Του Γιάννη Σιδέρη
«Τι νέοι που έφτασαν εδώ… και φεύγουν από ανθρώπους μισημένοι σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί»
Ίσως ιεροσυλία να χαραμίζουμε στίχους ποιητών για δαύτους, αλλά ταιριάζει στην προσμονή τόσων εποχών και τόσων γενεών, που έζησαν με την απαντοχή να δούνε την Αριστερά στην εξουσία για δικαιωθούν τα όνειρά τους. Νόμισε ο κόσμος ότι η «δρακογενιά» (κατά τον μπαμπά του κ. Παππά), έρχεται από πολύ μακριά και τραβάει πολύ μακριά.
Μόνο που το βάθρο της εξουσίας δεν είναι η σκιερή γωνιά των κομματικών γραφείων και των φοιτητικών συνελεύσεων. Λούζεται από το σκληρό φως των προβολέων που σε απογυμνώνει. Είδαν τον ίσκιο τους στο φως αυτών των προβολέων και νόμισαν ότι πρόκειται για το μπόι τους.
Αποδείχτηκαν ουτιδανοί, ψεύτες, ανίκανοι, αδίστακτοι, αμόρφωτοι, ανεπίγνωστοι. Είχαν στενούς ορίζοντες. Δεν ήξεραν πως έχει διαμορφωθεί ο κόσμος. Δεν ήξεραν καν πως είναι δομημένο το άμεσο περιβάλλον των υπερεθνικών δομών, στους οποίους εκλήθησαν να πλοηγήσουν τη χώρα. Γι' αυτό και απέτυχαν σε όλα, και έντρομοι τα έδωσαν όλα – όσα πρόλαβαν:
Και τη δημοσία περιουσία για έναν αιώνα στο υπερταμείο, και τα αιματηρά πλεονάσματα για σαράντα τόσα χρόνια, και την εθνικότητα και γλώσσα των Μακεδόνων, και την αποσάθρωση των ήδη προβληματικών δημοσίων υπηρεσιών.
Μία και καμία έμειναν. Αυτή η μέρα ταιριάζει στην περισυλλογή. Τα λόγια περιττά. Όσα ήταν να ειπωθούν έχουν ειπωθεί πλέον. Τεσσεράμισι χρόνια κυριάρχησε η παραδοξότητα, ο μισερός λόγος, η στοχοποίηση ανθρώπων, το αδιανόητο και οφθαλμοφανές ψεύδος, ο λαϊκισμός και ο παράταιρος σγκυβερνητισμός. Άνθρωποι από άλλες αφετηρίες, από ξεχωριστές ιστορικές και ιδεολογικές πηγές, έσμιξαν γιατί ήταν ολόιδιοι πολιτισμικά. ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ. Ίδια έφεση στην αγένεια, στην έλλειψη ηθικών ερεισμάτων, στη δίψα για εξουσία.
Εφόσον (για λόγους τυπικότητας το «εφόσον»), επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, η σημερινή ημέρα θα είναι ιστορική. Όχι γιατί θα αλλάξει η κυβέρνηση. Στην Ελλάδα συμβαίνει πιο συχνά από ό,τι πρέπει και για γελοίους λόγους: Για να εκλεγεί ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας που έχει διακοσμητική αρμοδιότητα, είτε επειδή οι ηγέτες επικαλούνται εθνικούς λόγους – που ποτέ δεν λείπουν σε μια χώρα - σταυροδρόμι συνόρων, όπως η δική μας .
Θα είναι ιστορική η μέρα γιατί τελειώνει μια ολόκληρη εποχή. Η εποχή της φαντασιακής αθωότητας, ότι η Αριστερά ήταν στην υπηρεσία του λαού αλλά το «Σύστημα» για να διασφαλίσει τα αντιλαϊκά του συμφέροντα δεν την άφηνε να κυβερνήσει.
Σαφώς αυτό είχε ιστορική τεκμηρίωση, αφού συνέβαινε στους άγριους καιρούς, ως το τέλος του ψυχρού πολέμου (frozen war κατά Αλέξη). Όμως παρέμεινε έκτοτε ως παρηγορητικός μύθος για να συντηρούν την αίσθηση κάποιας δήθεν συντελούμενης αδικίας.
Ώσπου ήρθαν τα πάνω κάτω και η Αριστερά κατέκτησε την εξουσία. Και το μόνο που κατόρθωσε ήταν να ξεφτίσει το μύθο. Όχι γιατί οι δυσκολίες ήταν ανυπέρβλητες. Παρά τα ουρανομήκη ψέμματα και τα ταξίματα που αποδείχτηκαν φρούδα, ο κόσμος θα έδειχνε κατανόηση.
Αλλά αυτοί διέπραξαν τη μέγιστη ύβριν να αγνοήσουν τους πολίτες. Να τους διαιρέσουν. Χώριζαν την κοινωνία σε αντιμνημονιακούς (αυτοί που υπέγραψαν το σκληρότερο μνημόνιο) και σε μνημονιακούς Μενουμευρώπηδες. Θυμήθηκαν το «όλοι μαζί» μόνο όταν είδαν ότι έχουν γίνει μισητοί και καταρρέουν.
Δεν είχαν την ευαισθησία, την ενσυναίσθηση και την αυτογνωσία για όσα έλεγαν και έκαναν. Και σίγουρα δεν ήξεραν την προειδοποίηση του Τζον Ντράιντεν, Άγγλου ποιητή και συγγραφέα: «Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου». Αυτοί ούτε που κατάλαβαν ότι - και γιατί - ο υπομονετικός άνθρωπος ήταν οργισμένος.
Κάποτε, οι καιροί μπορεί να το φέρουν και να ξανάρθει η Αριστερά στην εξουσία. Θα είναι μια άλλη Αριστερά, και όχι η εκτρωματική του ΣΥΡΙΖΑ. Και σίγουρα θα αργήσει. Γιατί οι αντίπαλοι θα δείχνουν τη θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και θα λέτε «την Αριστερά την είδαμε».
