Του Σάκη Μουμτζή
Την Παρασκευή ο Α. Τσίπρας ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Του είχε φύγει ο «τσαμπουκάς» που κουβαλούσε επί οκτώ χρόνια και ζαρωμένος στην γωνία του, είχε αποβάλει την επιθετικότητα και τον διχαστικό λόγο που τον χαρακτηρίζει.
Τι έγινε; Θυμήθηκε στο τέλος της πρωθυπουργικής του θητείας τον πολιτικό πολιτισμό;
Κανένα πολιτικό πολιτισμό δεν θυμήθηκε. Απλώς γεύτηκε αυτά που ο ίδιος έκανε στους πολιτικούς του αντιπάλους. Δέχτηκε κτυπήματα κάτω από την ζώνη και φοβάται μήπως δεχτεί και άλλα.
Κάτι θα ξέρει.
Πριν από τέσσερις ημέρες ο Κ.Μητσοτάκης έκανε κάτι πολύ απλό. Πήγε στο γήπεδο του Τσίπρα, του έριξε πέντε μπαλάκια κι έφυγε. Και όλα αυτά μόλις δύο αγωνιστικές πριν το τέλος.
Και ο «μικρός», όπως τον αποκαλούν χαϊδευτικά οι της δεξιάς συνιστώσας, τα έχασε. Αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε να «κυλιστεί και ο Μητσοτάκης στην λάσπη», όπως είπε στην δευτερολογία του όλο παράπονο, ομολογώντας πως ήθελε την «λάσπη» αποκλειστικά δικό του πολιτικό εργαλείο.
Και τώρα γνωρίζει πως το μονοπώλιο της λάσπης έληξε. Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις. Λίγους μήνες πριν τις εκλογές οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν.
«Μα δεν ήταν αυτό θέαμα που παρουσίασαν οι δύο πολιτικοί», έσκουζαν οι δημαροποταμίσιοι. Να συμφωνήσω μαζί τους. Ομως, πού ήταν όλοι αυτοί οι ισαποστάκηδες όταν ο Τσίπρας και η συμμορία του καθύβριζαν και συκοφαντούσαν την σύζυγο του Κ.Μητσοτάκη, του Γ.Στουρνάρα, όταν συνωμοτούσαν για την υπόθεση Νovartis σπιλώνοντας υπολήψεις ;
Ο Τσίπρας αναδιπλώθηκε γιατί φοβήθηκε. Και στην πολιτική όταν ο αντίπαλος σου χρησιμοποιεί κυρίως αθέμιτα μέσα δεν μπορείς εσύ να τον παλέψεις με «κυριλίκι».
Το σύνθημα «νάτος, νάτος ο Τσίπρας ο σκαφάτος» θα ηχεί για πολύ καιρό στ΄αυτιά όχι του Τσίπρα, αλλά των κορόιδων που τον υποστηρίζουν για να κάνει αυτός χλιδάτη ζωή.
Φυσικά και δεν συμφωνώ με την οικογενειακή ευθύνη. Απάδει στον πολιτικό πολιτισμό και στις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Τον πρωθυπουργό μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για τα δικά του πεπραγμένα, που είναι πολλά.
Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε και με τον πατέρα του και τον θείο του.
Ομως, δεν μπορώ να το κρύψω, και το γράφω. Αισθάνθηκα μιαν ικανοποίηση όταν τον είδα να αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για την οικογένεια του, καθώς ένιωσε στο πετσί του αυτά που ο ίδιος έκανε στους αντιπάλους του από το 2011 ως τις ημέρες μας.
Ας μην φανταστεί ο αναγνώστης πως ο πρωθυπουργός υπέστη κρίση συνειδήσεως. Δεν άλλαξε φιλοσοφία. Τώρα κατάλαβε πως δεν μπορεί να πετά τη λάσπη ανέξοδα και αναίμακτα για τον ίδιο.
Πλέον του την έχουν φυλαγμένη.
Συνεπώς, η αναδίπλωση του δεν είναι στρατηγικής μορφής. Δεν άλλαξε ο Τσίπρας. Πολάκης παραμένει. «Λουφάζει» για λόγους τακτικής.
Και ο Κυριάκος;
Ο Κ.Μητσοτάκης ήταν και παραμένει ένας αστός πολιτικός, πολίτης της Ελλάδος και του κόσμου, με ευρύτητα οριζόντων. Εκανε προχθές μια καταδρομική επιχείρηση στην έδρα του Τσίπρα, κτύπησε με επιτυχία κι έφυγε.
Και παραμένει αυτός που όλοι ξέρουμε. Απλώς, απέδειξε πως μπορεί να αντεπεξέλθει και στον «βρώμικο» πόλεμο.
Γιατί στην πολιτική οι αντίπαλοι σου για να σε σέβονται πρέπει πρώτα να σε φοβούνται.
