Γράφαμε στις 24 Σεπτεμβρίου «Ακόμη και να δοθεί (για πολλοστή φορά) εντολή να πέσουν οι τόνοι (πρόσφατα είχε δοθεί), τα μέλη και τα στελέχη του είναι αυτά που είναι και θα επανέλθουν».
Και σε 13 ημέρες επανήλθαν με αφορμή τη δήλωση του Τσακαλώτου ότι το αρχηγικό κόμμα είναι στα αζήτητα της ιστορίας». Αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά τουφέκια πέσαν, και ως αυτόκλητος προσωπικός φρουρός του Αλέξη, ο «μαυροσκούφης» Πολάκης για μια ακόμη φορά ανέλαβε να απαντήσει: «Αρχηγός χωρίς ομάδα είναι μηδέν, αλλά και ομάδα χωρίς αρχηγό είναι μηδέν».
Ο Πολάκης στην ανάρτησή του γράφει και κάτι αυτονόητο με την ιδιότυπη γραφή του, που καταδεικνύει όμως το υπαρξιακό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ: «Το ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ είναι η κίνηση των μαζών και η συλλογική τους έκφραση. ΤΟ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ είναι η προσωπικότητα που θα ηγηθεί και θα ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΕΙ – ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΕΙ – ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ αυτή την κίνηση».
Έλα όμως που την τελευταία φορά που είχαμε «κίνηση μαζών», ήταν στο δημοψήφισμα η προδοσία του οποίου επέφερε ανήκεστο βλάβη στον ΣΥΡΙΖΑ. Τότε κατέρρευσε κάθε αξιοπιστία, και απέλειπεν πάσα λαϊκή ελπίδα. Εκτοτε οι «μάζες» ανέστειλαν μουδιασμένες την «κινητικότητά» τους, κατανοώντας βιωματικά ότι ο οργισμένος συναισθηματισμός δεν είναι ο καταλληλότερος οδηγός για την επανάκτηση τη πασοκικής ευωχίας τους.
Όταν λέμε «υπαρξιακό πρόβλημα» εννοούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι που δεν σηκώνει η εποχή, και θέλει να γίνει κάτι που δεν μπορεί.
Και αναφερόμαστε στον Πολάκη όχι επειδή είναι ο εύκολος ειδησεογραφικός τροφοδότης των Media με τον μπρουτάλ χαρακτήρα του και την αθυροστομία του, που ποτέ δεν απασχόλησαν την στήλη ( άλλωστε τα του Καίσαρος: Σε μια περίπτωση του αναγνωρίζουμε δίκιο: Τότε που ανέφερε την περίφημη φράση ότι θα έπρεπε να θάψει έναν «δημοσιογράφο» τρία μέτρα κάτω από τη γη. Είναι μια παλιά έκφραση συνήθης στην ελληνική επαρχία, και αφορούσε έναν «δημοσιογράφο» σε πολλά εισαγωγικά, που σε επίσημη συνέντευξη τύπου, και στα καλά καθούμενα, απευθυνόμενος στον υπουργό Ξανθό, είπε «ο σκύλος που έχετε δίπλα σας», εννοώντας τον Πολάκη!).
Αναφερόμαστε στον Πολάκη απλώς γιατί εκφράζει μια συλλογική αντίληψη ενός μεγάλου τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ (το έδειξε και η νεολαία με το προσκύνημα της βερμούδας στον Γράμμο), αλλά δεν έχουν όλοι το αυθορμητισμό να την εκφράζουν.
Εχουμε ξαναπεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε από ένα μπουκέτο συνιστωσών: Τριτοδιεθνιστές Κομμουνιστές που ακολούθησαν τον Συνασπισμό τον καιρό της διάσπασης μετά το «βρώμικο 89» (τους εξέφρασε εκπάγλως και η Περιστέρα με το «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία»), αριστεριστές θιασώτες των μετωπικών συγκρούσεων σε μια φαντασιακή σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του ( τους οποίους στην συνέχεια απόλαυσαν - εμβληματική μορφή ο αντιρρησίας συνείδησης Καρανίκας), οπαδούς της άμεσης δημοκρατίας που ένιωσαν δικαιωμένοι στις «πλατείες της αγανάκτησης», «Καταστασιακούς» που ανακάλυψαν εκ των υστέρων τον γαλλικό Μάη και νόμισαν ότι τα κινήματα ανασταίνονται εκτός πλαισίου της εποχής τους, οπαδούς της σύγκρουσης με την αστική δημοκρατία, αφού αυτή είναι «δικτατορία της αστικής τάξης», οπαδούς του προλεταριακού διεθνισμού, που ελλείψει προλεταριακών κινημάτων μεταλλάχτηκαν σε υποστηρικτές της άνευ όρων παράνομης μετανάστευσης και του δικαιώματος στη μπούρκα, και άλλες εξωτικές απόψεις.
