Του Γιάννη Σιδέρη
Εκλογές Κεντροαριστεράς αύριο, στην σκιά της τραγωδίας που λεηλάτησε ζωές (και περιουσίες). Εκλογές που θα αποτελέσουν την Λυδία λίθο για την Κεντροαριστερά, εάν θα αρχίσει να χαράζει ένα ευδιάκριτο και έντονο ίχνος την πολιτική ζωή.
Η προσέλευση στην κάλπη αποδυναμώνεται από τρεις παράγοντες. Ο ένας είναι η θλιβερή επικαιρότητα που, λογικώς, εξαφάνισε κάθε άλλη ειδησεογραφική αναφορά, άρα και τις εκλογές της Κυριακής.
Ο δεύτερος η υπερβολική ευαισθησία που επέδειξε η επιτροπή Αλιβιζάτου, και ακύρωσε το debate των δύο υποψηφίων. Για μια θεσμική πολιτική διαδικασία επρόκειτο, και όχι για κάποιο διασκεδαστικό event. Η ζωή συνεχίζεται ενάντια σε κάθε καταστροφή. Μπορεί την αντιμαχία μεταξύ των δύο υποψηφίων να μην την περίμενε το πανελλήνιο με κομμένη ανάσα, ωστόσο ενδιέφερε τους ψηφοφόρους της Κυριακής, εκείνους που ακόμη ήταν αμφιταλαντευόμενοι, και ήθελαν επί τέλους να δουν τους δυο υποψηφίους, να αξιολογήσουν τις ιδέες τους και τις προτάσεις τους. Λέμε «επί τέλους», γιατί τα δύο debates που προηγήθηκαν, μεταξύ εννέα υποψηφίων, εκ των πραγμάτων απέβησαν μια «λιπόθυμη» διαδικασία, καθώς οι προτάσεις ήταν παρεμφερείς, πολυπληθείς, και δύσκολο να σταθμιστούν.
Ο τρίτος λόγος της ενδεχόμενης αποχής, είναι οι δυσαρεστημένοι οπαδοί των αποτυχόντων κ. Θεοδωράκη και Καμίνη. Με μια έντονη ναρκισσιστική αυτοθεώρηση (η οποία δεν επέφερε «αυτογνωσία»), πίστευαν ότι οι δύο υποψήφιοι, ήταν η μοναδική προοδευτική λύση για την Κεντροαριστερά. Η αποτυχία των δύο, τους εξαγρίωσε σε σημείο κάποιοι να χαρακτηρίζουν ως «όχλο», τις χιλιάδες των πολιτών που υπερψήφισαν τους ΠΑΣΟΚικούς υποψηφίους. Ετσι επιβεβαιωθήκαμε, καθώς πάνω από μία φορά, είχαμε γράψει ότι οι «πεφωτισμένοι» της Κεντροαριστεράς, με πολιτικό ωφελιμισμό, στόχευαν τις ψήφους των ΠΑΣΟΚων, χωρίς το ΠΑΣΟΚ!
Ωστόσο η απαξία έναντι των ΠΑΣΟΚων, εκ μέρους των κηρύκων του μετώπου της λογικής, δεν εδράζεται στη λογική! Πλήρεις πάθους, παραβλέπουν - εν συντομία ειπείν – τρία βασικά δεδομένα:
α) Ο κ. Καμίνης έγινε δήμαρχος Αθηναίων λόγω της δραστικής ενεργοποίησης και της «τεχνογνωσίας» που έχουν αναπτύξει οι «μηχανισμοί» του ΠΑΣΟΚ, τους οποίους τώρα με αποστροφή κατήγγειλαν. Το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει και καμπάνια για την ανάδειξή του, ενώ ο ίδιος ποτέ δεν απέκτησε αυτογενές πολιτικό ακροατήριο. Επίσης, μπορεί να υπήρξε ένας νοικοκύρης δήμαρχος , μπορεί να διακρίνεται για την επιστημοσύνη του, αλλά ποτέ (πέραν μιας αντίθεσης προς την ΧΑ), δεν δόμησε ηγετικό προφίλ.
β) Ο Σταύρος Θεοδωράκης, εξαιτίας αιτιών που δεν αφορούν στο παρόν κείμενο, ήδη αντιμετώπιζε ως αρχηγός του Ποταμιού, την καθίζηση των κάποτε ανθηρών ποσοστών του. Για τους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς, αυτό και μόνο θα μπορούσε να αποτελεί σηματοδότηση μελλοντικής αποτυχίας. Παράλληλα αστόχησε πολλαπλώς: Επέμεινε σε μονότονο, κουραστικό βαθμό για ηλεκτρονική ψηφοφορία, δίνοντας την εντύπωση ότι επένδυε στο life style και όχι στην Πολιτική, λες και ένας αρχηγός κόμματος αναδεικνύεται με διαδικασίες «survivor». Είχε δε, κάποιους οπαδούς μουτζαχεντίν του ελιτίστικου φιλελευθερισμού, οι οποίοι στα κοινωνικά δίκτυα περιφρονούσαν τα κόμματα και υπερηφανεύονταν ότι δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά. Παρόλα αυτά, ενεπλάκησαν σε μια κομματική διαδικασία, επιτιθέμενοι παραλλήλως κατά του κυρίως κορμού, που – έστω τα απομεινάρια του – αποτελούσαν συμπαγές και συγκροτημένο κόμμα.
Η αντιθετικότητα αυτή αντανακλούσε και στον λόγο του Σταύρου. Είναι αρχηγός κόμματος, ήθελε να γίνει αρχηγός άλλου κόμματος, αλλά μιλούσε λίαν απαξιωτικά για τα κόμματα, χαρακτηρίζοντάς ως «κομματοκρατορία»! Το αν είχε λεπτές αποχρώσεις στην σκέψη του, αυτό δεν έβγαινε στον ισοπεδωτικό του λόγο.
γ) Σε κάθε περίπτωση, οι δύο υποψήφιοι και - κυρίως - οι ένθερμοι οπαδοί τους, παραγνώρισαν την «κομματική μνήμη» και την βιωματική ιστορική συνείδηση των ΠΑΣΟΚων. Μπορεί να μην γνωρίζουν ιστορία ή πολιτικές επιστήμες, αλλά ο ευρύτερος χώρος τους έχει συνείδηση της διαχρονικής διαδρομής της «Δημοκρατικής Παράταξης». Νιώθουν μέλη μιας συγκεκριμένης πολιτικής οικογένειας - αν όχι μέλη μιας… «πολιτικής φυλής»! Μετανάστευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εκμαυλισμένοι διαχρονικώς από τις παροχές του κόμματός τους, ένιωσαν προδομένοι. Ωστόσο η ώσμωση με το κόμμα τους δεν εξαλείφθηκε.
Αφήνουμε εκτός κειμένου τους δύο αυριανούς «μονομάχους», γιατί η οποιαδήποτε σχολιαστική αναφορά, εκ των πραγμάτων θα σήμαινε θέση, και δεν αρμόζει σε δημοσιογραφική στήλη.
Ωστόσο παρά τι όποιες πικρίες, και ανεξαρτήτως της ψήφου στις εθνικές εκλογές, πρυτανεύει η παραδοχή ότι μια εξίσου ευπρόσωπη συμμετοχή στις αυριανές κάλπες, θα ήταν η επικύρωση ότι το πολιτικό σκηνικό αρχίζει να αναδιατάσσεται δυναμικά. Μια τέτοια αναδιάταξη, πρωτίστως αποβαίνει εις βάρος της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Φωτογραφία: SΟΟC
