Ένα διπλό ερώτημα ανέκυψε μετά τη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις δύο τελευταίες βουλευτικές εκλογές: έχει μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ, έχετε μέλλον εσείς;
Το ερώτημα αυτό δεν αφορά μόνο τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά όλους τους δημοκρατικούς πολίτες. Γιατί, κατά τη γνώμη μου, με το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα συναρτάται απολύτως το μέλλον της χώρας.
Θεωρώ συνεπώς χρέος μου, ως απλός δημοκρατικός πολίτης, να σας εκθέσω μερικές σκέψεις που ίσως φανούν χρήσιμες προκειμένου να δοθεί πειστική απάντηση στο διπλό ερώτημα που αναφέρω παραπάνω.
Είναι όμως αναγκαίο να ξεκαθαρίσει προηγουμένως το τοπίο, να απαντηθεί ένα άλλο βασανιστικό ερώτημα: τί έφταιξε, ποιά η κύρια αιτία της συντριβής;
Πολλές απόψεις διατυπώθηκαν και διατυπώνονται, πολλές πρόχειρες δικαιολογίες και μισές αλήθειες ακούγονται, όμως η κύρια αιτία, το καθοριστικό λάθος, δεν έχει νομίζω ειπωθεί ακόμα.
Δεν πρόκειται βέβαια για ένα μεμονωμένο λάθος. Πρόκειται για μια ακολουθία λαθών που οδήγησαν στην αναπάντεχη και απροσδόκητη για σας και τους συνεργάτες σας οδυνηρή αποτυχία.
Όμως το κύριο, το καθοριστικό λάθος είναι, κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι υποπέσατε και εσείς στο «προπατορικό αμάρτημα» στο οποίο υπέπεσαν όλες οι διαδοχικές γενιές των Ελλήνων μαρξιστών αλλά και των μαρξιστών όλου του κόσμου.
Πιστέψατε ακλόνητα στο δόγμα ότι ο καπιταλισμός πεθαίνει, ότι είναι ώριμες οι συνθήκες για την κατάργησή του και την αντικατάστασή του από τον σοσιαλισμό.
Πιστέψατε ότι ήρθε η στιγμή να καταργηθεί η καταπίεση, η εκμετάλλευση, η αδικία, και να γίνει πραγματικότητα παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας το υπέροχο σύνθημα της γαλλικής επανάστασης: «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα».
Πιστέψατε ότι ήρθε η ώρα να φύγει ο παράδεισος από τον ουρανό και να εγκατασταθεί οριστικά στη γη.
Μια σύντομη ματιά στην ιστορική διαδρομή του κομμουνιστικού κινήματος από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε στη χώρα μας μέχρι σήμερα, αρκεί για να καταφανεί το μέγεθος της πλάνης.
Από τη σελ. 21 του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» αντιγράφω:
«Το 1933 το ΚΚΕ είναι μικρό και αδύναμο, η επιρροή του είναι ασήμαντη, τα μέλη του μετά βίας φτάνουν τα 1500 σε όλη την Ελλάδα. Kι όμως, αυτή ακριβώς την εποχή, οι ηγέτες του ρίχνουν το βαρύγδουπο όσο και κωμικό σύνθημα «γενική κινητοποίηση του προλεταριάτου και των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς…Οργάνωση και προπαρασκευή της γενικής πολιτικής απεργίας, των ένοπλων διαδηλώσεων και των καθόδων στις πόλεις των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς» (Ριζοσπάστης 30-3-1930).
Η αποτυχία του εκτός τόπου και χρόνου αυτού συνθήματος ήταν βέβαια αναπόφευκτη και ως μόνη συνέπεια είχε την ένταση των διώξεων κατά της γενιάς εκείνης των κομμουνιστών.
Τη σκυτάλη παραλαμβάνουν οι κομμουνιστές της δικής μου γενιάς, της γενιάς του Δεκέμβρη και του Εμφυλίου.
Είχαμε βέβαια το ελαφρυντικό ότι αυτές ήταν οι οδηγίες και οι εντολές του Στάλιν, γεγονός όμως είναι ότι προχωρήσαμε στον Δεκέμβρη και στον Εμφύλιο με όλη τη φλόγα της καρδιάς μας, απόλυτα πεπεισμένοι ότι ο καπιταλισμός και στη χώρα μας είναι ετοιμοθάνατος και ο θρίαμβος του σοσιαλισμού αναπόφευκτος.
Πληρώσαμε ακριβά το λάθος όμως ποτέ δεν είχαμε το κουράγιο να το αναγνωρίσουμε, ποτέ δεν είχαμε το κουράγιο να πούμε την αλήθεια.
Και ενώ ο ένοπλος αγώνας τέλειωσε, ενώ ο «Δημ. Στρατός» ηττημένος, ταπεινωμένος και διαλυμένος κατέφευγε στις «λαϊκές δημοκρατίες» και στη ΣΕ, ο Ζαχαριάδης μιλούσε για «όπλο παρά πόδα», δίνοντας το πρόσχημα στον αντίπαλο να συνεχίζει τους διωγμούς και τις εκτελέσεις.
