Αν όχι τίποτε άλλο, ζούμε σε πρωτότυπους, έως και παράξενους καιρούς.
Αναμενόμενο ήταν ένα κεντροδεξιό κόμμα, με ευρεία βάση παραδοσιακών δεξιών ψηφοφόρων και φιλελεύθερο αρχηγό, να φέρνει νόμο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Απρόσμενο ήταν ωστόσο να είναι τόσο μελετημένο για τις ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να έχει τη συνηγορία, ή έστω την «άφεση», κεντροαριστερών συνταγματολόγων περιοπής, όπως των Μανιτάκη, Αλιβιζάτου, Σκουρή κ.α.
Και σίγουρα μη αναμενόμενο ήταν να φέρνει γάμο ομοφυλόφιλων ζευγαριών, με αποτέλεσμα να σοκάρει το μεγάλο τμήμα της βάσης του και το ένα τρίτο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Και παράλληλα να ξεσηκώνει σε εμπόλεμη κατάσταση την Εκκλησία, που στο συλλογικό φαντασιακό έχει ταυτισθεί ως η «Δεξιά του Κυρίου».
Και αυτή η αντιδραστική θεοκρατία, «εκπρόσωποι» μεν του Θεού επί της γης, αλλά βιοποριστικά δημόσιοι υπάλληλοι που σιτίζονται από το κρατικό κορβανά, με θράσος να αυτονομούνται και να στοιχίζονται εχθρικά απέναντι στην ανώτατη ηγέτη του ελληνικού κράτους, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
Προφανώς, θα είμαστε «τσιράκια του Κούλη» εάν πούμε ότι ο Μητσοτάκης με αυτές τις δύο αποφάσεις έγραψε ιστορία. Όπως κάποτε έγραψε ιστορία το ΠΑΣΟΚ αρχές της δεκαετίας του ’80 με την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, που 40 χρόνια μετά ακόμη μνημονεύεται!
Και όχι, καθόλου δεν είναι τσιράκια της Κουμουνδούρου, όσοι -και δημοσιογράφοι- εστίαζαν και προπαγάνδιζαν το γεγονός, ότι το 1/3 της Κ.Ο. της ΝΔ ήταν αρνητικό. Αλλά καθόλου δεν ανέφεραν ότι ο Αλέξης δεν τόλμησε να το φέρει, ενώ ο Μητσοτάκης το τόλμησε αποτινάζοντας τόνους παλαιολιθικής σκόνης που επικάθετο στην παράταξη, προκαλώντας «ανίερα» τα θέσφατά της.
Ούτε ήταν τσιράκια της Κουμουνδούρου όταν εκθείαζαν τον Κασσελάκη, ο οποίος επιχειρούσε ανοίκεια επίθεση στον Ανδρουλάκη, γιατί δεν επέβαλε, λέει, κομματική πειθαρχία στο ΠΑΣΟΚ. Κομματική πειθαρχία σε ένα θέμα συνείδησης! Σύνηθες στον ανελεύθερο αρτηριοσκληρωτισμό της Αριστεράς, τον οποίο ασπάζεται ταχύρρυθμα ο Στέφανος.
Χωρίς βέβαια τα ανωτέρω να σημαίνουν ότι οι 11 του ΠΑΣΟΚ που δεν ψήφισαν, δεν συνιστούν πρόβλημα. Συνιστούν μέγιστο πρόβλημα. Πολιτικό όμως που δεν αντιμετωπίζεται με διοικητικές μεθόδους.
Το κάποτε κοινωνικά μοντέρνο ΠΑΣΟΚ, δείχνει να έχει ενσωματώσει τμήμα του κοινωνικού συντηρητισμού, και κοινοβουλευτικά στελέχη από την οπισθοφυλακή της κοινωνίας: Είτε φέροντα παρωχημένη αντίληψη για τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, είτε θύοντα στον πολιτικαντισμό, ως ψηφοθήρες που φοβήθηκαν μη δυσαρεστήσουν τους τοπικούς βαθμοφόρους των παπάδων και αποστερηθούν τις ψήφους επιρροής των.
Μέχρι και ο «παλαιοημερολογίτης της Αριστεράς» πρώην Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, κατηγορώντας την Αριστερά για την οραματική πενία και τον ελλιπή προγραμματισμό, λέει («Πρώτο Θέμα») :
«Πες μου ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που είναι καλό για τους φοιτητές, για τους φτωχούς, για τα παιδιά που ωθούνται στη βία; (..) Βλέπεις κάτι διαφορετικό; Ίσα-ίσα φτάνεις και στην αντίθετη περίπτωση, δηλαδή το γάμο των ομόφυλων που πρέπει να το αποδεχθεί κάθε σύγχρονος άνθρωπος. Ε, λοιπόν περιμέναμε εμείς ότι θα γίνει αυτό από τη δεξιά; Δεν το περιμέναμε»
Και συνεχίζει: «Γι’ αυτό οι πολίτες είναι λίγο αδιάφοροι, πάνε με την κεντρική, τη μεγάλη πολιτική δύναμη που είναι η Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν θα μείνει για πάντα αυτό. (...) Σίγουρα δεν μπορείς να κατηγορήσεις τη Νέα Δημοκρατία ότι είναι ένα είδος λαθρεπιβάτη της εξουσίας, απλά καταλαβαίνεις ότι δεν έχει αντιπάλους».
Παλαιοημερολογίτης ή όχι, γνωρίζει αυτό που γνωρίζει ο μέσος ψηφοφόρος και το αποτυπώνει στις δημοσκοπήσεις! Αντιπολίτευση δεν υπάρχει!
Πρόσφατα ο Μητσοτάκης άρχισε να επιτίθεται στο ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας ότι αυτό αναδεικνύεται ουσιαστικά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με αφορμή το σύστριγγλο που έγινε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Σύστριγγλο το οποίο συνεχίζεται για τα «αστακοκάραβα» του προέδρου Στέφανου, ο οποίος (για να είμαστε ειλικρινείς) πληρώνει τη μικροπολιτική γελοιότητα ενός νόμου του δικού του κόμματος. Και καλώς τα παθαίνει βέβαια, γιατί ο νόμος είναι νόμος (για τον κάθε συνειδητό πολίτη τουλάχιστον).
Αλλά μάλλον βιάστηκε ο Μητσοτάκης να ανακηρύξει… αντίπαλον δέος. Το αντίπαλον δέος δεν είναι το ΠΑΣΟΚ. Είναι η ακρίβεια και οι κρατικές αρρυθμίες, όσες από αυτές συνεχίζονται. Και που φέρνουν ως αντίπαλο δέος τον «Κανένα». Από την αντιπολίτευση δεν έχει να φοβάται. Από την κυβέρνησή του ίσως…
