Από τις υποκλαπείσες συνομιλίες μεταξύ μάχιμων μονάδων του ρωσικού στρατού και του επιτελείου, προκύπτει πως οι δολοφονίες αμάχων διαπράχθηκαν με άνωθεν εντολή. Και η ομοιομορφία των εντολών αποδεικνύει την ύπαρξη σχεδίου. Με απλά λόγια αποφασίσθηκε στο ανώτατο επίπεδο της ρωσικής ηγεσίας πως οι άμαχοι αποτελούν μέρος του πολεμικού τοπίου.
Έτσι όμως ακυρώνονται όλοι οι κανόνες που ορίζουν το πλαίσιο εντός του οποίου οφείλουν να κινηθούν οι εμπόλεμοι. Και η ρωσική πλευρά το υπερέβη όχι μεμονωμένα, κάτι που θα ήταν και αναμενόμενο. Σχεδόν πάντα στα πεδία των μαχών παρατηρούνται ακραίες συμπεριφορές, τις οποίες στηλιτεύουν και τιμωρούν, πρώτα-πρώτα, οι προϊστάμενοι των δραστών.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας ηθικοί αυτουργοί είναι όλοι όσοι αποτελούν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ρωσίας, καθώς από τα συγκεκριμένα κλιμάκια εξουσίας εκπορεύθηκε η διαταγή για την εξόντωση Ουκρανών αμάχων. Κίνητρο, η πρόκληση φόβου, αλλά και η τιμωρία για την παλλαϊκή άμυνα που προβάλλουν οι Ουκρανοί.
Πέραν των υποκλαπεισών συνομιλιών υπάρχει και ένας άλλος αψευδέστατος μάρτυρας για τις ευθύνες των Ρώσων ηγετών. Το πώς συμπεριφέρθηκαν στο Γκρόζνι και στο Χαλέπι, όπου και ισοπέδωσαν αυτές τις πόλεις, αφήνοντας χιλιάδες άμαχους νεκρούς.
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως ο ρωσικός στρατός έχει εντάξει τις δολοφονίες αόπλων πολιτών στον στρατηγικό σχεδιασμό του. Αποτελούν αυτές οι δολοφονίες μέρος των πολεμικών επιχειρήσεων και γι' αυτό παρατηρούνται σε τόσο μεγάλη έκταση.
Μακρίφ, Μπούτσα, Τσερνίχιφ, Κραματόρσκ, Μαριούπολη, Ιρμπίν, μετράνε τους νεκρούς τους, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά.
Ακόμα και ο Γερμανός Πρόεδρος Φρανκ-Βάλτερ Στανμάϊερ, από τους υπέρμαχους του αγωγού Nord Stream 2 και αρχιτέκτονας της στενής συνεργασίας της Γερμανίας με τη Ρωσία, παραδέχθηκε πως αξιολόγησε λάθος τον Πούτιν και ζήτησε να παραπεμφθούν στο Δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου οι Πούτιν και Λαβρόφ. Και ο Μακρόν δήλωσε πως γαλλική ομάδα εμπειρογνωμόνων μετέβη στην Ουκρανία για να συλλέξει στοιχεία για τα εγκλήματα που διέπραξε ο ρωσικός στρατός.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτός ο πόλεμος δεν είναι πόλεμος Ουκρανίας - Ρωσίας. Έχει πλέον υπερβεί αυτό το όριο. Είναι ο πόλεμος του πολιτισμού εναντίον της βαρβαρότητας. Και γι' αυτό σε έναν τέτοιο πόλεμο δε χωρούν ίσες αποστάσεις και «ναι μεν, αλλά». Κάνουν λάθος όσοι με τις καλοπροαίρετες ενστάσεις τους δίνουν πόντους στη βαρβαρότητα. Και διαπράττουν ακόμα μεγαλύτερο λάθος όσοι -και αναφέρομαι στους Γερμανούς- εξακολουθούν και χρηματοδοτούν τους βάρβαρους, αγοράζοντας από αυτούς φυσικό αέριο.
Όλοι πιστέψαμε πως μετά τη Στρεμπρένιτσα με τους 8000 αμάχους εκτελεσμένους από Σέρβους παραστρατιωτικούς, ο ευρωπαϊκός χώρος δε θα ξανάβλεπε τέτοια σφαγή. Διαψευσθήκαμε οικτρά.
Τι περιθώρια αντίδρασης υπάρχουν; Όσο δεν αντιλαμβάνονται οι ευρωπαϊκές ελίτ τη διακύβευση αυτού του πολέμου, η αντίδραση θα κινείται στην πεπατημένη των κυρώσεων, μερικές εκ των οποίων είναι ανώδυνες για το καθεστώς Πούτιν. Ο Ρώσος ηγέτης ελάχιστα ενδιαφέρεται για το αν θα κατασχεθούν τα υπερπολυτελή σκάφη ολιγαρχών ή αν θα δημευθούν τα ακίνητα τους στη Δύση.
Όταν όμως αυτές οι ευρωπαϊκές ελίτ κατανοήσουν πως στην Ουκρανία μάχεται ο Δυτικός πολιτισμός τη βαρβαρότητα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, τότε μπορεί και οι αντιδράσεις να είναι πιο επώδυνες για τον Πούτιν, τους συνεργάτες του και την ίδια τη Ρωσία.