Πατώντας στα χνάρια τα δικά μας και ακολουθώντας την ίδια αδιέξοδη πολιτική, πορεύτηκαν και οι επόμενες γενιές των κομμουνιστών.
Ονόμασαν «λάκκο των λεόντων» την Ευρώπη και αντέδρασαν με πείσμα στην είσοδό μας στην ΕΕ. Και συνέχισαν την ίδια ηλίθια και αδιέξοδη προσπάθεια συγκρότησης παράνομων οργανώσεων στις πόλεις και τα χωριά για να προετοιμαστεί ένας νέος γύρος, ειρηνικός ή ένοπλος, «εφόσον οι συνθήκες το επέτρεπαν».
Στα ίδια αυτά χνάρια και στον ίδιο δρόμο πορεύτηκε και η γενιά του «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ» και εν συνεχεία η δική σας γενιά.
Πήρατε την εξουσία γιατί η ελληνική κοινωνία ήθελε να τιμωρήσει τα αστικά κόμματα για τη χρεοκοπία και την καταστροφή και εσείς νομίσατε ότι γοητεύθηκε από το σοσιαλιστικό σας όραμα. Και αντί να εκπληρώσετε την εντολή της, αντί να αναζητήσετε και να τιμωρήσετε τους ενόχους, στραφήκατε εναντίον της Ευρώπης και αγωνιστήκατε στα κρυφά και στα φανερά για τη μετατροπή της χώρας μας σε «λαϊκή δημοκρατία»!
Ακόμα ένας θρίαμβος του «προπατορικού αμαρτήματος»…
Η αποτυχία ήταν αναπόφευκτη όπως αναπόφευκτη και γενική, χωρίς καμιά απολύτως εξαίρεση, ήταν η αποτυχία των κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο.
Πρόκειται για μια αποτυχία καθολική, μια αποτυχία διαχρονική.
Απέτυχε ο «ουτοπικός σοσιαλισμός» του Ρόμπερτ Όουεν, ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» των Λένιν–Στάλιν, ο «αυτοδιαχειριζόμενος σοσιαλισμός» του Τίτο, άπέτυχαν ως και τα ισραηλινά κιμπούτς!
Η καθολική αυτή αποτυχία μας υποχρεώνει να αναζητήσουμε τον νόμο που κάπου εδώ είναι κρυμμένος. Αν και στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κρυμμένος. Είναι διατυπωμένος με σαφήνεια στη γνωστή μαρξιστική θέση, πασίγνωστη στους μαρξιστές όλου του κόσμου, ότι όχι μόνο τα φυσικά αλλά και τα κοινωνικά φαινόμενα διέπονται από νομοτέλεια.
Πράγμα που με απλά λόγια σημαίνε ότι δεν μπορούμε, γιατί έτσι μας γουστάρει, να καταργήσουμε ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα και να το αντικαταστήσουμε με άλλο, της αρεσκείας μας.
Όπως είναι αδιανόητο και αδύνατο να επιστρέψουμε στη δουλοκτησία και στη φεουδαρχία, το ίδιο αδιανόητο και αδύνατο είναι να καταργήσουμε «εδώ και τώρα» τον καπιταλισμό που, μόλις τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα πάνω στη γη.
Θα με διακόψετε βέβαια στο σημείο αυτό και θα υποστηρίξετε ότι ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν κάνει τα πρώτα του βήματα πάνω στη γη αλλά, αντίθετα, έχει γεράσει προ πολλού. Ότι είναι γεμάτος αγιάτρευτες πληγές και ότι όχι μόνο δεν προσφέρει πλέον τίποτα στην ανθρωπότητα αλλά αντίθετα, στέκεται βαρύ εμπόδιο στην παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, στην πρόοδο και την ευημερία της ανθρωπότητας.
Θα υποστηρίξετε ότι ακριβώς γιατί δέχεστε τη νομοτέλεια που διέπει και τα κοινωνικά φαινόμενα, ριχτήκατε στον αγώνα για να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα με τον ετοιμοθάνατο καπιταλισμό.
Οφείλω να παραδεχθώ πως οι αντιρρήσεις σας δεν είναι εντελώς αβάσιμες. Και θα μπορούσαμε στο σημείο αυτό να διαφωνούμε στον αιώνα τον άπαντα, παραμένοντας αμετάπειστοι στις θέσεις μας.
Ετοιμοθάνατος, θα λέγατε εσείς, εφτάψυχος, θα επέμενα εγώ. Και θα συνεχίζαμε έτσι σκοινί κορδόνι αν…Αν δεν υπήρχε ένα ασφαλές κριτήριο που θα έλυνε τις διαφωνίες και θα μας υποχρέωνε να δεχθούμε την οριστική, την αδιαμφισβήτητη αλήθεια.
Ευτυχώς το κριτήριο αυτό υπάρχει. Ας το αναζητήσουμε.
