Του Γιώργου Φιντικάκη
Χώρα πιο βαθιά χρεωμένη απ' ότι στην αρχή της κρίσης, με σχεδόν ένα εκατομμύριο ανέργους, εκτόξευση της φτώχειας, συνεχιζόμενο Brain Drain.
Τόσο μουντό είναι το παρόν της Ελλάδας, ώστε δεν μπορεί να ψέξει κανείς τον Αλέξη Τσίπρα που αναζήτησε καταφύγιο στην ελληνική μυθολογία, αφού διαφορετικά θα έπρεπε να μιλήσει για το εδώ και τώρα, γράφει σκωπτικά ο συντάκτης της γερμανικής FAZ.
Στην πραγματικότητα το διάγγελμα της Ιθάκης ήταν μια ακόμη κακόγουστη φάρσα, που δείχνει πως ακόμη και τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται εκτός μνημονίων, η κυβέρνηση βλέπει παντού Σειρήνες, Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες, Λωτοφάγους, και πελαγοδρομεί, παραδομένη στις αντιφάσεις της.
Κοινωνία και οικονομία όμως δεν χρειάζονται άλλη μυθολογία, παρά απαντήσεις στα καυτά ερωτήματα του σήμερα. Τι θα γίνει με τους τεράστιους φόρους, με το τραπεζικό σύστημα που στενάζει υπό το βάρος των δισεκατομμυρίων ευρώ σε κόκκινα δάνεια, τους ανέργους, τους νέους ανθρώπους που εγκαταλείπουν μαζικά την Ελλάδα.
Δεν μας είπε τίποτα για όλα αυτά ο κ. Τσίπρας. Δεν εξήγησε πως γίνεται "σήμερα μια ημέρα λύτρωσης, και αφετηρία νέας εποχής", η μάχη κατά της ανεργίας να γίνεται με μηνιάτικο 317 ευρώ, όσο οι αμοιβές για 613.000 εργαζόμενους που εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης τον ιδιωτικό τομέα. Δεν εξήγησε πως γίνεται το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ να είναι πολύ υψηλότερο από την εποχή που μπαίναμε στα Μνημόνια, και γιατί τα spreads των ελληνικών ομολόγων είναι περίπου ίδια με αυτά του 2010, δίχως να διαφαίνονται τάσεις μείωσης.
Καλές οι Σειρήνες και οι Κύκλωπες αλλά δεν φταίει ο Ομηρος που η οικονομία έχει υποστεί τέτοια υποτίμηση, και παρ' όλα αυτά οι ακαθάριστες επενδύσεις είναι αρνητικές. Δεν μας είπε ο κ. Τσίπρας πως εξηγεί ότι σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που πέρασαν από μνημόνια, οι εξαγωγές τους εκτινάχθηκαν, πλην της Ελλάδας. Της χώρας που ακόμη και σήμερα δεν υπακούει στο βασικό οικονομικό κανόνα που θέλει τα χαμηλά κόστη εργασίας και τα υποτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, να απογειώνουν την ανάπτυξη.
Δίχως ίχνος αυτοκριτικής για το 3ο και εντελώς αχρείαστο Μνημόνιο, και κυρίως διχαστικός, ο κ. Τσίπρας θύμισε το μεταίχμιο στο οποίο βρίσκεται μονίμως η κυβερνώσα παράταξη, όπου ο "νέος ΣΥΡΙΖΑ" παριστάνει πως κομίζει το καινούργιο, ωστόσο νοσταλεί όλο και περισσότερο τον παλιό του εαυτό του 3%.
Αντί να αναφερθεί στον πραγματικό χρόνο της οικονομίας, της καθημερινότητας, των προβλημάτων, ο Α.Τσίπρας έδειξε πως τον ενδιαφέρει περισσότερο το υποσυνείδητο εκείνων που πιστεύουν ότι για όλα φταίει η αμαρτωλή ελίτ, οι τράπεζες, "οι προηγούμενοι".
Ούτε ακούσαμε μισή συγνώμη για τις αυταπάτες και τα τραγικά του λάθη, εξαιτίας των οποίων, η Ελλάδα έχασε τη χρυσή ευκαιρία του φθηνού χρήματος, δηλαδή την τριετία 2015-2017. Των χαμηλών επιτοκίων, της ποσοτικής χαλάρωσης, του φθηνού πετρελαίου, όλ'' αυτά που εκμεταλλεύτηκαν η Πορτογαλία, η Κύπρος, η Ιρλανδία και η Ισπανία, όταν βγήκαν από τα δικά τους Μνημόνια και πέτυχαν ρυθμούς ανάπτυξης, υψηλότερους από τις προβλέψεις διεθνών οργανισμών, στηριγμένους στις εξαγωγικές τους επιδόσεις.
Δεν είχε τίποτα απ' όλα αυτά το διάγγελμα του Πρωθυπουργού, παρά μόνο ναφθαλίνη, δείχνοντας ότι τα χειρότερα έρχονται, δηλαδή πόλωση, βουτιά στη σκανδαλολογία, εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Αν ο κ. Τσίπρας αναζήτησε καταφύγιο στην Οδύσσεια, είναι ακριβώς επειδή το παρόν της Ελλάδας, είναι τόσο μουντό.
