Το σημαντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να έχει τον έλεγχο του κράτους. Της Εθνικής Τράπεζας, της ΔΕΗ, των υποδομών. Όχι απλά να βάζει τους κανόνες και να αφήνει την οικονομία να λειτουργεί, αλλά να είναι αυτός που θα αποφασίζει τι θα γίνει με τα τιμολόγια, με τα επιτόκια, τις προσλήψεις. Το πώς θα αποκτήσει αυτόν τον έλεγχο είναι μια άλλη υπόθεση. Ούτε τον απασχολεί η αξία που θα έχουν οι εταιρείες και οι τράπεζες για τους μετόχους τους, δηλαδή τους φορολογούμενους.
Τι μάθαμε λοιπόν για τα ενεργειακά από τον πρώην υπουργό Ανάπτυξης και Ενέργειας Γιώργο Σταθάκη; Ότι όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κρατικοποιήσει τη ΔΕΗ, (αυτό το ξέραμε ήδη, ο έλεγχος της επιχείρησης αποτελεί για το κόμμα και τον κόσμο του ένα αφήγημα όπως το ιερό Γκράαλ), αλλά βρήκε και τον τρόπο.
Μέσω του ΑΔΜΗΕ, o οποίος ελέγχει τα δίκτυα υψηλής τάσης. Και πιο συγκεκριμένα, με τη σταδιακή απόκτηση των μετοχών του 17% της ΔΕΗ που έχει περάσει σε ιδιωτικά χέρια, μέσω εταιρειών όπου το Δημόσιο έχει την πλειοψηφία. «… Το Δημόσιο έχει δύο εταιρείες συμμετοχών πολύ σημαντικές στον ενεργειακό τομέα (εννοεί την ΑΔΜΗΕ και την ΑΔΜΗΕ Συμμετοχών) οι οποίες μπορεί να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα ενίσχυσης στο μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ, σταδιακά με οποιοδήποτε τρόπο αποφασίσουν, το οποίο θα ανακτά και θα διευρύνει το μερίδιο του Δημοσίου στη ΔΕΗ, με ένα πρόγραμμα σταθερό και αποδοτικό. Θα διατηρήσουμε το management εφόσον το έχει ήδη το 34% και θα ενισχύσουμε την πλειοψηφία για μελλοντική ασφάλεια», εξήγησε ο πρώην υπουργός.
Έχει άραγε βάση, έστω και στην θεωρία μια τέτοια πρόταση; Ακόμη δηλαδή και αν με κάποιο μαγικό τρόπο βρίσκονταν τα χρήματα, θα μπορούσε να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπου πρώτο της μέλημα θα ήταν ο έλεγχος του κράτους;
Όχι, είναι η απάντηση. Το απαγορεύει η Ευρώπη. Δεν το επιτρέπουν οι ίδιοι οι κοινοί κανόνες για την αγορά ενέργειας, το ρυθμιστικό πλαίσιο των ευρωπαϊκών κανονισμών. Ο μέτοχος ενός Διαχειριστή Δικτύων απαγορεύεται να είναι και μέτοχος ενός παραγωγού και προμηθευτή ενέργειας. Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που έγινε ο ιδιοκτησιακός διαχωρισμός του ΑΔΜΗΕ από τη ΔΕΗ (και μάλιστα το 2017 επί υπουργίας Σταθάκη).
Αυτή ακριβώς η διαχρονική πίεση της ΕΕ προς την Αθήνα να «σπάσουν» οι σχέσεις της ΔΕΗ με τα δίκτυα, ήταν που οδήγησε στο αρκετά αμφιλεγόμενο σχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργηθεί η ΑΔΜΗΕ Συμμετοχών. Μια holding, εισηγμένη στο Χρηματιστήριο, που απέκτησε το 51% του μετοχικού κεφαλαίου του ΑΔΜΗΕ με μεταβίβαση από τη ΔΕΗ. Την ελέγχει κατά 51% το Δημόσιο, κατά 9,96% η Silchester & Funds, 25,84% άλλοι θεσμικοί επενδυτές και κατά 13,1% ιδιώτες.
Αυτή λοιπόν την εταιρεία περιέγραψε ο κ. Σταθάκης ως το όχημα που θα επαναγοράσει σταδιακά το 17% των μετοχών της ΔΕΗ, προκειμένου αυτή να επανακρατικοποιηθεί.
Ερώτημα: Ακόμη και αν δεν υπήρχε το θεσμικό εμπόδιο από την Ευρώπη, από που θα έβρισκε τα χρήματα ο ΑΔΜΗΕ; Σήμερα, η κεφαλαιοποίηση της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού στο ταμπλό ανέρχεται στα 3,03 δισ ευρώ, άρα το 17% κοστίζει περίπου 500 εκατ ευρώ. Τα χρηματικά όμως διαθέσιμα του ΑΔΜΗΕ δεν ξεπερνούν τα 200 εκατ. ευρώ. Θα έπαιρνε τα χρήματα αυτά που αφορούν την ανάπτυξη του δικτύου υψηλής τάσης, δηλαδή τη θωράκισή του, ώστε να σηκώσει όσο το δυνατόν περισσότερες ΑΠΕ και θα τα έριχνε στην επανακρατικοποίηση μιας άλλης επιχείρησης; 'Η θα έπαιρνε δάνειο και θα εκτίνασσε τον δανεισμό του, ο οποίος βρίσκεται στα 775 εκατ;
Επίσης, για ποιο λόγο να πουλήσουν οι ξένοι επενδυτές και τα funds που μπήκαν στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΗ το 2021; Οι επενδυτές αυτοί θα ήταν σαν να πυροβολούσαν τα πόδια τους, αφού όταν μπήκαν στην ΑΜΚ σκοπός τους ήταν να αποκομίσουν το μέγιστο δυνατό κέρδος. Τι θα έκαναν άραγε σε μια τέτοια πρόταση funds όπως τα Selath Holdings (CVC), Blackrock και Oak Hill, τα οποία διαθέτουν και τα μεγάλα πακέτα στην ΔΕΗ; Θα πωλούσαν ή θα απαιτούσαν ένα ακόμη μεγαλύτερο premium;
Και πως θα αντιμετώπιζαν τότε τη ΔΕΗ οι οίκοι αξιολόγησης; Πώς θα ξαναέβγαινε στις αγορές για να εκδώσει ομολογιακά δάνεια; Τι αντίκτυπο θα είχε αυτό για το πρεστίζ της επιχείρησης, αλλά και της ίδιας της ελληνικής οικονομίας;
Είναι προφανές ότι προτάσεις όπως η κρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας και της ΔΕΗ δεν βασίζονται στην οικονομική πραγματικότητα. Ούτε και απευθύνονται στο κεντρώο ακροατήριο, το οποίο θέλει μετριοπάθεια και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία, κάτι που δεν ανήκει στα προσόντα του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Στο αριστερό ακροατήριο απευθύνονται, το οποίο στοχεύουν πλέον με όλο και μεγαλύτερες αξιώσεις και μαεστρία οι εξ αριστερών του αντίπαλοι με πρώτο και καλύτερο τον Γιάνη Βαρουφάκη. Στο δικό του κοινό και σε αυτό εξ αριστερών του στρέφονται αυτές οι προτάσεις, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να «μαντρώσει» ψήφους με την ελπίδα να συγκεντρώσει ένα ευπρόσωπο ποσοστό, που θα τον κρατήσει όρθιο την επόμενη ημέρα.
