Για το ΚΚΕ δεν μπορούμε να μιλήσουμε στα σοβαρά. Εισβάλει η Ρωσία στην Ουκρανία και το ΚΚΕ κάνει πορεία στην αμερικανική πρεσβεία. Είναι πρόβλημα ψυχιάτρου και όχι πολιτικού σχολιαστή. Ο ψυχίατρος θα ερευνήσει τι τραύματα υπέστη το ΚΚΕ κατά την παιδική του ηλικία και αν η σχέση με την πατρική εξουσία υπήρξε τραυματική. Πιθανόν βέβαια η πάθηση του συγκεκριμένου ασθενούς να είναι ανίατη, κάτι που φαντάζει σήμερα ως το πιθανότερο.
Υπάρχει και η ριζοσπαστική Αριστερά που ένα κομμάτι της παραμένει σοβιετόδουλο και χωρίς τη Σοβιετική Ένωση, και ένα άλλο κομμάτι προσπαθεί, τηρώντας τα προσχήματα, να ασκήσει κριτική, στις βάρβαρες πρακτικές της Ρωσίας του Πούτιν. Όμως οι αστερίσκοι που βάζει είναι τόσοι πολλοί που ουσιαστικά αποδυναμώνουν - για να μην πω ότι ακυρώνουν - την κριτική.
Το μοτίβο είναι γνωστό. Σε μια γραμμή καταδικάζεται η εισβολή και ακολουθούν δεκάδες γραμμές στις οποίες αποδίδεται ευθύνη για την επιθετική συμπεριφορά του Πούτιν στη Δύση. Λες και κάθε φορά που η Δύση ασκεί πολιτική που δεν είναι της αρεσκείας του Πούτιν, αυτός θα νομιμοποιείται, εξ αυτού του λόγου, να εισβάλει σε κυρίαρχα και ανεξάρτητα κράτη.
Βάζουν τα στελέχη και οι φίλοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην ίδια ζυγαριά πολιτικές επιλογές -σωστές ή λάθος- με την κατάλυση της ανεξαρτησίας ευρωπαϊκού κράτους, από τα ιδρυτικά μέλη του ΟΗΕ.
Αυτές οι λογικές ακροβασίες που οδηγούν σε πολιτικούς παραλογισμούς έχουν μια ρίζα που είναι βαθιά χωμένη στο έδαφος της Αριστεράς. Το μίσος και την περιφρόνηση στις αξίες πάνω στις οποίες συγκροτήθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο ελεύθερος κόσμος. (Ακόμα και σήμερα αρνούνται αυτόν το χαρακτηρισμό). Αδυνατούν ή δε θέλουν να κατανοήσουν πως το κυρίαρχο ζήτημα που χώριζε τον ελεύθερο κόσμο από το λεγόμενο παραπέτασμα ήταν ο σεβασμός της βούλησης των πολιτών. Η απόλυτη ελευθερία στην έκφραση του φρονήματος τους. Ο ελεύθερος κόσμος οικοδομήθηκε έτσι, γιατί αυτό ήθελε η πλειοψηφία των πολιτών και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο με τον τρόπο που ξέρουμε, γιατί υπήρχε η παρουσία των σοβιετικών τανκς.
Ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα, δεν μπορούν να αποδεχθούν πως αν μια ανεξάρτητη χώρα θέλει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, θα ενταχθεί, χωρίς να πάρει την άδεια κανενός άλλου γειτονικού κράτους.
Τα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη κάνουν τις επιλογές τους με βάση το εθνικό τους συμφέρον το οποίο δεν το διαπραγματεύονται με κανένα. Αυτή ακριβώς είναι σήμερα η ρίζα του ουκρανικό πρόβλημα.
Και η ριζοσπαστική Αριστερά αποδέχεται, με τις δηλώσεις των στελεχών της και τα πρωτοσέλιδα της κομματικής εφημερίδας, το δόγμα της περιορισμένης κυριαρχίας του Μπρέζνιεφ.
Τα όμορα προς τη Ρωσία κράτη θα πρέπει να υπολογίζουν αν οι πολιτικές τους δεν αντιβαίνουν προς τα συμφέροντα της. Αυτό ακριβώς που απαιτεί και η Τουρκία από την πατρίδα μας.
Μέσα από τη δυστυχία του ουκρανικού λαού, προέκυψε κάτι θετικό για την πατρίδα μας. Ξεχώρισε η ήρα από το στάρι. Ξεχώρισαν οι δυνάμεις που υπερασπίζονται τις αρχές του δυτικού κόσμου, από αυτές που ποτέ δεν ξεπέρασαν το τραύμα της κατάρρευσης του κομμουνισμού και του ευρωκομμουνισμού.
