Του Χρήστου Ν. Κώνστα
Ο πρωθυπουργός το λέει και το ξαναλέει: Δεν ανησυχώ που δεν βγαίνουμε στις αγορές, είμαστε εξασφαλισμένοι για τα επόμενα δύο χρόνια. Είναι ανοησία, όμως το πιστεύει. Γιατί για τον πρωθυπουργό η οικονομία είναι μόνο το κράτος. Χρέος είναι μόνο το δημόσιο χρέος.
Την ίδια ωστόσο περίοδο, το ιδιωτικό χρέος διογκώνεται, με ρυθμό 1 δισ. ευρώ κάθε μήνα και έχει ήδη ξεπεράσει τον πλούτο που παράγει η χώρα κάθε χρόνο.
Στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ το ιδιωτικό χρέος διογκώθηκε κατά 40 δισ. ευρώ. Οι όποιες ρυθμίσεις οφειλών που ανακοινώθηκαν ήταν στοχευμένες, σχεδόν φωτογραφικές, σχεδιασμένες για να ευνοήσουν πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών κι επιχειρήσεων.
Πολύ σωστά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε στη ΔΕΘ ένα ολοκληρωμένο και σίγουρα επαγγελματικά επεξεργασμένο σχέδιο, για τη διαχείριση του ιδιωτικού χρέους που πνίγει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια στη χώρα.
Ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους δεν σημαίνει χάρη στους μπαταχτσήδες της πραγματικής οικονομίας. Σημαίνει διευκόλυνση στους νοικοκύρηδες που ατύχησαν και αυστηρή τιμωρία στους στρατηγικούς κακοπληρωτές.
Σήμερα το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα πλησιάζει ολοταχώς προς τα 200 δισ. ευρώ. Ξεπέρασε ήδη το 113% του ΑΕΠ.
Ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρέους αφορά ανύπαρκτες επιχειρήσεις και μακαρίτες μετόχους-οφειλέτες. Αυτό το χρέος πρέπει να διαχωριστεί. Να διερευνηθεί κάθε περίπτωση ξεχωριστά για ενδεχόμενο δόλο και κρυμμένο πλούτο. Αυτό το χρέος όμως δεν μπορεί να θεωρείται «εισπράξιμο».
Δεν μπορεί να λογίζεται ως πιθανό έσοδο και να απασχολεί τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό.
Αντιθέτως, το κράτος οφείλει να εισπράξει αλλά και ταυτόχρονα να διευκολύνει τις πληρωμές των ιδιωτών που θέλουν, πρέπει και μπορούν, να ανακτήσουν την πιστοληπτική αξιοπιστία τους ώστε να επανενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία.
Είναι εκπληκτικό και ταυτόχρονα δραματικό το γεγονός ότι το 75% των οφειλετών στο ιδιωτικό χρέος δεν χρωστούν περισσότερα από 5.000 ευρώ.
Οι οφειλέτες αυτοί, περισσότεροι από 3,5 εκατομμύρια πολίτες, πρέπει να διευκολυνθούν.
Να σταματήσει η βαριά επιβαρυντική τοκοφορία της οφειλής τους και να δοθεί η δυνατότητα τακτοποίησης σε 120 δόσεις, με μικρά ποσά τα οποία όμως θα αποδεικνύουν τη διάθεση του οφειλέτη, να αποκτήσει πιστοληπτική αξιοπιστία και να σταματήσει να κρύβεται.
Για τους υπόλοιπους, τους μεγαλοοφειλέτες που είναι σαφώς λιγότεροι στον αριθμό, πρέπει να ισχύσει το καρότο και το μαστίγιο. Η ρύθμιση των οφειλών τους σε 120 δόσεις είναι το κίνητρο, το καρότο.
Το μαστίγιο ωστόσο πρέπει να είναι ακριβείας αλλά και μεγάλης αυστηρότητας.
Η ρύθμιση των 120 δόσεων που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση της ΝΔ πρέπει να λειτουργήσει ως εφαλτήριο επιστροφής στην ανάπτυξη και την κανονικότητα.
Ουδείς προσπαθεί περισσότερο όταν γνωρίζει ότι στο τέλος της κάθε μέρες έχει βουλιάξει περισσότερο στον βούρκο ενός χρέους που δημιουργήθηκε στο παρελθόν, κάτω από συνθήκες για τις οποίες δεν έχει ολοκληρωτική ευθύνη.
Σε ένα κράτος λογικής και φιλελεύθερης νοοτροπίας, το Δημόσιο οφείλει να διευκολύνει τους οφειλές του για να μπορούν κι αυτοί με τη σειρά τους να εξυπηρετήσουν τα χρέη προς τους δικούς τους εργαζομένους, τις τράπεζες, τους προμηθευτές, τους πελάτες και στην κοινωνία.
