Ο «νεολογισμός» του ευρωομόλογου, ενεφανίσθη ως αίτημα στον ευρωπαϊκό ορίζοντα επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, στην προσπάθειά του να απαλύνει τις άγριες επιπτώσεις της πτώχευσης.
Ωστόσο οι χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, με τις παραγωγικές και δημοσιονομικά τακτοποιημένες οικονομίες, και τα εξ αυτών χαμηλά επιτόκια δανεισμού, δεν ανταποκρίθηκαν στο «εξωτικό» αίτημα μιας χώρας της οποίας η σπατάλη πόρων ήταν αναντίστοιχη της καχεκτικής παραγωγικής της βάσης.
Λογικόν! Με το ευρωομόλογο θα πλήρωναν οι δικοί τους λαοί ακριβότερα επιτόκια, επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις, εις άγραν ψήφων, υπονόμευσαν με φιτίλι βραδείας καύσεως το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, το οποίο εν τέλει αποτέλεσε και τον βασικό παράγοντα της χρεοκοπίας ( μην το πείτε στον Αλέξη).
Φυσικά, επειδή όταν αυτοί έτρωγαν βελανίδια εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, είχαν υποχρέωση να δημιουργήσουν ευρωομόλογο, να μας δίνουν ΕΣΠΑ χωρίς έλεγχο και χωρίς αύριο, να μας διαγράψουν τα χρέη και να τα φορτωθούν οι δικοί τους πολίτες. Να δείξουν «αλληλεγγύη», λες και η ΕΕ είναι φιλανθρωπικό σωματείο και όχι ανταγωνιστικές οικονομίες στο εσωτερικό μιας ένωσης κρατών - και όχι ένα κράτος.
Τώρα το ομόλογο επανήλθε στην ευρωπαϊκή διάλεκτο, όμως σε άλλη εποχή, με άλλη αιτία και με πρόταση εννιά πρωθυπουργών, μεταξύ των οποίων του Μητσοτάκη. Και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για τη Νέμεσι ενός αποσαρθρωμένου κράτους που ξώφαλτσα, χαριστικά και μοχλευμένα, βρέθηκε στους κόλπους των ισχυρών κρατών της Ευρώπης.
Βρισκόμαστε στον αστερισμό μιας νέας, ενδεχομένως και τρομερής, εποχής, όπου η επαπειλούμενη καταστροφή θα ισχύσει λίγο πολύ για όλους, ή όπως έγραψε ο Ηλίας Μόσιαλος, είθε να μη φτάσουμε να λέμε «Εποχή προ και μετά κορονοϊού»!
Απεγνωσμένα χθες ο Ιταλός Πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε, μετά την αδυναμία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να καταλήξει στην έκδοση ευρωομολόγου, απέρριψε το προσχέδιο του κειμένου συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής, και έδωσε διορία 10 ημερών για νέο. Δήλωσε δε, πως αν η ΕΕ δεν βοηθήσει «θα στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις» - κάτι που από πολλούς εξελήφθη ως υποδόρια αιχμή για Italexit. Δικαίως πιστεύουμε. Εάν δεν τύχει συμπαράστασης τώρα που τμήμα της χώρας του έχει μεταβληθεί σε «κρεματόριο», ενώ την ίδια μοίρα αναμένεται να ακολουθήσει και η οικονομία του, για ποιο λόγο να παραμείνει στην Ε.Ε.;
Χιλιάδες νεκρούς καταμετρά και η Ισπανία, ακολουθώντας τη μοίρα της Ιταλίας σε ανθρωπιστική αλλά και οικονομική καταστροφή. Εντάξει, μπορεί να καταλογιστεί στις κυβερνήσεις Κόντε και Σάντσεθ, μια ολιγωρία και αμεριμνησία στην αντιμετώπιση της πανδημίας, που την άφησαν να φουντώσει. Αλλά τον καταλογισμό σε αυτό θα τον κάνουν οι λαοί τους, όχι η γραφειοκρατική ιεραρχία της ΕΕ.
Στη προκειμένη τρομακτική προοπτική, δεν τίθεται θέμα ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Αυτή μπορεί να εκδηλωθεί με μια κάποια ελεήμονη βοήθεια, όπως ας πούμε της Κίνας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων σε μας. Τώρα το οριακό σημείο αφορά την αρχιτεκτονική και την συνέχεια της Ένωσης, ως έχει.
Είναι κατανοητές οι δυσκολίες των κυβερνήσεων των ισχυρών κρατών: Της Γερμανίας και των δορυφόρων της (π.χ. Ολλανδίας και Αυστρίας), των χωρών του πρώην ανατολικού συνασπισμού, ή ακόμη των χωρών του Βορρά, όπως η Φινλανδία. Η δυστοκία που επιδεικνύουν δεν οφείλεται μόνο στον οικονομικό «βοναπαρτισμός» τους όπως νομίζουμε, στη διάθεση δηλαδή της οικονομικής επικυριαρχίας τους επί των υπολοίπων οικονομιών των κρατών - μελών της ΕΕ.
Έχουν οι ίδιες πρόβλημα με τα ακροδεξιά κόμματα στο εσωτερικό τους. Οι ακροδεξιές ευρωπαϊκές δυνάμεις είναι κατεξοχήν αντιευρωπαϊκές, και καραδοκούν να ξεσαλώσουν προπαγανδιστικά κατά των κυβερνήσεών τους στην περίπτωση που οι πολίτες τους επιβαρυνθούν για χάρη των Νοτίων. Έτσι οι ηγέτες προτείνουν τον δανεισμό των χωρών μέσω του ESM, πράγμα που σημαίνει κατά κάποιο τρόπο - ή και κυριολεκτικά - επαναφορά μνημονίων. Δεν θα ισχύει όσο σαρώνει ο ιός, αλλά υπάρχει και το «μετά».
Το πρόβλημα σε επίπεδο ευρωομολόγου, με στενά λογιστικά κριτήρια, όντως είναι άδικο ως προς τα επιτόκια που θα επιβαρύνουν τους ισχυρούς. Όμως η κοινωνική του διάσταση (λόγω των ανθρωπίνων και οικονομικών απωλειών) το μετατρέπει σε πολιτικό πρόβλημα συνοχής της ΕΕ, και υποσκάπτει την αρχιτεκτονική της.
Από τις συνέπειες που θα συσσωρευτούν ορμητικά, θα εξαρτηθεί αν η ΕΕ θα οδηγηθεί στην ανάκαμψη και θα γίνει πιο ελκυστική για τους λαούς της, ή θα αποσυντεθεί. Πλέον δεν δίνουν μόνο οι άνθρωποι αγώνα ζωής, αλλά και η ίδια η ΕΕ. Και όλα είναι στο χέρι της... Κάιζερ Μέρκελ. Αν αυτή πει ναι, θα πουν και οι άλλοι ναι. Αλλιώς θα αρχίσει η αποσύνθεση. Ο Κόντε το υπονόησε. Η εποχή γράφει ιστορία.
