Tου Τάσου Ευαγγελίου
«Θα ασκήσουμε υπεύθυνη αλλά ταυτόχρονα και δυναμική αντιπολίτευση» δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ της 7ης Ιουλίου μετά την ήττα στις εκλογές. Έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να αναζητεί πυξίδα με το 3% να επιδιώκει τη λεγόμενη «κινηματική» αντιπολίτευση και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα να προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί λοξοκοιτώντας προς τη σοσιαλδημοκρατία και το πολυπόθητο κέντρο. Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει μπροστά του δύο επιλογές. Που θα καθορίσουν και το μέλλον του...
Οι επιλογές του Αλέξη Τσίπρας είναι δύο. Τρίτος... δρόμος δεν υπάρχει ούτε και μπορεί να πατήσει σε δύο βάρκες, όπως τουλάχιστον επιχειρεί μέχρι στιγμής. Η μία του επιλογή είναι να εγκαταλείψει τις ακραίες θέσεις. Να αφήσει πίσω του την εποχή της σύμπλευσης με τους μπαχαλάκηδες και τους καταληψίες, αλλά και με στελέχη που εμφανίζονται ως εκφραστές του, όπως ο Παύλος Πολάκης.
Ο στόχος της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να επιτευχθεί με ακραίο λόγο και εναγκαλισμό με όσους ορίζουν ως εχθρό όλους τους υπόλοιπους πολίτες.
Η κεντροαριστέρα είναι ο κενός χώρος που υπάρχει. Ένας χώρος που αυτή τη στιγμή δείχνει ελεύθερος αφού το ΚΙΝΑΛ- ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να εκφράσει τον κόσμο χάνοντας και προς τα αριστερά και προς την πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Βασική προϋπόθεση για τον Αλέξη Τσίπρα ώστε αφενός να είναι χρήσιμος για τη χώρα εκ του ρόλου του στη θέση του επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αφετέρου να έχει πιθανότητες να επιστρέψει στην εξουσία στο μέλλον, είναι να αποφύγει την έστω και κεκαλυμμένη στήριξη όλων των ομάδων που δρουν σε βάρος του ίδιου του κράτους που κυβέρνησε. Να σταματήσει να ανακαλύπτει εκ νέου... βαρβάρους στα ΜΜΕ και στα... συμφέροντα.
Η δεύτερη επιλογή, ο άλλος δρόμος, είναι αυτός της... Γενόβα. Να αποφασίσει να περπατήσει πάλι σε αυτόν μαζί με όλους όσοι έκαναν καριέρα στην πλατεία των αντιμνημονίων. Να στηρίξει τους μπαχαλάκηδες ως «δικά τους παιδιά» (κατά Γ. Δραγασάκη), να δηλώσει πως το «να κουβαλάει κάποιος μια μολότοφ δεν είναι αδίκημα» (κατά Λάππα) και να τάσσεται υπέρ των καταλήψεων (κατά Μάρκου), υποδαυλίζοντας με δηλώσεις και αναφορές την λεγόμενη «κινηματική αντιπολίτευση». Να επιλέξει δηλαδή το «πεζοδρόμιο».
Αυτή η επιλογή, με καταγγελίες περί ακροδεξιάς αστυνομοκρατίας και και οι αναφορές σε αστυνομοκρατία και χούντες, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο 3%. Το υπόλοιπο 29% δεν θα ακολουθήσει .
Οι πολίτες δεν τσιμπάνε πια. Ουδείς μπορεί να δει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως ακροδεξιό. Και ελάχιστοι είναι αυτοί που πείθονται με τέτοια συνθήματα. Το μήνυμά τους το έστειλαν πρόσφατα δίνοντας ένα ποσοστό στον Αλέξη Τσίπρα ικανό να ασκήσει μια θεσμική αντιπολίτευση. Αυτό ζητούν και στις δημοσκοπήσεις. Το 32% δεν προέρχεται από «μπάχαλους» και «ρουβίκωνες».
Τον δρόμο θα τον επιλέξει ο ίδιος. «Θα προετοιμαστούμε ώστε πιο ώριμοι, με μεγαλύτερη εμπειρία και δύναμη, να επιστρέψουμε σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου», δήλωνε το βράδυ των εκλογών ενώ στην πρώτη συνεδρίαση της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματικής αντιπολίτευσης προέτρεπε σε μια θεσμική αντιπολίτευση σημειώνοντας πως «δεν πρόκειται να λέμε όχι σε όλα, μόνο και μόνο επειδή είμαστε αντιπολίτευση».
Μια τέτοια αντιπολίτευση είναι χρήσιμη. Και για την κυβέρνηση και για τη χώρα. Προς το παρόν όμως κυριαρχούν οι... κινηματικοί και ο Πολάκης. Ο τσαμπουκάς, το σόου στη Βουλή και ο εσωκομματικός διαγκωνισμός για το ποιος θα υποστηρίξει πιο έντονα καταληψίες και όσους δείχνουν παραβατική συμπεριφορά.