Την ίδια στιγμή ο Αλέξης προσπάθησε να μετακινηθεί στον χώρο της Κεντροαριστεράς αφού εκεί υπάρχει η μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων που προσφέρει την εξουσία.
Υπάρχει όμως ένα ζωτικό πρόβλημα που δεν έλαβε υπόψιν του. Ο κόσμος που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ, και το οποίο θέλει να κληρονομήσει, είχε λίγο πολύ μια απλή αλλά ομοιογενοποιημένη άποψη, και κοινές αγωνιστικές αναφορές:
Το «114» (που το ανακάλυψε και ο βουλευτής Κ. Ζαχαριάδης ξαφνικά για να το ενσωματώσει στη μυθολογία στον ΣΥΡΙΖΑ ως…εξώγαμο), τις διαδηλώσεις για το Κυπριακό, τις εκλογές της «βίας και νοθείας» και την πρόωρη καταστολή της δημοκρατικής ανάταξης που επεχείρησε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Ο κόσμος εκείνος δεν είλκε την ιδεολογική του καταγωγή από ιδεολογίες ριζοσπαστικών Πολιτειακών αλλαγών.
Ο ίδιος πάντως ο Κ. Ζαχαριάδης, παρότι προεδρικός, δήλωσε «είμαστε ένα κόμμα με ισχυρή την πολιτική προσωπικότητα του Προέδρου, αλλά δεν είμαστε και δεν θέλουμε να γίνουμε αρχηγικό κόμμα. Είμαστε κόμμα συλλογικό και δημοκρατικό».
Ο Νίκος Φίλης προσπαθώντας να ηρεμήσει το κομφούζιο, έκανε λόγο για «διαφορά παραδόσεων», υποστηρίζοντας «υπάρχουν άλλες δημοκρατικές παραδόσεις στην Αριστερά από τα δεξιά και κεντροδεξιά κόμματα», ενώ η Ολγα Γεροβασίλη την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενη δήλωνε «μέσω του μετασχηματισμού και της διεύρυνσής μας επιτυγχάνουμε τον εμπλουτισμό και την εμβάθυνση των ιδεών και των δυνατοτήτων μας».
Εμ αυτό είναι το πρόβλημα που εκφράζεται και από τον Πολάκη: Στον ΣΥΡΙΖΑ αφενός δεν υπάρχει αυτή η ενιαία ομογενοποιητική βάση, αφετέρου η ταχύρρυθμη προσπάθεια του Αλέξη να δημιουργήσει συνθήκες άμεσης επαναφοράς στη εξουσία, αδυνατεί να τις επεξεργαστεί και να τις ενιαιοποιήσει.
Ο Τσακαλώτος έχει δίκιο με βάση τις πάγιες αρχές της ανανεωτικής Αριστεράς στην οποία μετείχε πριν ορμήσουν στους κόλπους του κόμματος οι Πασόκοι, τα ορφανά των ΑΝΕΛ και οι «γυρολόγοι». Ασχετα αν διαφωνεί κανείς ιδεολογικά μαζί του, η Ανανεωτική Αριστερά με την τραυματική εμπειρία του «υπαρκτού» κατανόησε ότι οφείλει να απευθύνεται στον πολίτη (και όχι τις «μάζες»), ενώ απέρριψε το μοντέλο του αρχηγικού κόμματος, όπου ο αρχηγός αποφασίζει τη γραμμή και… «τα σκυλιά δεμένα».
Ηταν μια κατάκτηση αυτή της Ανανεωτικής Αριστεράς, και έχει δίκιο και δικαίωμα να μην την παραχωρήσει στην εξουσιαστική βουλησιαρχία του Τσίπρα.
ΥΓ: Και για όσους πουν στη ΝΔ γιατί δεν αναφέρεστε, η απάντηση είναι απλή: Η ΝΔ ως δεξιό κόμμα, αλλά και το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα του Αντρέα, δεν είχαν ποτέ τέτοιες λεπτεπίλεπτες ιδεολογικές αναζητήσεις. Ηταν πιο συμπαγή. Τα όποια προβλήματα στη ΝΔ θα ανακύψουν - αν ανακύψουν - με βάση την εφηρμοσμένη κυβερνητική της πολιτική.
