Επί 10ετίες ολόκληρες, η φοροδιαφυγή, η αθέτηση οικονομικών υποχρεώσεων και η απασχόληση με «μαύρα» αποτελούσε εξαιρετικά συμφέρουσα στρατηγική στην Ελλάδα. Όχι μόνο διασφάλιζε «ασυλία» κατά τη διαδικασία κατανομής των βαρών (με λίγα λόγια μηδενική συμμετοχή στα φορολογικά έσοδα και μίνιμουμ καταβολή ασφαλιστικών εισφορών), αλλά διασφάλιζε και ένα σημαντικότατο μερίδιο στη διανομή των κοινωνικών επιδομάτων: Από ενίσχυση για τη θέρμανση μέχρι στεγαστικό επίδομα, επίδομα τέκνων, προτεραιότητα στα προγράμματα ενεργειακής αναβάθμισης ακινήτων και άλλα πολλά.
Πλέον το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει και αυτό αποτυπώνεται σε πολλές από τις νέες κυβερνητικές δράσεις. Τα εκατομμύρια των πολιτών που εμφανίζουν ατομικό εισόδημα στην εφορία κάτω από 10.000 ευρώ, δεν έχουν καμία τύχη να πάρουν μέρος στο πρόγραμμα «Σπίτι μου 2», προκειμένου να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. «Κόβονται» όχι μόνο με βάση τη λογική (πώς θα εξυπηρετήσει στεγαστικό δάνειο κάποιος που εμφανίζει εισόδημα 2000 και 3000 ευρώ τον χρόνο) αλλά και με τα ίδια τα κριτήρια του προγράμματος που πλέον εφαρμόζει και «ελάχιστο εισόδημα». Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με το πρόγραμμα «Αναβαθμίζω». Δικαιούχοι των άτοκων δανείων θα καταστούν μόνο αυτοί που δηλώνουν επαρκή εισοδήματα, ώστε να πιστοποιείται η δυνατότητα αποπληρωμής του δανείου.
Όσον αφορά στα επιδόματα, έχει ήδη δρομολογηθεί η δημιουργία ενιαίας πλατφόρμας μέσω της οποίας, για πρώτη φορά, θα συγκεντρώνεται η πληροφορία για το πόσα λαμβάνει ο κάθε δικαιούχος από όλες τις πηγές επιδότησης. Και η λογική συνέχεια θα είναι να μπει ένα ανώτατο πλαφόν ώστε το επίδομα να μην λειτουργεί ως παγίδα φτώχειας και ως αντικίνητρο για την εξεύρεση εργασίας.
Τα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση θα συνεχιστούν. Ήδη, μετά την επιβολή του ελάχιστου τεκμαρτού εισοδήματος για τους αυτοαπασχολούμενους που ακυρώνει στην πράξη την πολιτική εμφάνισης ζημιών ή πενιχρών κερδών συστηματικά, έρχεται ο ανασχεδιασμός της φορολογικής κλίμακας, ώστε να επιβραβευτούν αυτοί που δηλώνουν τα πραγματικά εισοδήματα αλλά και η περαιτέρω μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, ειδικά για τις υπερωρίες, ώστε η επιβάρυνση να μην συνιστά τόσο ισχυρό αντικίνητρο για την καταγραφή του πραγματικού ωραρίου εργασίας. Η επιμονή σε αυτή τη «γραμμή» μπορεί να αποφέρει πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα, καθώς όσο αυξάνεται ο αριθμός αυτών που μετέχουν στην κατανομή των βαρών, τόσο μεγαλύτερες προϋποθέσεις δημιουργούνται για μειώσεις του συντελεστή υπολογισμού αυτών των βαρών.