Όπως καλύτερα από μένα γνωρίζετε, τα οικονομικο-κοινωνικά συστήματα που διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν κατεβαίνουν ξαφνικά από τον ουρανό. Είναι αποτέλεσμα αργής εξελικτικής διαδικασίας αιώνων. Και, το σπουδαιότερο, δεν έρχονται «αποστειρωμένα», αμόλυντα και ανόθευτα το ένα από το άλλο.
Τα φύτρα του νέου συστήματος ριζώνουν και φυτρώνουν μέσα στα σπλάχνα του παλιού. Απλώνουν κλώνους και κλαδιά, κλάρες και παρακλάδια και τελικά επιβάλλουν την κυριαρχία τους.
Αυτό ακριβώς συνέβη με την φεουδαρχία, αυτό ακριβώς συνέβη και με τον καπιταλισμό.
Οι νέες καπιταλιστικές παραγωγικές δυνάμεις, οι νέες καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις, συνυπήρξαν για ένα διάστημα με τη φεουδαρχία. Συγκρούστηκαν ανελέητα μαζί της και τελικά επέβαλλαν
την κυριαρχία τους.
Η γαλλική επανάσταση ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή. Σάρωσε και τα τελευταία ερείσματα της φεουδαρχίας και άνοιξε διάπλατα τις πύλες να περάσει σαν σίφουνας ο καπιταλισμός
Υπάρχουν σήμερα στα σπλάχνα του καπιταλισμού τα φύτρα που προμηνύουν τον ερχομό ενός νέου συστήματος που θα τον αντικαταστήσει;
Όσο κι΄ αν ψάξει κανείς, όσο κι΄ αν ερευνήσει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ακόμα και με το τελειότερο μικροσκόπιο, δεν βρίσκει απολύτως τίποτα. Καμιά ρίζα, κανένα φύτρο, μόνο απόλυτη και ανεξέλεγκτη κυριαρχία του καπιταλισμού.
Αν ισχύουν όλα αυτά, και ειλικρινά δεν βλέπω πως μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς, είμαστε νομίζω υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι πράγματι ο καπιταλισμός, μόλις τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα πάνω στη γη.
Αποδεικνύει ότι διαθέτει έναν απίστευτο δυναμισμό. Οι κρίσεις του καπιταλισμού για τις οποίες μιλούσαν οι μαρξιστές εδώ και ενάμιση αιώνα και τις οποίες θεωρούσαν σημάδια παρακμής και επικείμενης κατάρρευσης, αποδείχθηκαν κρίσεις ανάπτυξης. Τις ξεπερνούσε πάντοτε με επιτυχία και με νέα ορμή κάθε φορά συνέχιζε τη νικηφόρα επέλαση.
Στη θανάσιμη σύγκρουσή του με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», που κράτησε ολόκληρο σχεδόν τον εικοστό αιώνα, βγήκε νικητής. Και δεν χωρεί νομίζω αμφιβολία ότι στην έσχατη σύγκρουση με τον κινέζικο ιμπεριαλισμό, θα βγει και πάλι νικητής. Θα βγει νικητής γιατί όπως αποδεικνύει η ιστορική εξέλιξη, στη μακραίωνη σύγκρουση ανάμεσα στην ελευθερία και τη δημοκρατία από τη μια, και στην τυραννία και τον δεσποτισμό από την άλλη, τελικοί νικητές είναι η ελευθερία και η δημοκρατία.
Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι ο καπιταλισμός είναι ακατανίκητος γιατί προστατεύεται από πανίσχυρη νομοτέλεια και ότι προσπαθώντας να τον καταργήσουμε «εδώ και τώρα», το μόνο που κάνουμε είναι να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, Και, ως γνωστόν, όταν χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, δεν είναι ο τοίχος που υποφέρει…
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρξουμε με τον καπιταλισμό.
Δεν παύει βέβαια να κατατρύχεται από βαθιές, χαίνουσες πληγές, δεν παύει να είναι ένα άδικο, καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό σύστημα, ασυμβίβαστο με τις ευαισθησίες των ανθρώπων του εικοστού πρώτου αιώνα. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι υπήρξε ένα τεράστιο άλμα προόδου για την ανθρωπότητα.
Απελευθέρωσε τους δουλοπάροικους από τα φεουδαρχικά δεσμά, αποκατέστησε την αναγκαία αντιστοιχία παραγωγικών δυνάμεων –παραγωγικών σχέσεων.
Πραγματοποίησε την τρίτη βιομηχανική επανάσταση και καλπάζει τώρα προς την τέταρτη, που ξανοίγει ασύλληπτες προοπτικές για τους κατοίκους όλης της γης.
Ίσως δεν είναι μακριά η μέρα που θα γίνει πραγματικότητα το προαιώνιο όνειρο του ανθρώπου, το πέρασμα από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας.
Το άσχημο βέβαια με την Ιστορία είναι ότι δεν βιάζεται, οι άνθρωποι βιάζονται. Θα χρειαστεί να περιμένουμε. Και ως τότε ας καταπολεμήσουμε τις πληγές του, ας αγωνιστούμε για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο».
