Δημογραφικό
Η αναφορά Συρίγου στη συνθήκη της Λωζάννης -το επικίνδυνο της οποίας δεν οφείλεται στο όποιο υπόβαθρο «ενδοτικότητας», αλλά στο ότι διευκολύνει την άλλη πλευρά στην αμφισβήτηση ευρύτερων θεμελίων του θεσμικού πλαισίου των ελληνοτουρκικών σχέσεων- ανέδειξε τις εθνικές μας αγωνίες. Ωστόσο ουδείς αναφέρεται στον πραγματικά μεγάλο κίνδυνο για την εθνική μας υπόσταση, που έχει να κάνει με τη διαφορά δημογραφικής δυναμικής ανάμεσα σε μας και τη γείτονα. Αυτή θα μπορούσε ίσως, σε κάποιο βαθμό, να αντιμετωπιστεί με την παροχή εφάπαξ επιδόματος αρκετών χιλιάδων ευρώ για το τρίτο παιδί που αποκτά κάθε ζευγάρι, πολύ δε περισσότερων για το τέταρτο κ.ο.κ. τέκνο. (Επειδή, δε, έχει προβληθεί ως αντεπιχείρημα πως υπάρχουν κοινωνικές ή φυλετικές ομάδες ελάχιστα ενσωματωμένες στην κοινωνία, μάλιστα επιρρεπείς στην παραβατικότητα, που παντρεύονται από την εφηβεία, γεννοβολούν ακατάπαυστα και θα μπορούσαν να μετατρέψουν την τεκνοποιία σε επάγγελμα, η απάντηση θα ήταν ενδεχομένως η εξάρτηση της καταβολής των σχετικών επιδομάτων -πέραν της ύπαρξης λευκού ποινικού μητρώου- από τη σταθερή ενσωμάτωση των γονέων στη νόμιμη αγορά εργασίας.)
Φεμινισμός
Σε μια χώρα με αρχηγό του κράτους γένους θηλυκού, γυναίκες επικεφαλής κρισιμότατων για την κοινωνία υπουργείων (μάλιστα δημιουργήθηκε και υπουργείο με θηλυκή όλη την ηγεσία του, χωρίς καμία εκ των επικεφαλής να ξεφεύγει από τη μετριότητα), ακαδημαϊκή ελίτ κυριαρχούμενη από εκπροσώπους του ωραίου φύλου, ενώ στη δικαστική ηγεσία θα χρειαζόταν μεγεθυντικός φακός για να εντοπιστεί άνδρας… Η νεοσύστατη Ελληνική Αριστερά ανέδειξε σε πρώτη προτεραιότητα την προβολή των φεμινιστικών ιδεωδών. Ενώ ολόκληρο το μιντιακό σύστημα πανηγυρίζει για κάθε νέα γυναίκα υπουργό (λες και πρόκειται για προστατευόμενο είδος υπό διωγμό ή υπό εξαφάνιση).
Η μεγαλύτερη κοινωνική πρόοδος θα έχει, όμως, επέλθει όταν η ανέλιξη αρχίσει να βασίζεται μόνο σε αξία, επάρκεια ή αρμοδιότητα και όχι σε κριτήρια φύλου. Τα οποία, πολύ σωστά, δεν τήρησε και μια σχετικά πρόσφατη ισπανική κυβέρνηση, αποτελούμενη από γυναίκες κατά συντριπτική πλειοψηφία των μελών της.
