσή Αυγή επί Σαμαρά πήγε φυλακή και επί Τσίπρα αποφυλακίστηκε ενώ όταν χρειαζόταν αυξημένη πλειοψηφία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιούσε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής.
Τέλος, χαρακτήρισε το πρωτοσέλιδο χυδαίο και απέλπιδα προσπάθεια να καπελωθεί η δίκη της Χρυσής Αυγής στη σκιά των πρόσφατων αποκαλύψεων Κοντονή, που σύμφωνα με τον κ. Γεωργιάδη προκάλεσαν πανικό στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πιο καυστικός και επικριτικός ο δημοσιογράφος Τέλης Σαμαντάς που επισημαίνει για το ίδιο θέμα «είναι προφανές πως εντάσσεται ακριβώς στην ίδια κατηγορία της "κανονικοποίησης" του ναζισμού. Υπερκαλύπτοντας με τη χυδαιότητα του την ανάρτηση. Αν και με έναν από τους υπότιτλους του (προφανώς δεν πρόκειται να αναδημοσιεύσω το ίδιο, μπορείτε να το βρείτε σε δεκάδες αναρτήσεις) τείνω να συμφωνήσω: "Και τώρα αγώνας ενάντια σε ό,τι τρέφει το φασισμό" -ερμηνεύοντας το ως ένα είδος αυτοκριτικής που αφορά την ίδια την εφημερίδα. Πιθανότατα κάτι τέτοιο θα γράφει και ο ... Ευάγγελος Αντώναρος που ποζάρει πρώτος-πρώτος στο σχετικό αφιέρωμα».
Αναλυτικά η ανάρτηση του Τέλη Σαμαντά:
«Αναρωτιέται κανείς: αυτοί που διανέμουν αφειδώς κάποιον κατάλογο όπου συνυπάρχουν, φύρδην μίγδην, ο πρωθυπουργός της χώρας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κάθε τύπου, παπάδες, τραγουδιστές, και κάθε καρυδιάς καρύδι, μαζί με φράσεις που τους αποδίδονται, διαστρεβλωμένες ή απλώς αποκομμένες από τον σύνολο λόγο τους, υπό το γενικό τίτλο «αυτοί που τους στήριξαν», δεν κατανοούν πως αυτό λειτουργεί ως υπεράσπιση, στην ουσία, της Χρυσής Αυγής; Διότι, βεβαίως ο κύριος στόχος αλλά και το κύριο αποτέλεσμα μιας τέτοιας «καταγραφής» είναι να στηρίξει αυτό ακριβώς που υποστήριζαν για τον εαυτό τους οι καταδικασμένοι πια ως ηγέτες και μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης: το «ευρύ φάσμα της αποδοχής» ως «πολιτικού κόμματος» των νεοναζί. Και έτσι εισπράττεται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Αλλά η υποστήριξη –συνειδητή ή ασυνείδητη- των χρυσαυγιτών δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό του εν λόγω «καταλόγου». Αυτοί που τον διαδίδουν αποδεικνύουν, ταυτοχρόνως, το πόσο ψευδεπίγραφα είναι όσα διατρανώνουν για «δημοκρατικό τόξο κατά του ναζισμού» ή για «συνολική δημοκρατική αντίσταση». Γιατί όταν βάζεις στο ίδιο τσουβάλι άτομα κάθε κατηγορίας, από αποδεδειγμένα δημοκράτες ή πολέμιους του ναζισμού μέχρι θλιβερούς υποστηρικτές του, το μόνο που κάνεις είναι να ναρκοθετείς, κυριολεκτικά, αυτό το «δημοκρατικό τόξο». Με έναν και προφανή σκοπό: να κρατήσεις για πάρτη σου το «λάβαρο» του «επαναστάτη αντιφασίστα». Εξωθώντας στο χώρο της ακροδεξιάς ολόκληρες κοινωνικές ομάδες. Αντίληψη που κάθε άλλο παρά καινούργια ή πρωτότυπη είναι. Πρόκειται ακριβώς για τη λογική της εγκληματικής πολιτικής της Τρίτης Διεθνούς και των Κομμουνιστικών Κομμάτων στη διάρκεια του μεσοπολέμου, σύμφωνα με την οποία «όποιος δεν ήταν κομμουνιστής ήταν φασίστας». Πολιτική που διευκόλυνε την άνοδο στην εξουσία των Χίτλερ κάθε είδους . (Και που άλλαξε γύρω στο ’36, μπροστά στο φάσμα του επελαύνοντα πια ναζισμού, με την πολιτική των «Λαϊκών Μετώπων» -αλλά που ήταν πια πολύ αργά –οι κοινωνικές δυνάμεις κινούνταν ήδη προς την ακροδεξιά).
Κατανοούμε λοιπόν απολύτως κάτι τέτοιες κινήσεις, που στην ουσία κρύβουν τη δυσθυμία για την απόφαση του δικαστηρίου, η οποία δεν επέτρεψε την έκφραση –με οποιοδήποτε τρόπο…- της «επαναστατικής, αντιφασιστικής βούλησης» αυτών που διαδίδουν τον εν λόγω «κατάλογο», μαζί με την απόδειξη της «μοναδικότητας τους». Όπως κατανοούμε και την αδυναμία τους να αντέξουν το «άχθος της Δημοκρατίας» -σύμφωνα με την έκφραση του Αρχηγού τους. Τους κατανοούμε και τους συλλυπούμαστε σ’ αυτή την «αβάσταχτη –ιδεολογική- μοναξιά» τους, όπου πηγαίνουν και βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο, αδυνατώντας να ερμηνεύσουν λόγω των ιδεολογικών εμμονών τους τις σύγχρονες, ανατρεπτικές, κοινωνικές αλλαγές.
EDIT: Το σημερινό πρωτοσέλιδο της "Αυγής" είναι προφανές πως εντάσσεται ακριβώς στην ίδια κατηγορία της "κανονικοποίησης" του ναζισμού. Υπερκαλύπτοντας με τη χυδαιότητα του την ανάρτηση. Αν και με έναν από τους υπότιτλους του (προφανώς δεν πρόκειται να αναδημοσιεύσω το ίδιο, μπορείτε να το βρείτε σε δεκάδες αναρτήσεις) τείνω να συμφωνήσω: "Και τώρα αγώνας ενάντια σε ό,τι τρέφει το φασισμό" -ερμηνεύοντας το ως ένα είδος αυτοκριτικής που αφορά την ίδια την εφημερίδα. Πιθανότατα κάτι τέτοιο θα γράφει και ο ... Ευάγγελος Αντώναρος που ποζάρει πρώτος-πρώτος στο σχετικό αφιέρωμα».