Οι βιαστικοί μαρξιστές ας κάνουν λίγο κουράγιο, ας μη ξεχνούν ότι o καπιταλισμός δεν έχει μόνο πληγές. Ας μη ξεχνούν ότι όπου αναπτυγμένος καπιταλισμός, εκεί και περισσότερη ελευθερία και ευημερία για τους εργαζομένους. Ας μη παραβλέπουν ότι οι πεινασμένοι και κατατρεγμένοι όλης της γης, στον αναπτυγμένο καπιταλισμό αναζητούν καταφύγιο, στον αναπτυγμένο καπιταλισμό καταφεύγουν για ένα κομμάτι ψωμί, για μια ανάσα ελευθερίας.
Θα ήθελα πάντως εδώ να σημειώσω ότι τα νέα για τους ανυπόμονους μαρξιστές είναι πολύ ευχάριστα.
Μιλώντας ιστορικά, οι μέρες του καπιταλισμού είναι πράγματι μετρημένες.
Η πλήρης αυτοματοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας και η γενικευμένη χρήση της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης, θα οδηγήσουν σε πρωτοφανή, σε ιλιγγιώδη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Ως συνέπεια θα ενεργοποιηθεί ο νόμος της υποχρεωτικής αντιστοιχίας παραγωγικών δυνάμεων- παραγωγικών σχέσεων. Οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις θα καταργηθούν, ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει!
Αυτό θα συμβεί όμως όχι γιατί το απαιτούν «εδώ και τώρα» οι ανυπόμονοι μαρξιστές, αλλά γιατί θα το αποφασίσει ο παραπάνω νόμος. Πότε όμως θα το αποφασίσει, μόνο αυτός ξέρει…
Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό μας θέμα.
Αν και το «προπατορικό αμάρτημα» ήταν το καθοριστικό λάθος, δεν ήταν και το μόνο.
Υπήρξε μια αλυσίδα λαθών που συνέβαλαν, καθένα με το ειδικό του βάρος, στην τελική αποτυχία.
Δεν νομίζω ότι είναι του παρόντος να τα αναφέρω όλα ένα προς ένα, θεωρώ όμως αναγκαίο να αναφερθώ σε ένα καίριο επίσης λάθος που συνέβαλε ουσιαστικά.
Πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίσατε τη χρεοκοπία της χώρας και τη συνακόλουθη καταστροφή.
Χρησιμοποιώ τη λέξη καταστροφή γιατί είναι η μόνη που, κατά τη γνώμη μου, αποδίδει την πραγματικότητα.
Τα δύο αστικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που πρόδωσαν την αποστολή τους και οδήγησαν στη χρεοκοπία κατόρθωσαν, χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, να πείσουν σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη, ότι η χρεοκοπία μας ήταν μέρος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε το 2008.
Πρόκειται για ένα πελώριο ψεύδος.
Η δική μας κρίση δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Εκείνη ήταν συγκυριακή και παροδική, η δική μας είναι δομική και διαρκής.
Εχει αποδομηθεί η παραγωγική βάση της χώρας, έχει αποσαθρωθεί ο παραγωγικός ιστός.
Τη χώρα μας έχει παραλάβει πλέον στις φοβερές δαγκάνες του ο ανελέητος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης. Πράγμα που σημαίνει ότι για ένα διάστημα είμαστε καταδικασμένοι να σερνόμαστε, ώσπου κάποια στιγμή θα σωριαστούμε ανήμποροι.
Αυτό που βιώνουμε σήμερα δεν είναι μια συνηθισμένη χρεοκοπία απ΄ αυτές που έχει περάσει κι΄ άλλες φορές η χώρα μας. Πρόκειται για προϊούσα παρακμή την οποία κανείς αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να ανακόψει.
Πρόκειται για ένα έγκλημα εσχάτης προδοσίας, ένα έγκλημα για το οποίο θα έπρεπε να στηθούν ειδικά δικαστήρια. Και εσείς, αντί να κατονομάσετε τους ενόχους, αντί να τους τιμωρήσετε παραδειγματικά, σύμφωνα με τη λαϊκή εντολή, στρέψατε τα πυρά σας κατά της Ευρώπης, αφήνοντας τους ενόχους, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στο απυρόβλητο.
Γιατί;
Γιατί αυτό επιτάσσει το δόγμα που ορίζει ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός. Αυτός είναι ο μεγάλος ένοχος, αυτόν πρέπει να καταπολεμήσουμε.
Και όμως, ο καπιταλισμός, η ΕΕ, μας πρόσφεραν γενναιόδωρη βοήθεια. Μας έδωσαν ένα περίπου τρις εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 300 δις ήταν καθαρές εισροές και τα υπόλοιπα χαμηλότοκα δάνεια, κούρεμα χρέους κλπ.
Το ποσό αυτό δεν είναι προϊόν της φαντασίας μου. Το αποκάλυψε παλιότερα σε άρθρο του ο γνωστός και έγκυρος οικονομολόγος Αθ. Παπανδρόπουλος.
