Πώς είναι δυνατόν δύο εμπειρότατα τραπεζικά στελέχη με μεγάλη θεσμική διαδρομή και επιρροή να διαφωνούν τόσο στην εκτίμηση για το πόσα «κόκκινα δάνεια» μπορούν να ενταχθούν στο νέο θεσμικό πλαίσιο προστασίας;
Ο ειδικός σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος Ηλίας Πλασκοβίτης εκτίμησε στη Βουλή ότι το νέο πλαίσιο καλύπτει 8,5 δις Ευρώ από το σύνολο των περίπου 85 δις κόκκινων δανείων. Πολύ πιο αισιόδοξη εμφανίσθηκε η Γραμματέας της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών κ. Απαλλαγάκη που εκτίμησε σε 11 δις Ευρώ «την περίμετρο προστασίας των κόκκινων δανειοληπτών».
Θα μπορούσε κάποιος να σχολιάσει ότι τα δύο στελέχη χρησιμοποιούν διαφορετικές μεθόδους ανάλυσης και άλλες υποθέσεις εργασίας.
Η αλήθεια όμως είναι δυστυχώς πικρή για τους δανειολήπτες. Ο κ. Πλασκοβίτης γνωρίζει που θα καταλήξει η διαπραγμάτευση. Η κυρία Απαλλαγάκη θεωρεί δεδομένη την υφιστάμενη συμφωνία της κυβέρνησης.
Η αλήθεια είναι ότι ο νόμος της δήθεν προστασίας της πρώτης κατοικίας θα ισχύσει μόνο για 9 μήνες, μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2019 και τελικά προστατεύει πολύ λιγότερους από όσους αρχικά στόχευε η κυβέρνηση. Αρχικά υπήρχε μια διάταξη που κάλυπτε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (έως 5 χρόνια) τους μακροχρόνια ανέργους, τους πολίτες με ειδικές ανάγκες, ασθένειες, ΑμΕΑ κλπ. Τώρα την ξέχασαν...
Οι δανειολήπτες που θα έχουν δικαίωμα να ενταχθούν στην νέα ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα δημιουργήσουν οι τράπεζες μέχρι τον Μάιο, είναι μόνον εκείνοι που έχουν εξαιρετικά χαμηλά δάνεια τα οποία μάλιστα έπρεπε να εξυπηρετούν για αρκετό χρονικό διάστημα προτού «κοκκινίσουν».
Το ληξιπρόθεσμο ποσό του δανείου (στο οποίο συνυπολογίζονται λογιστικοποιημένοι τόκοι και, αν υπάρχουν, έξοδα εκτέλεσης κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης) δεν πρέπει να ξεπερνά τις 130.000 ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι ένας δανειολήπτης που πήρε στεγαστικό δάνειο 100.000 Ευρώ το 2010 (ποσό εξαιρετικά χαμηλό δεδομένων των εμπορικών αξιών των ακινήτων εκείνης της εποχής) και ξαφνικά σταμάτησε να το εξυπηρετεί 5 χρόνια αργότερα, το 2015, είναι πολύ πιθανό να μην δικαιούται προστασίας αφού τόσο το υπόλοιπο του δανείου όσο και οι τόκοι με τις επιβαρύνσεις ανεβάζουν το ποσό της συνολικής οφειλής αρκετά πάνω από το όριο των 130.000 Ευρώ. Ο δανειολήπτης τον Δεκέμβριο του 2018 επιβαρύνθηκε με όλους τους λογιστικοποιημένους τόκους της τριετίας που δεν εξυπηρετούσε το δάνειο του -περιμένοντας τη «σεισάχθεια»- και τώρα ανακαλύπτει ότι μοναδική του διέξοδος είναι η συνθηκολόγηση με το fund που έχει ήδη αγοράσει το δάνειο.
Πολλά θα κριθούν στις μεταβατικές και στις εξουσιοδοτικές διατάξεις προς Υπουργούς που θα κληθούν -αφού ψηφισθεί η τροπολογία- να καθορίσουν τι θα γίνει με όσους έχουν υπαχθεί σε προηγούμενες ευνοϊκότερες διατάξεις κυρίως του Νόμου Κατσέλη.
Η Φρανκφούρτη επιμένει ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα ενιαίο πλαίσιο διαχείρισης όλων των ληξιπρόθεσμων οφειλών και να μην υπάρχουν δανειολήπτες δύο ή τριών κατηγοριών.
Υπάρχει το σοβαρό θέμα των εγγυητών. Η τροπολογία Δραγασάκη δεν αναφέρει πως θα αξιολογούνται οι εγγυητές των δανείων που τελικά επιφορτίζονται με την υποχρέωση να αποπληρώσουν τις οφειλές και των οποίων οι εισοδηματικές και περιουσιακές δυνατότητες είναι κατά τεκμήριο υψηλότερες...
Μεγάλο πρόβλημα θα προκύψει στην εκτίμηση της εμπορικής αξίας του ενεχυριασμένου ακινήτου. Προφανώς άλλη εκτίμηση εμπορικής αξίας έχει ο δανειολήπτης κι άλλη η τράπεζα. Αν αυτή η διχογνωμία αφεθεί στις χρονοβόρες δικαστικές διαδικασίες τότε ούτε ο δανειολήπτης ούτε η τράπεζα θα βρουν το δίκιο τους...
