H πορεία προς την κορύφωση της ταξικής πάλης για χάρη της οποίας ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει στο πεζοδρόμιο που τον ανέδειξε, συνεχίστηκε με τον συνωστισμό των λεωφορείων που θα γέμιζαν το κλειστό του Περιστερίου. Η φιέστα όμως δεν είναι αρκετή για τον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό που θα αποσπάσει την προσοχή του εκλογικού σώματος από την πολιτική ουσία.
Το προπατορικό ελάττωμα του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ που εκλείπει από κάθε τακτική κίνηση στην πολιτική σκακιέρα και αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό της κομματικής έκφρασης. Η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρείχε το πλέον αδιάψευστο πειστήριο ότι και η προεκλογική στρατηγική της δεν διαθέτει πολιτική ουσία, με την απόφαση να απόσχει από τις κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες.
Οι δε, διαβεβαιώσεις Τσίπρα ότι θα σπάσει τον ανένδοτο μόνο στην περίπτωση της διαδικασίας που θα αφορά στην νομοθέτηση του δημοκρατικού μπλόκου στην εκλογική κάθοδο Κασιδιάρη, δεν είναι τίποτε άλλο από προφάσεις εν αμαρτίαις. Ένα πυροτέχνημα για να δικαιολογηθεί το αντισυνταγματικό ατόπημα με την απόσυρση της καταγραφής της άποψης της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τις δημοκρατικές διαδικασίες στην Εθνική Αντιπροσωπεία. Τα αποτελέσματα άλλωστε της νέας μέτρησης που βγήκε στο φως της δημοσιότητας δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιου είδους πολιτικούς ακροβατισμούς.
Η καταγεγραμμένη δυναμική φέρνει το κόμμα Κασιδιάρη, για πρώτη φορά, μέσα από το κατώφλι της Βουλής, καθώς σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Marc για τον ΑΝΤ1, συγκεντρώνει την προτίμηση από το 3,4% των ερωτηθέντων για το κόμμα που θα ψήφιζαν στις εκλογές Η εκπλήρωση της υποχρέωσης στην εκπλήρωση της συνταγματικής επιταγής για την εξεύρεση των μέγιστων δυνατών συναινέσεων δεν επαρκεί, μετά και τα πολιτικά τερτίπια της Κουμουνδούρου, και την κατάθεση ξεχωριστής πρότασης.
Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι ότι η απόφαση για την αποξένωση από την πεμπτουσία των κοινοβουλευτικών δρώμενων, τέμνει ευθέως την άποψη και ουσιαστικά την κατηγορία ότι το βλέμμα της ηγεσίας του είναι στραμμένο στα άκρα. Η κατηγορία άλλωστε ότι ο Αλέξης Τσίπρας καταφεύγει στον αδιανόητο ακτιβισμό που χρησιμοποίησε το 2012, περιφρονώντας ανοιχτά το κοινοβούλιο και τη συνταγματική τάξη, δεν είναι έωλη. Στηρίζεται στο πολιτικό παλμαρέ που δημιούργησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στα χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα αλλά και στην αλήστου μνήμης, περίοδο, της πρώτης φοράς.
Είναι άλλωστε νωπές οι μνήμες με τις κοινές παρουσίες κατά τα μνημονιακά χρόνια στις πλατείες των αγανακτισμένων και φυσικά η ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, που μεθοδεύτηκε μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις διώξεις κατά της ηγεσίας και των μελών της Χρυσής Αυγής.
Η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ για τη μεταβολή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών εκφράστηκε με τις δημόσιες καταγγελίες το 2014 περί κυβερνητικών μεδοθεύσεων να κηρυχθεί πάρονομο το ναζιστικό κόμμα. Τις ανησυχίες που εξέφραζε ο τότε γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης, συμμερίστηκαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής η κοινοβουλευτική ομάδας της οποίας εναντιώθηκε στην υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα. Δεν λησμονείται επίσης η αναζήτηση συνεννόησης με τη Χρυσή Αυγή για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, η οποία είχε εκφραστεί από τον τότε Πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση, με τη φράση ότι δεν υπάρχουν ψήφοι που δεν είναι ευπρόσδεκτες.