Φαίνεται ότι το άρθρο αυτό ξέφυγε κατά λάθος από την αόρατη και όμως πανταχού παρούσα και τα πάντα ελέγχουσα λογοκρισία
που έχει επιβάλλει η «διαπλοκή», γι΄ αυτό και έκτοτε «άκρα του τάφου σιωπή».
Μόνο ο Πάγκαλος έκανε μια κυνική όσο και κωμική προσπάθεια να μεταθέσει τις ευθύνες λέγοντας «μαζί τα φάγαμε». «Ξέχασε» μόνο να διευκρινίσει ποιος έφαγε τη μερίδα του λέοντος και ποιός τα αποφάγια…
Αν είχαμε αξιοποιήσει κατάλληλα το ιλιγγιώδες αυτό ποσό, θα είχαμε γίνει Ελβετία του νότου. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε αγαστή συνεργασία με τη «διαπλοκή», το κατασπατάλησαν σε μίζες προς εαυτούς και αλλήλους καθώς και σε παροχές προς «φίλιες» κοινωνικές ομάδες για την εξαγορά ψήφων.
Πρόκειται για ένα εθνικό έγκλημα για το οποίο εσείς δώσατε συχωροχάρτι.
Αντί να κάτσετε τους ενόχους στο σκαμνί, αντί να κλειδώσετε οριστικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα δυό αυτά διεφθαρμένα και χρεοκοπημένα κόμματα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, να μείνετε κυρίαρχοι για πολλά χρόνια αναμορφώνοντας και εκσυγχρονίζοντας τη χώρα, δώσατε άφεση αμαρτιών! Δώσατε την ευκαιρία στους ενόχους να ανασυνταχθούν και επωφελούμενοι από τα δικά σας λάθη, να επιστρέψουν πανηγυρικά στην εξουσία.
Καυχόμενοι ότι την κέρδισαν με το σπαθί τους ενώ στην πραγματικότητα την εξουσία τους την προσφέρατε εσείς στο πιάτο!
Είναι πραγματικά ιστορικές οι ευθύνες σας και θα τις πληρώνετε συνεχώς, όπως ήδη πληρώσατε εν μέρει με τις αλλεπάλληλες εκλογικές σας ήττες.
Το δυσάρεστο είναι ότι δεν πληρώνετε μόνο εσείς. Πλήρωσε και θα πληρώνει για άγνωστο διάστημα η χώρα. Διότι την αφήσατε μόνη και απροστάτευτη στα δηλητηριώδη πλοκάμια της «διαπλοκής»,
tην ύπαρξη της οποίας παραδέχθηκε δημοσία ο Κων/νος Μητσοτάκης. Και είναι πράγματι ειρωνεία της Ιστορίας: ο Κων/νος Μητσοτάκης θύμα της «διαπλοκής» και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλεκτός της…
Πρόκειται για ένα χωρίς προηγούμενο κατάντημα.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δυό κόμματα που καταλήστεψαν και κατέστρεψαν τη χώρα, ενώ κανονικά θα έπρεπε να λογοδοτούν ενώπιον της Δικαιοσύνης και της Ιστορίας, κατέχουν την εξουσία και ορίζουν ανεξέλεγκτα τις τύχες της δύσμοιρης αυτής χώρας!
Koντά στο αρχικό διπλό ερώτημα, γεννάται πλέον ένα αμείλικτο υπαρξιακό ερώτημα: υπάρχει ελπίδα, έχει μέλλον αυτή η χώρα;
Η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της υποστηρίζουν ότι στη θέση του παραγωγικού μοντέλου που κατέρρευσε, θα οικοδομήσουν ένα
μοντέλο καινούργιο, σύγχρονο και ανταγωνιστικό.
Ψεύδονται ασυστόλως. Ένα παραγωγικό μοντέλο εύκολα καταρρέει, δύσκολα ξαναχτίζεται.
Δεν αρκούν χρόνια, χρειάζονται δεκαετίες. Και κυρίως, χρειάζονται τεράστια κεφάλαια, τεχνολογία, τεχνογνωσία. Πού θα τα βρούμε;
Σ΄ αυτόν τον έντονα ανταγωνιστικό κόσμο, ποιος θα μας τα προσφέρει; Μήπως η ΕΕ; Αλλά η ΕΕ τόχει ξεκόψει από καιρό: The game is over. Τέρμα τα δίφραγκα! Ότι φάγατε φάγατε, τώρα βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Και ενώ εμείς θα προσπαθούμε να χτίσουμε το νέο παραγωγικό μοντέλο, οι άλλες χώρες βασιζόμενες στο μοντέλο που ήδη διαθέτουν, θα προχωρούν ορμητικά στο δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας, αφήνοντας μας απελπιστικά πίσω.
Χάσαμε το τρένο για την τρίτη βιομηχανική επανάσταση και τώρα
οι μεγάλοι ένοχοι καταδικάζουν τη χώρα στη στασιμότητα και στη μιζέρια.
Επισυνάπτω ένα εξαιρετικά αποκαλυπτικό άρθρο των οικονομολό- γων Δ. Ιωάννου και Χρ. Ιωάννου που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 11-6-23.
