Του Νικόλαου Α. Φραγκιαδάκη*
Κατά γενική ομολογία η ανάπτυξη είναι το πολυπόθητο ζητούμενο για τον Έλληνα. Για πολλούς λόγους. Οικονομικούς, κοινωνικούς αλλά και ψυχολογικούς. Ακόμα και στο άκουσμα της ύφεσης η ψυχολογία καταρρακώνεται με αποτέλεσμα την δυσπραγία στην αγορά. Δεν είναι τυχαίο ότι το δίμηνο Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου ήταν από τα χειρότερα από πλευράς τζίρου στις επιχειρήσεις.
Γιατί;
Γιατί πολύ απλά: αυτός που δεν έχει συνεχίζει να μην έχει, και αυτός που έχει, δεν καταναλώνει φοβούμενος την χειροτέρευση της κατάστασης.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα έρχεται και προστίθεται η υπέρ-φορολόγηση και η επιβολή εξοντωτικών ασφαλιστικών εισφορών σε επαγγελματίες οι οποίοι βλέπουν τα διαθέσιμα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται σε βαθμό που να αναρωτιόνται αν τελικά συμφέρει να παίρνουν όλο αυτό το ρίσκο για να καταλήγουν στο τέλος του μήνα να δημιουργούν αλγόριθμους για να μπορέσουν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους.
Πόσες φορές σε συζητήσεις με συνεργάτες μου δεν έχω ακούσει την ερώτηση: «Μα καλά γίνεται να το καταλαβαίνω εγώ και να μην το καταλαβαίνουν εκείνοι;». Και απαντώ: Το καταλαβαίνουν, απλά δεν υπάρχει φορολογικός σχεδιασμός και αρκούνται στην πρακτική της υφαρπαγής.
Ο σωστός φορολογικός σχεδιασμός μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο στα χέρια χρηστών που σκοπό έχουν την πραγματική αξιοποίηση του και όχι την χρήση του ως «αλιευτικό» ψήφων. Γιατί κατά κύριο λόγο, αυτό γίνεται την δεδομένη χρονική στιγμή.
Πόσος ντόρος δεν έχει γίνει με την περιβόητη κατάργηση του ΕΝ.Φ.Ι.Α. που όχι μόνον δεν καταργήθηκε, αλλά μια μεγάλη μερίδα υπόχρεων είδε το εκκαθαριστικό του αυξημένο. Ποιοι ήταν αυτοί; Μα φυσικά οι επιχειρήσεις με ιδιόχρηση ακινήτων, όπου καταργήθηκε η απαλλαγή του συμπληρωματικού φόρου και αντικαταστάθηκε με 0,1% επί της αξίας της ακίνητης περιουσίας της οντότητας.
Φάκελος ΕΦΚΑ. Προσωπική άποψη: δεύτερος φόρος εισοδήματος. Καθαρά αναδιανεμητικού χαρακτήρα. Παίρνω από τους -όχι έχοντες- αλλά «δηλώνοντες» με σκοπό το κλείσιμο τρυπών του συστήματος, με αμφίβολη αποτελεσματικότητα. Παράδειγμα, μέτοχος Α.Ε. ο οποίος δεν πήρε μέρισμα το 2015 και το 2016, θα καταβάλλει για το έτος 2017 ασφαλιστικές εισφορές με βάση το κατώτατο πλαφόν (€167,95) ενώ μπορεί το 2016 να έδινε στον Ο.Α.Ε.Ε. € 1.100 το δίμηνο. Ελεύθερος επαγγελματίας με εισοδήματα € 50.000 το 2015 θα καταβάλλει εισφορές € 1.123 / μήνα ενώ στον Ο.Α.Ε.Ε. μπορεί να έδινε € 550 / δίμηνο το 2016. Ο ελεύθερος επαγγελματίας άσχετα αν τα εισοδήματά του την τελευταία 10ετία αντιστοιχούν στο 1/20 του μετόχου του πρώτου παραδείγματος, επειδή δήλωσε περισσότερο εισόδημα το 2015 πληρώνει δυσανάλογες για το εισόδημά του εισφορές. Για να μην αναφερθώ στο φαινόμενο «Κουτσή Μαρία Ι.Κ.Ε.».
Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται η έλλειψη σχεδιασμού και η εφαρμογή της θεωρίας «ότι αρπάξω τώρα»!
Ο σωστός φορολογικός σχεδιασμός εσωκλείει πολλές παραμέτρους που συντελούν στην επιτυχία του. Διαμορφώνει φορολογική συνείδηση μέσω παροχής κινήτρων όπως την σύνδεση των φόρο-ελαφρύνσεων με πλαστικό χρήμα και παράλληλα τιμωρεί αυστηρά τους παραβάτες καθιστώντας ασύμφορη την φοροδιαφυγή. Εξετάζει ενδελεχώς την πραγματική κατάσταση στην αγορά και αναμορφώνεται για να επιτυγχάνει και υψηλή εισπραξιμότητα.
Ο φορολογικός σχεδιασμός πρέπει να αποτελεί εργαλείο ανάπτυξης όχι εργαλείο λαϊκισμού και ψηφοθηρίας γιατί κατά τα χρόνια της κρίσης, οι φόροι (και η προεκλογικώς υποσχόμενη κατάργησή τους) «έβγαλαν» αλλά και «έριξαν» κυβερνήσεις βυθίζοντας την χώρα στην ύφεση.
*Ο κ. Νικόλαος Φραγκιαδάκης είναι Λογιστής-Φοροτεχνικός, Μέλος Ι.ο.Φο.Μ..
