Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Η υπερπροσφορά πληροφοριών και δεδομένων κυρίως μέσω του διαδικτύου φέρνει καθημερινά τον καθένα μας απέναντι σε υλικό που χρειάζεται φιλτράρισμα και επεξεργασία. Οι επενδυτικές ιδέες, οι δημοσιεύσεις εταιρικών δεδομένων, οι μακροοικονομικές αναλύσεις, η σηματοδότηση αγορών ή πωλήσεων για μετοχές, συνάλλαγμα, εμπορεύματα, ομόλογα, αμοιβαία κεφάλαια και άλλα παρέχονται αφειδώς στους επενδυτές. Ως αποτέλεσμα επέρχεται μια αύξηση στη συχνότητα των συναλλαγών, μια αύξηση στο άνοιγμα νέων τοποθετήσεων, που ακολουθείται από αύξηση του ρίσκου. Είναι σημαντικό, καθένας να γνωρίζει και να συνειδητοποιεί ποιες πληροφορίες αξίζουν και ποιες αποτελούν τον λεγόμενο «θόρυβο». Είναι σημαντικό να παραμερίζονται πληροφορίες και αναλύσεις, εφόσον δεν εμπίπτουν στα αρχικά πλάνα του «trading» και δεν προσφέρουν κάποια σιγουριά. Η υπερέκθεση σε αριθμό συναλλαγών, σε πολλά διαφορετικά προϊόντα, με διαφορετικό βαθμό ρίσκου είναι ο ασφαλής δρόμος προς τη ζημιά. Η απόκλιση από την αρχική στρατηγική και τακτική είναι εύκολη και μπορούμε να τη δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας αμβλύνοντας τις παραμέτρους του «trading». Ομως έτσι μπορούμε να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση που θα είναι δύσκολο να την ελέγξουμε, καθώς η υπερβολική έκθεση στον κίνδυνο, η απληστία και η μη διατήρηση λελογισμένου ρίσκου οδηγεί σπάνια στην ευθυκρισία.
Η ανθρώπινη φύση τείνει στο θυμάται τα θετικά και να αποβάλλει από τη μνήμη της τα αρνητικά. Ομως στο «trading» πρέπει να υπάρχει ακριβής καταγραφή τόσο των κερδοφόρων κινήσεων όσο και των ζημιογόνων. Γιατί αγοράσαμε σήμερα μια μετοχή; Ποια ήταν τα κριτήριά μας; Ποιος ήταν ο στόχος μας; Επετεύχθη; Ακολουθήθηκε το πλάνο που είχαμε σχεδιάσει; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που πρέπει να είναι καταγεγραμμένα σε κάθε «trading», καθώς είναι η δική μας πηγή πληροφόρησης για το μέλλον. Η αποδοχή της αποτυχίας και η αναζήτηση της αιτίας είναι πάντα πιο σημαντικές από την επιτυχημένη κίνηση, γιατί συμβάλλουν στην μη επανάληψη των ίδιων λαθών.
Πόσες φορές δεν αγοράσαμε μια μετοχή και παρά την υποχώρηση της τιμής, θεωρώντας πως έχουμε δίκιο, την αγοράζουμε ξανά 20% χαμηλότερα, 30% χαμηλότερα ή και 50% χαμηλότερα, ανατρέποντας όλους τους κανόνες της μαθηματικής λογικής. Ξεχνάμε πως το -20% θέλει +25% για να επανέλθει στην αρχική τιμή του, το -30% θέλει +43% και το -50% θέλει διπλασιασμό τιμής, για να βρεθεί στην αποτίμηση της αρχικής μας τοποθέτησης. Οταν λοιπόν το δίκιο και το θυμικό υπερτερούν των μαθηματικών, έχει σημάνει η ώρα της καταστροφής.
* Αναδημοσίευση από τον «Φιλελεύθερο» της Τετάρτης 12 Ιουνίου 2018.