Από το άρθρο αυτό και από το σχετικό σχεδιάγραμμα, προκύπτει μιά αδιαμφισβήτητη, μια φοβερή αλήθεια, που δεν μπορεί να καλύψει καμιά ενορχηστρωμένη προπαγάνδα, καμιά συνωμοσία σιωπής: στην παραγωγή προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας είμαστε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, πίσω από όλες τις χώρες της ΕΕ!
Πράγμα που με απλά λόγια σημαίνει ότι χάνουμε και την τελευταία ελπίδα, χάνουμε το τρένο για την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.
Θα γίνουμε δηλαδή και θα παραμείνουμε ες αεί οι φτωχοί συγγενείς, οι παρίες της ΕΕ.
Και το νέο αυτό έγκλημα συντελείται χωρίς αντίλογο, χωρίς αντίσταση.
Και μόνο για το λόγο αυτό θα έπρεπε να σημάνει πανεθνικός συναγερμός. Να συγκροτηθεί ένα πανίσχυρο μέτωπο από τις «δυνάμεις της λογικής» που αυτή τη στιγμή αδρανούν ή ασφυκτιούν μέσα στους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς.
Ένα μέτωπο που μόνο αυτό μπορεί να αντιμετωπίσει τη «διαπλοκή» και τον εκλεκτό της, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Είναι η μόνη, η έσχατη ελπίδα. Και αυτή ακριβώς η ελπίδα μου δίνει το κουράγιο να συνεχίζω, να σέρνω αυτές τις γραμμές.
Η χάραξη μιας νέας εθνικής πολιτικής που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες της ελληνικής κοινωνίας θα είναι βέβαια πρώτιστο μέλημα του πανεθνικού, πατριωτικού αυτού μετώπου.
Θα χρειαστεί συστηματική, συντονισμένη, συλλογική μελέτη και επεξεργασία. Εντελώς πρόχειρα θα ήθελα να επισημάνω μερικά σημεία στα οποία θα πρέπει να πέσει το κύριο βάρος των προσπαθειών.
α)Συνεχής,συστηματικός, ανειρήνευτος αγώνας κατά της«διαπλοκής» και των πολιτικών αχυρανθρώπων που εκτελούν πειθήνια τις εντολές της με αντάλλαγμα την κατοχή και νομή της εξουσίας. Υπενθυμίζω ότι και ο Κώστας Καραμανλής, όντας πρωθυπουργός, κατήγγειλε τη «διαπλοκή», αποκαλώντας τους «αρχιερείς» της νταβατζήδες!
β)Συστηματική ενημέρωση των πολιτών προκειμένου να αντιληφθούν ότι η χώρα μας, εντελώς «ανεπαισθήτως», έχει καταστεί μια θλιβερή Μπανανία.
γ) Να μάθουν οι πολίτες ολόκληρη την αλήθεια για το μεγάλο φαγοπότι. Για τη ληστεία του χρηματιστηρίου, για τη ληστεία των κονδυλίων της ΕΕ, για τη χρεοκοπία και τη συνακόλουθη καταστροφή. Να κατονομαστούν οι ένοχοι, να αναγκαστούν να εξηγήσουν πού πήγε το ένα τρις ευρώ που μας πρόσφερε η ΕΕ.
Να γίνει σημαία του αγώνα το σύνθημα: να τιμωρηθούν οι ένοχοι, να επιστραφούν τα κλεμμένα. Μόνο έτσι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα χρεοκοπήσουν αμετάκλητα στη συνείδηση του λαού, θα μπουν οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
δ)Με τολμηρά και αποφασιστικά βήματα να πραγματοποιηθεί ο περιπόθητος εκσυγχρονισμός. Ενας ριζικός οικονομικός, πολιτικός, κοινωνικός και διοικητικός εκσυγχρονισμός που έχει ζωτική ανάγκη η χώρα. Αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις και τις αντιστάσεις, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος.
ε) Να αναληφθεί συστηματική προσπάθεια ώστε να ενημερωθούν πλήρως οι πολίτες για τη δήθεν ανάπτυξη και ευημερία που επαγγέλεται η κυβέρνηση. Να συνειδητοποιήσουν τη φοβερή αλήθεια ότι αφού χάσαμε το τρένο για την τρίτη βιομηχανική επανάσταση, τώρα χάνουμε το τρένο και για την τέταρτη. Με μοιραία συνέπεια να καταδικαστεί η χώρα μας για πάντα στη μιζέρια και την εξαθλίωση.
Για το θέμα αυτό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν λένε τίποτα απολύτως γιατί ακριβώς δεν έχουν τίποτα να πουν. Κι΄ όμως, πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου για τη χώρα μας.
Επιτακτική ως εκ τούτου προκύπτει η ανάγκη να σπάσει η «συνωμοσία σιωπής».Το άρθρο των οικονομολόγων Δ. και Χρ. Ιωάννου πρέπει να γίνει και αυτό σημαία του αγώνα. Να τυπωθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα, να φτάσει και στο τελευταίο σπίτι, και στον τελευταίο πολίτη. Να γίνει ισχυρότατο όπλο αλήθειας και ανατροπής.
