Από το 1915 που ο -ατυχής; αφελής; ανεπαρκής;- Kωνσταντινικός πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης ίδρυσε το Κόμμα των Εθνικοφρόνων, πρόδρομο του Λαϊκού Κόμματος, ο συντηρητικός πολιτικός χώρος στη χώρα μας είχε συνήθως μονοκομματική έκφραση.
Ακόμη όμως και στις περιόδους που ο συγκεκριμένος χώρος εμφανίστηκε διασπασμένος, τα τοποθετούμενα δεξιότερα της βασικής κομματικής έκφρασής της ελληνικής συντηρητικής παράταξης κόμματα δεν απέκτησαν εκλογική απήχηση υπερβαίνουσα ή υπερβαίνουσα αισθητά το συμβολικό 10%. Ούτε καν κατά τα ταραγμένα και ιδεολογικά υπερφορτισμένα εμφυλιοπολεμικά και μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια. Αυτό όμως συμβαίνει στις ημέρες μας!
Και υποχρεώνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον πιο «κεντρώο»/φιλελεύθερο ηγέτη που είχε ποτέ η συντηρητική παράταξη του τόπου, σε μια σειρά από κινήσεις και επιλογές: Τρία από τα πιο σημαντικά -και αξιόλογα, είναι αλήθεια- στελέχη που έχουν ή είχαν σημαντικά πόστα στις κυβερνήσεις του προέρχονται από την ακροδεξιά μήτρα (έστω την πιο «μετριοπαθή» και σοβαρή έκφραση αυτού του χώρου, την καρατζαφέρεια…). Παράλληλα επιτρέπεται σε κάποιους από αυτούς να υπονομεύουν, με δημόσιες δηλώσεις, την πρωθυπουργική/κυβερνητική πολιτική, που στοχεύει στην υλοποίηση του λεγόμενου πολιτισμικού φιλελευθερισμού.
Ταυτόχρονα όμως αυτή η πολιτική πραγματικότητα υποχρεώνει τον σημερινό πρωθυπουργό να ανέχεται μια, υποθέτω αδιανόητη υπό διαφορετικές συνθήκες, «ελευθεροστομία» του προκατόχου του στην ηγεσία του κόμματος Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος προσδιορίζει το στίγμα του με πολλούς τρόπους και πολλές παρεμβάσεις:
-Όχι στις Πρέσπες. (Αυτό βέβαια είναι παλιό και εν πολλοίς καθόρισε τη θέση που αναγκάστηκε να πάρει προ των εκλογών του 2019 επί του ζητήματος αυτού και ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ…)
-«Οι Τούρκοι είναι πειρατές, με πειρατές δε διαπραγματεύεσαι…»
-«Να μην έρθει στην Ελλάδα ο Ερντογκάν για συζητήσεις και διαπραγματεύσεις…»
Τέλος, δε…
-«Όχι στον γάμο των ομοφυλοφίλων». (Προσοχή εν προκειμένω. Η δημοσίως προβαλλόμενη εναντίωση του πρώην πρωθυπουργού δεν αφορά στην υιοθεσία -τεκνοθεσία ορθότερα- παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, όπου θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως τίθεται θέμα και δημοσίου ενδιαφέροντος και συμφέροντος των παιδιών που θα μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον με πολλών ειδών ιδιαιτερότητες, ικανό να προκαλέσει και βλαπτικές για τον ψυχισμό παιδικών προσωπικοτήτων κοινωνικές αντιδράσεις… Αλλά για τον πυρήνα της αυτοδιάθεσης ενηλίκων ανθρώπων…)
Βέβαια..
Με σχεδόν ένα στους επτά Έλληνες να ψηφίζει ακόμη και στις εθνικές εκλογές κόμμα του ακροδεξιού χώρου, ειδικότερα κόμμα με θρησκοληπτικό, εθνικιστικό, ενίοτε έως και και ημισυγκαλυπτόμενα ναζιστικό πρόσημο, ακόμη και ο πιο πολυτισμικά φιλελεύθερος ή λιγότερο εθνικιστής ηγέτης της βασικής κομματικής έκφρασης της συντηρητικής της χώρας δε διαθέτει την πολυτέλεια να αποδοκιμάζει ή να αποκλείει από το κόμμα του τέτοιες απόψεις.
Κανείς ωστόσο δε νομίζω πως θα μπορούσε να στοιχηματίσει υπέρ της διαιώνισης της πολιτικής ευπραγίας αυτού του κόμματος, εφόσον εντός του κεντροαριστερού πολιτικού ημισφαιρίου συγκροτηθεί ένα στοιχειωδώς σοβαρό και πραγματιστικό κόμμα, που θα διέθετε κάποια δυναμική. Τέτοιο που ενδεχομένως θα μπορούσε να υπάρξει από σύγκλιση Ανδρουλάκη και Χαρίτση…
