Του Χρήστου Ν. Κώνστα
Τρικυμία εν κρανίω στα κυβερνητικά στελέχη που διαρκώς απολογούνται στους ψηφοφόρους τους και δεν ξέρουν από που να πιαστούν για να διασώσουν το πολιτικό τους μέλλον.
Πανικόβλητοι και αδίστακτοι, προσπαθούν να βρουν αφηγήματα για να αποφύγουν την εκλογική συντριβή. Και έτσι ξαφνικά, το Μέγαρο Μαξίμου ανακάλυψε τo... «Brussels Group».
Με λίγα λόγια, και βασιζόμενο στο ότι τα «Μνημόνια τελειώνουν», στο εξής οι αξιολογήσεις των δανειστών θα γίνονται, όχι στο Hilton της Αθήνας, αλλά στις Βρυξέλλες.
Το 2014 ωστόσο, οι ίδιοι άνθρωποι «κατήγγειλαν» τις δήθεν «εν κρυπτώ διαπραγματεύσεις» με την Τρόικα της τότε Κυβέρνησης, στις Βρυξέλλες και στο Παρίσι, στη Βίλα Σάιντ.
Το ΑΕΠ του 2014 ήταν, όμως, ακριβώς το ίδιο με το ΑΕΠ του 2018. Με μια διαφορά που όλοι μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνει. Τότε το πρωτογενές πλεόνασμα ήταν 0,4% σήμερα είναι 4,2%.
Ουσιαστικά η σημερινή κυβέρνηση επέβαλε 10 φορές σκληρότερη λιτότητα για να διεκδικήσει αυτά που η κυβέρνηση του 2014 είχε ήδη πετύχει.Και να γυρίσει στα «Brussels Group» για να αποφύγει να γίνονται οι τέσσερις αξιολογήσεις το χρόνο, που προανήγγειλε ο Ευκλείδης Τσακαλώντας, στην Αθήνα.
Το Μέγαρο Μαξίμου το 2018, ανακάλυψε την «υπερ-απόδοση της οικονομίας». Αφού όμως η οικονομία δεν αναπτύχθηκε, το κυβερνητικό «success story» οφείλεται μόνο στην φορολογική υπεραφαίμαξη της ιδιωτικής οικονομίας.
Η μεγάλη διαφορά είναι ότι το 2014, η κυβέρνηση πλήρωνε τις υποχρεώσεις της χωρίς να δανείζεται από τους εταίρους. Σήμερα, η πρώτη φορά αριστερή Κυβέρνηση ενσυνείδητα διογκώνει το Χρέος δανειζόμενη μεγάλα ποσά από τον Μηχανισμό Στήριξης του ESM, για να πληρώνει τις διαρκώς αυξανόμενες υποχρεώσεις της προς τον ιδιωτικό τομέα, τις συντάξεις, τις πληρωμές.
Όπως τότε έτσι και τώρα εμπόδιο στις ρυθμίσεις Χρέους ήταν και είναι ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών. Το 2014 το όνομά του ήταν Σόιμπλε, το 2018 είναι Σόλτς. Σήμερα όμως υπάρχουν 88 ανεκπλήρωτα προ-απαιτούμενα του Μνημονίου ΙΙΙ που δίνουν επιχειρήματα στους Γερμανούς.
Η μεγάλη διαφορά του σήμερα με το τότε, είναι ότι η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία φαίνεται απολύτως αποφασισμένη να κάνει «οτιδήποτε χρειαστεί» προκειμένου να διατηρηθεί μερικές εβδομάδες, μέρες, ώρες περισσότερο στην Εξουσία.
Υπογράφουν τα πάντα, καθυστερούν στην υλοποίηση, ψηφίζουν «ό,τι χρειάζεται», με δάκρυα στα μάτια, μετά ζητούν συγχώρεση από τους ψηφοφόρους αλλά και τους «θεσμούς».
Μέχρι πότε θα τα καταφέρνουν;