στ)Να πραγματοποιηθεί μια ριζική αλλαγή πολιτικής στο Κυπριακό
και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία δικαιούστε να είστε υπερήφανος, αποτελεί ένα καλό παράδειγμα. Όπως λένε χαρακτηριστικά οι αγγλοσάξωνες, «οι φόβοι είναι χάρτινες τίγρεις». Οι διαφορές μας με τους Τούρκους μπορεί με μια έντιμη συμφωνία να διευθετηθούν, με ανυπολόγιστο όφελος και για τις δύο πλευρές.
Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, ο χρόνος δουλεύει για τους Τούρκους. Να ενημερωθούν οι πολίτες και να κατανοήσουν ότι η κούρσα των εξοπλισμών είναι αδιέξοδη, ότι άλλο ο γνήσιος πατριωτισμός και άλλο η πατριδοκαπηλία.
ζ) Να αναληφθεί συστηματικός αγώνας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και των δημοκρατικών θεσμών.
Οι τηλεφωνικές υποκλοπές, οι αντιδημοκρατικές και αντισυνταγμα- τικές πρακτικές που υπό την πίεση της «διαπλοκής» ακολουθεί ο Μητσοτάκης, δεν είναι τυχαίες και ανεξήγητες. Οφείλονται στην αγωνιώδη προσπάθεια των ενόχων να συγκαλύψουν τις βαρύτατες ευθύνες για τα όσα εγκληματικά διέπραξαν εις βάρος της χώρας.
Για τη ληστεία του χρηματιστηρίου, για την καταλήστευση των κονδυλίων της ΕΕ, για τη χρεοκοπία και τη συνακόλουθη καταστροφή. Και όσο θα αποκαλύπτεται η αλήθεια, όσο οι πολίτες θα συνειδητοποιούν το μέγεθος της ληστείας και της απάτης που διαπράχθηκε σε βάρος τους, το βαθύ αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μας, τόσο οι ένοχοι θα γίνονται πιο θρασείς και αδίστακτοι. Η υπεράσπιση συνεπώς της συνταγματικής νομιμότητας
και των δημοκρατικών θεσμών, καθίσταται πρώτιστο χρέος κάθε πατριώτη.
Όπως προανέφερα, η συγκρότηση ενός εθνικού πατριωτικού μετώπου που θα εμπνεύσει και θα συνεγείρει τους απανταχού της γης έλληνες πατριώτες είναι, κατά τη γνώμη μου, η μόνη, η έσχατη ελπίδα.
Δύσκολη υπόθεση και ακόμα πιο δύσκολο το έργο που θα αναλάβει. Όμως πολύ πιο δύσκολο είναι να απαντηθεί το ερώτημα ποιός.
Ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία, ποιος θα ηγηθεί;
Πρέπει να ομολογήσω πως όσο κι΄ αν ανιχνεύω τον πολιτικό ορίζοντα, δεν μπορώ να βρω απάντηση. Δεν βλέπω την πολιτική δύναμη, τον πολιτικό ηγέτη που θα μπορούσε να ηγηθεί.
Αναγκαστικά λοιπόν επανερχόμαστε στο αρχικό διπλό ερώτημα: μήπως μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μήπως μπορείτε εσείς;
Με άλλα λόγια, έχει μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ, έχετε μέλλον εσείς;
Κατά τη γνώμη μου ο ΣΥΡΙΖΑ, με ή χωρίς τον Κασσελάκη, δεν έχει καμιά απολύτως ελπίδα, κανένα μέλλον.
Υπήρξε δημιούργημά σας και χωρίς την παρουσία σας είναι καταδικασμένος να αργοσβήσει.
Δοκιμάστηκε ως κυβέρνηση, δοκιμάστηκε ως αντιπολίτευση, απέτυχε ολοκληρωτικά και καταδικάστηκε αμετάκλητα με τη λαϊκή ετυμηγο- ρία. Για ένα διάστημα θα σέρνεται χωρίς πυξίδα, χωρίς στιβαρή ηγεσία, ανίκανος να αρθρώσει ένα σύγχρονο πολιτικό λόγο.
Η συρρίκνωση θα συνεχιστεί και μοιραία θα καταλήξει εκεί από όπου ξεκίνησε, ένα μικρό και ασήμαντο κόμμα διαμαρτυρίας.
Αν δεν έχει μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να έχετε μέλλον εσείς;
Οι ευθύνες που βαραίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ βαραίνουν ασφαλώς και εσάς, και κυρίως εσάς, γιατί υπήρξατε ο ηγέτης.
Διαθέτετε όμως ένα σοβαρό ελαφρυντικό. Ότι πράξατε δεν το πράξατε από ιδιοτέλεια αλλά γιατί πιστεύατε ακλόνητα ότι αυτό ήταν το συμφέρον της χώρας. Πιστεύατε φανατικά σε ένα υπέροχο όραμα που όμως αποδείχθηκε απατηλό.
