Του Σάκη Μουμτζή
Έχουν περάσει περίπου 48 ώρες από τις γνωστές δηλώσεις του κ. Β.Μαρινάκη και το Μέγαρο Μαξίμου ακόμα παραμένει άφωνο. Οι καταγγελίες είναι σοβαρές και αν ήταν ψευδείς τα θιγόμενα πολιτικά στελέχη θα είχαν τον αυτονόητο δρόμο της υπεράσπισης της τιμής και της υπόληψης τους: μήνυση και αγωγή.
Αντ'' αυτού, σιωπή. Σιωπή που δηλώνει ενοχή.
Αλλά προς επίρρωση των καταγγελιών του κ. Β.Μαρινάκη έρχεται από το πρόσφατο παρελθόν, η συνάντηση με την «γάτα των Ιμαλαΐων», το 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εφορμούσε ακάθεκτος προς την εξουσία.
Και τότε ζητήθηκε από τον εκδότη ο έλεγχος των εφημερίδων του από το κόμμα, με την τοποθέτηση στην διεύθυνση τους εμπίστων στον ΣΥΡΙΖΑ δημοσιογράφων. Παλιότερα τους έλεγαν κομματικούς επιτρόπους ή κομισάριους.
Συνεπώς, η τακτική παραμένει η ίδια. Έλεγχος των μέσων ενημέρωσης. Βέβαια, κάθε κυβέρνηση επιθυμεί να μην έχει απέναντι της εχθρικά ΜΜΕ, αλλά ποτέ δεν ζήτησε από τους μεγαλομετόχους τους την τοποθέτηση κομισαρίων σε αυτά.
Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ γνήσιος συνεχιστής των παραδόσεων της κυβερνώσας Αριστεράς, δεν θέλει την πολυφωνία. Ή να το πω διαφορετικά. Θέλει και επιδιώκει μια πολύφωνη στήριξη. Άλλωστε, η κυβερνώσα Αριστερά, παγκοσμίως, ήταν και είναι αλλεργική σε οποιαδήποτε κριτική.
Η ολοκληρωτική κοσμοθεωρία της, που καθιστά τους μαρξιστές κατόχους της απόλυτης αλήθειας, δεν επιτρέπει ή προσπαθεί να μην επιτρέψει τις φωνές που αμφισβητούν αυτήν την απόλυτη αλήθεια.
Και είναι λογικό. Όταν κάποιος πιστεύει πως η θεωρία του όχι απλώς ερμηνεύει μοναδικά τον κόσμο, αλλά συγχρόνως προσπαθεί και να τον αλλάξει, δημιουργώντας τον επίγειο παράδεισο, τότε όποιος κάνει κριτική ή αντιστέκεται στην έλευση αυτού του επίγειου παράδεισου, θα πρέπει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να σιωπήσει.
Αυτή είναι η αντίληψη όσων έχουν καθεστωτική νοοτροπία. Που θεωρούν πως η εναλλαγή των κομμάτων είναι ένας κοινοβουλευτικός κρετινισμός. Αν η Νέα Δημοκρατία διαδέχεται το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, συνεχίζεται το ίδιο καθεστώς. Αν τα ΜΜΕ μέσα στο πλαίσιο της αστικής—φιλελεύθερης δημοκρατίας έχουν την επιλογή της χάραξης της πολιτικής που θα ακολουθήσουν, χωρίς κομματικούς εγκάθετους, αυτό είναι μια υποκρισία, καθώς εκφράζουν τις διαφοροποιήσεις εντός του άρχοντος συγκροτήματος.
Αυτά πίστευαν και πιστεύουν οι μαρξιστές. Και από την στιγμή που ανέλαβαν την εξουσία πίστεψαν πως θα έπρεπε να επιβάλλουν την μονοφωνία στα ΜΜΕ, κλείνοντας μερικά και υποχρεώνοντας τους μεγαλομετόχους των υπολοίπων σε μια εμφανή ή λιγότερο εμφανή στήριξη.
Και όπως δείχνει η πράξη, το πέτυχαν, με ποικίλους τρόπους. Όταν ένα κόμμα χρησιμοποιεί με τρόπο απόλυτο και συγκεντρωτικό την ισχύ της κρατικής εξουσίας, μπορεί να πετύχει οτιδήποτε.
Πιέσεις, απειλές, εκβιασμοί, αντιπαροχές και ανταλλάγματα, τα πάντα έχουν τεθεί στην υπηρεσία του απόλυτου ελέγχου των ΜΜΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, σε μερικές - λίγες είναι αλήθεια - περιπτώσεις υπάρχουν αντιστάσεις, που συντηρούν, έστω οριακά, το χρώμα του πλουραλισμού και της πολυφωνίας. Οριακά, όμως.
Οι καταγγελίες του κ. Β.Μαρινάκη γίνονται αυταπόδεικτα αληθείς για δύο λόγους. Πρώτον, λόγω της σιωπής των εμπλεκομένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που υποδηλώνει ενοχή και δεύτερον, λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος του Α. Τσίπρα. Το έχει ξαναεπιχειρήσει.
Ποια κατάληξη θα έχει αυτή η υπόθεση, θα φανεί. Πιθανόν να υπάρξει και συνέχεια σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη, πολιτικά, περίοδο.
