Φως μεν, αμυδρό δε, αχνοφαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα για το Κίνημα Αλλαγής, όπως αποτυπώνεται στις φθινοπωρινές δημοσκοπήσεις. Η ΝΔ παρουσιάζει ελάχιστη αποσυσπείρωση μετά από 14 μήνες εξουσίας, κατά τους οποίους μόνο… πτώση μετεωρίτη δεν εκλήθη να διαχειριστεί.
Ισως βέβαια να οφείλεται και σε αυτό το μεγάλο κεφάλαιο εμπιστοσύνης που εξακολουθεί να διαθέτει. Ανταποκρίθηκε κατά το μάλλον ή ήττον σε αυτό που ορίζεται ως «crisis management», με τρόπο που δεν μας είχε συνηθίσει το ελληνικό κράτος. Η μνήμη διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι και νωπή, με αποτέλεσμα να προσθέτει κεφάλαιο λαϊκής ανοχής στη ΝΔ ( που σημειωτέον δεν θα είναι επ’ αόριστο).
Το εντυπωσιακό πάντως είναι η αναγνώριση του ΚΙΝΑΛ. Σε έρευνα της Prorata που δημοσιοποιήθηκε χθες, και σε ερώτηση «Είναι ένα κόμμα σχετικά ή απόλυτα ικανό να κυβερνήσει», το ΚΙΝΑΛ του 8% απολαμβάνει το 31% των θετικών ψήφων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ του 31% των εκλογών, θεωρείται ικανός να κυβερνήσει τη χώρα μόνο από το 34% ! ( με τη μερίδα του λέοντος 52% να καταλαμβάνει η ΝΔ).
Ως μικρό κόμμα του 8% η εμπιστοσύνη στην ικανότητα διακυβέρνησης που εκφράζει το 31% είναι αφύσικη. Προφανώς οφείλεται εν πολλοίς στη δαιμονοποιημένη πασοκική διακυβέρνηση, η μνήμη της οποίας λειτουργεί ως προστιθέμενη αξία σήμερα. Σαφώς όμως συμβάλει επ΄ ολίγον και η τωρινή εικόνα του, η προσπάθεια που κάνει το κόμμα της Γεννηματά να παρουσιάζει επεξεργασμένες προτάσεις. Επιτυχείς ή όχι, πειστικές ή όχι, οπωσδήποτε είναι προτάσεις που εμπεριέχουν κάποιες εργατοώρες σοβαρής προγραμματικής ενασχόλησης, εν αντιθέσει με την οξεία - και οξειδωτική – καταγγελιολογία του ΣΥΡΙΖΑ.
Χθες η Φώφη Γεννηματά δήλωσε ότι θα είναι ξανά υποψήφια για Πρόεδρος του κόμματος το 2021 που ολοκληρώνεται η θητεία της. Βέβαια ασχέτως Γεννηματά , υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα στο ΚΙΝΑΛ ( στο ΠΑΣΟΚ δηλαδή). Η γενιά του Πολυτεχνείου με τον βαρύ της ίσκιο, δημιούργησε μια κάστα στελεχών που επισκίασε όλο το κόμμα και έπνιξε τις επόμενες γενιές.
Ανθρωποι που στα 20 τους ήταν πασίγνωστα στελέχη, μετά από 20 χρόνια στην πολιτική, στα 40 τους, ήταν ήδη καρατερίστες της πολιτικής. Αλλά την ίδια στιγμή ήταν πολύ νέοι για να αποσυρθούν. Συνέχισαν και συνεχίζουν να κρατούν τα σκήπτρα της διεύθυνσης του κόμματος. Ακόμη το εκπροσωπούν στα μήντια, όταν ο Τσίπρας τροχοδρόμησε μια γενναία ηλικιακή ανανέωση, βγάζοντας μπροστά τον Ηλιόπουλο, τον Χαρίτση, την Αχτσιόγλου, τον Τζανακόπουλο, τον Ζαχαριάδη κλπ.
Στο ΚΙΝΑΛ λείπει μία γενιά, αυτή της μέσης ηλικίας. Αλλά και τα λίγα νέα αξιόλογα νέα στελέχη που διαθέτει, δεν τα ώθησε να βγουν μπροστά κατά τις τελευταίες εκλογές, με αποτέλεσμα το κόμμα να μη δίδει την εικόνα της ηλικιακής ανανέωσης. Το ΚΙΝΑΛ είναι γερασμένο που απευθύνεται σε γερασμένους ( ακόμη κι αν δεν είναι, έτσι δείχνει). Τι να πει ο 65ρης βουλευτής στους σημερινούς νέους, όταν στα 18 του με ζιβάγκο τον θυμόμαστε να απευθύνεται στους γονείς ή ακόμη και τους παππούδες των σημερινών νέων;
Είναι παραδεκτό ότι η κα Γεννηματά διηύθυνε με απρόσμενο σθένος και επιτυχία το οργανωμένο τμήμα του χώρου της (ΔΗΣΥ, ΚΙΝΑΛ), που παραλίγο να της το διαλύσουν οι απολίτικοι Ποταμίσιοι, οι ανεμοδούρες της ΔΗΜΑΡ, και οι «προσωπικότητες του κεντροαριστερού χώρου», που μη έχοντες πολιτική πελατεία, ήθελαν να οικειοποιηθούν τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ εξοβελίζοντας τα στελέχη του. Παράλληλα επιτυχώς δεν τσίμπησε στο κουτοπόνηρο δόλωμα του Τσίπρα με την απλή αναλογική και το Σκοπιανό.
Τόσο οι Ποταμίσιοι και οι «προσωπικότητες της Κεντροαριστεράς», όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, ξαφνιάστηκαν με την αντίστασή της. Βέβαια δεν ήταν μόνο επιτυχία της αρχηγικής της προσωπικότητας. Η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ και ο κύκλος της είχαν επίγνωση ότι υπήρχε μια μικρή συμπαγής εκλογική βάση στην οποία ανιχνεύονταν τρεις τάσεις: Αντιδεξιά διάθεση, συναισθηματική σχέση με το ΠΑΣΟΚ, και οργή κατά του ΣΥΡΙΖΑ (η οποία δεν έχει καταλαγιάσει και στο ορατό διάστημα δεν φαίνεται).
Η εκ νέου υποψηφιότητα Γεννηματά για την προεδρεία του ΚΙΝΑΛ - με βάση την ως τώρα πορεία - εγγυάται την σιγουριά και την σταθερότητα μιας ελαφρά ανοδικής πορείας. Ελαφράς όμως. Αν ήταν να γίνει εκτίναξη θα είχε ήδη συμβεί...