Βάλατε πλώρη για το βορρά, για μια ξακουστή ονειρεμένη χώρα, όμως η χαλασμένη πυξίδα έδειχνε νότο. Φταίγατε εσείς ή η χαλασμένη πυξίδα για τη λάθος πορεία;
Βέβαια ο έμπειρος καπετάνιος κάτι θα καταλάβαινε, κάτι θα μυριζόταν στην πορεία, θα πέταγε τη χαλασμένη πυξίδα και θα άλλαζε ρότα. Όμως το λάθος θα είχε γίνει. Ποιες οι ευθύνες οι δικές σας, ποιες της πυξίδας;
Ας αφήσουμε το δυσεπίλυτο αυτό ερώτημα για πιο ήρεμες μέρες και ας δεχθούμε προς το παρόν ότι η χαλασμένη πυξίδα ήταν ένα σοβαρό ελαφρυντικό.
Πρέπει να δεχθούμε επίσης ότι παρά τα σοβαρότατα λάθη σας, υπήρξατε μια ισχυρή ηγετική προσωπικότητα.
Αποδείξατε ότι μπορείτε σε κρίσιμες στιγμές να παίρνετε σωστές αποφάσεις, αδιαφορώντας για τις αντιρρήσεις και τις διαφωνίες, αδιαφορώντας για το περιβόητο πολιτικό κόστος.
Εκτιμώ συνεπώς ότι η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ίσως διατεθειμένη να σας προσφέρει, υπό προϋποθέσεις, μια δεύτερη ευκαιρία. Όχι τόσο για να αποκαταστήσετε το βαριά τσαλακωμένο ηγετικό σας προφίλ, όσο για να βοηθήσετε τη βαριά λαβωμένη πατρίδα.
Η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο και όταν η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο, τα πάντα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Και τα λάθη, και οι ανακολουθίες και οι κρυφές ατζέντες, και η φανατική προσήλωση στο δόγμα, και η τυφλή εμμονή σε ένα σύνδρομο που κάλλιστα θα μπορούσε να ονομαστεί «σύνδρομο του Δον Κιχώτη». Το να τα βάζει δηλαδή κανείς με ανεμόμυλους, νομίζοντας ότι εκπληρώνει ιστορικό χρέος…
Στη σημερινή δύσκολη για τη χώρα μας συγκυρία, νομίζω ότι μπορείτε να βοηθήσετε. Μπορείτε να πρωτοστατήσετε στη συγκρό- τηση του εθνικού πατριωτικού μετώπου, του μόνου ικανού να απαλλάξει τη χώρα από τα νύχια της «διαπλοκής», να τη βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο.
Στην πρωτοβουλία σας αυτή είναι βέβαιο ότι θα συναντήσετε πολλές αντιδράσεις και αντιρρήσεις. Αρκετοί από τους συνεργάτες σας θα διαφωνήσουν και θα αποστασιοποιηθούν, εξίσου βέβαιο όμως είναι ότι θα σας ακολουθήσουν μυριάδες.
Θεωρώ λοιπόν πιθανό να σας προσφέρουν οι πολίτες μια δεύτερη ευκαιρία, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα ανταποκριθείτε θετικά σε μερικά ενοχλητικά «αν», καθότι αποτελούν όρο απαράβατο για την επιτυχία οποιασδήποτε μελλοντικής πολιτικής σας πρωτοβουλίας.
Αν μιλήσετε με ευθύτητα και ειλικρίνεια στους πολίτες, τους εξηγήσετε τους πραγματικούς λόγους της αποτυχίας, αναγνωρίσετε ευθαρσώς τα λάθη σας και ζητήσετε συγνώμη για τα δεινά που, άθελά σας έστω, προξενήσατε στη χώρα. Ζητήσετε ταυτόχρονα συγνώμη από την ΕΕ διότι άδικα την κατηγορήσατε, ενώ μοναδικοί υπεύθυνοι για την κατάντια μας είμαστε εμείς και μόνο εμείς.
Αν απαλλαγείτε από το «προπατορικό αμάρτημα», προσγειωθείτε στο σκληρό έδαφος της σύγχρονης ελληνικής και διεθνούς πραγμα-τικότητας.
Αν συμφιλιωθείτε με την ιδέα ότι για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρξουμε με τον καπιτα- λισμό. Αλλωστε τίποτα δεν σας υποχρεώνει να εγκαταλείψετε το σοσιαλιστικό σας όραμα. Παραμερίστε το όμως προς το παρόν, βάλτε το προσωρινά στο ψυγείο. Και αν κάποια στιγμή κρίνετε ότι είναι ώριμες οι συνθήκες, φέρτε το πάλι στο προσκήνιο.
Αν απεξαρτηθείτε από το «σύνδρομο του Δον Κιχώτη», σταματήσετε να τα βάζετε με ανεμόμυλους και ξεκινήσετε πόλεμο με πραγμα- τικούς αντιπάλους, για πραγματικά προβλήματα.
Αν, τέλος, μιμούμενος τον φοίνικα, έχετε το κουράγιο να ξαναγεν- νηθείτε από την τέφρα σας.
* Ο Τάκης (Φιλάρετος) Λαζαρίδης είναι συγγραφέας και αντιστασιακός