Υπουργείο (αν)ασφαλείας υπουργών
Πόσοι υπουργοί μπορούν να παρεμβληθούν από τον Χρυσοχοΐδη στον Χρυσοχοΐδη; Στο άλλοτε υπουργείο Έννομης Τάξης, μετέπειτα υπουργείο Δημόσιας Τάξης, κατόπιν Προστασίας του Πολίτη, στη συνέχεια «Υπουργοφαγίας», που θα μπορούσε πλέον ευλόγως να μετονομαστεί σε «υπουργείο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη»…
Βέβαια στο τόσο ευαίσθητο αυτό υπουργείο μπορεί ανά πάσα στιγμή να σου καθίσει η στραβή. Πχ η αμετροεπής συμπεριφορά των οργάνων της δημόσιας δύναμης στη Ν. Σμύρνη ή η άνευ λόγου και νομικής πρόβλεψης χρήση του υπηρεσιακού περιστρόφου από έναν θερμόαιμο/προβληματικό αστυνομικό. Ένα, ωστόσο, θα ήταν αδιανόητο: Να διατηρηθεί στο πόστο του ένας πολιτικός προϊστάμενος ο οποίος -δεν απέτυχε απλώς, κατά γενική ομολογία, να αποκαταστήσει και την ελάχιστη ακόμη ψυχική επαφή με τους ένστολους υφισταμένους του, αλλά- «πέτυχε» να παραμείνει ανενημέρωτος για την «εισβολή» στη χώρα και την ανεμπόδιστη μετακίνηση σε αυτήν χιλιάδων εγκληματικών στοιχείων, για την οποία και τα οποία έστελναν ενημερώσεις όλες οι αστυνομίες των βαλκανικών κρατών. (Η δε επί εξάμηνο θλιβερή διατήρησή του στον συγκεκριμένο θώκο οφείλεται αποκλειστικά στην πρωθυπουργική αμετροέπεια της απομάκρυνσης -για εξαιρετικά ήσσονες λόγους- του προηγούμενου υπουργού, μετά από εξαιρετικά ολιγοήμερη παραμονή στη θέση.)
Οπότε έγινε επιλογή που νομίζω ότι δικαιολογεί αναδρομικά την -από τηλεόρασης δημόσια- διερώτησή μου, μετά τον εξοβελισμό τότε του Χρυσοχοΐδη, για τους λόγους απομάκρυνσης του πιο επιτυχημένου επικεφαλής των κατασταλτικών μηχανισμών που είχε ποτέ η χώρα. Και ο οποίος, επανερχόμενος ως Μεσσίας προς αποκατάσταση ευνομίας και ευταξίας (ή, έστω, προς περιστολή του μπάχαλου) πλέον κινδυνεύει κυρίως από το μέγεθος των προσδοκιών που ενσαρκώνει.
Πρωθυπουργικό mea culpa
Κάποιοι φωνάζαμε πως με τη μετεκλογική καθολική, πλην Μενδώνη, αλλαγή των επικεφαλής όλων των υπουργείων, ο κρατικός μηχανισμός θα αποσυντονιστεί και θα «ξεκουρδιστεί». Οι τελευταίες πρωθυπουργικές διορθωτικές κινήσεις -με την επαναφορά επικεφαλής κρισιμότατων υπουργείων προσώπων απόλυτα εξοικειωμένων με τη λειτουργία και τους μηχανισμούς τους- ίσως δίνουν δίκαιο στην κριτική μας…
Σύγκριση ανθρωπομετρικής ικανότητας
Έγκριτος δημοσιογράφος αμφισβήτησε με ένταση, σε μια πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση, την κρίση μου πως ο σημερινός πρωθυπουργός -παρά κάποιες καταφανέστατα εσφαλμένες επιλογές του, ιδιαίτερα τις συνδεόμενες με παραταξιακούς γόνους, για ορισμένες εκ των οποίων άλλωστε παρενέβη στη συνέχεια ο ίδιος διορθωτικά- έδειξε μακράν μεγαλύτερη ικανότητα επιλογής συνεργατών και φορέων κρίσιμων θεσμικών ρόλων σε σχέση όχι μόνο προς τους αμέσους προκατόχους του στο πρωθυπουργικό αξίωμα αλλά και τους προηγούμενους πρωθυπουργεύσαντες ηγέτες της ΝΔ. Επειδή, λοιπόν, ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος κυρίως αμφισβήτησε τις κρίσεις μου για την «ανθρωπομετρική ικανότητα» του Σαμαρά, θυμίζω πως αυτός: Ανέβασε στο τρίτο θεσμικό αξίωμα της πολιτείας, δηλαδή του προέδρου της Βουλής, τον Βύρωνα Πολύδωρα… Προσέφερε το κρισιμότατο για τη λειτουργία του κράτους υπουργείο Εσωτερικών στον -δημιουργό της κρίσης των Ιμίων- Αργύρη Ντινόπουλο… Συμπεριέλαβε στον υπουργικό του συμβούλιο τον «γέροντα ευχή» Νίκο Νικολόπουλο… Επέλεξε, δε, για διπλωματικό του σύμβουλο τον Ανδρέα Ψυχάρη… (Αυτά πέραν του ότι είχε νομιμοποιήσει την αντιμνημονιακή ρητορεία, εκτοξεύοντας μετά την αναπόφευκτη προσγείωσή του -«όλοι σφάλαμε»- τον Πάνο Καμμένο…)
