Μία… Δύο… Οκτώ… Εκατό… Πολύ περισσότερες πλέον από εκατό προσωπικότητες υπογράφουν ένα κείμενο με συγκεκριμένες προτάσεις για τη βελτίωση της απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας… Ανάμεσά τους άνθρωποι με σημαντικό αποτύπωμα στον δημόσιο βίο της χώρας, όπως ο Μίμης Ανδρουλάκης, η Φωτεινή Πιπιλή ή/και άνθρωποι που άσκησαν κυβερνητικά καθήκοντα… Δημοσιογράφοι με τεράστια επιρροή, χθες ή σήμερα, όπως ο Γιώργος Βότσης, ο Πάσχος Μανδραβέλης, ο Ηλίας Κανέλλης… Κορυφαίοι πανεπιστημιακοί καθηγητές, όπως ο Γιώργος Χρούσος, ο Πάνος Αργυράκης, ο Βαγγέλης Γαζής, ο Μιχάλης Τσινισιζέλης… Λογοτέχνες… Άνθρωποι του καθημερινού μόχθου… Επιτυχημένοι επιχειρηματίες, όπως ο Νίκος Καραγεωργίου, ο Δημήτρης Μαθιός, ο Δημήτρης -Κωστή- Στεφανόπουλος… Κοκ…
Μέσω, δε, των συγκεκριμένων και συγκροτημένων προτάσεών τους (που έχουν ήδη δημοσιευθεί στο Liberal.gr στις 3/11/2023, αλλά και αλλού), τι λένε ουσιαστικά όλοι αυτοί;
Πως δε είναι ανεκτό να έχουμε από τις υψηλότερες στην ΕΕ αναλογίες δικαστών ως προς τον πληθυσμό μας, να μην υπολειπόμεθα δε, αναλογικά, σε αριθμό δικαστικών υπαλλήλων, αλλά είμαστε τρίτοι από το τέλος στην ταχύτητα έκδοσης αποφάσεων. Αυτό με βάση διεθνή στοιχεία.
Πως δεν είναι ανεκτό με αποφάσεις του κακόφημου «Μισθοδικείου» του άρθρου 88.2 του Συντάγματος, να επιδικάζονται αναδρομικά εξωφρενικά ποσά -ενίοτε με «τρελές» ερμηνείες κάποιων διατάξεων- στους ίδιους τους δικαστές από δικαστές ή από πρόσωπα επαγγελματικώς από αυτούς εξαρτώμενα (Αποφάσεις που ακόμη δεσμεύουν στη -παράλογη- «λογική» τους και το Ελεγκτικό Συνέδριο του κράτους, όπως φάνηκε και από πολύ πρόσφατες αποφάσεις του).
Πως δεν είναι ανεκτό μια μη αιρετή εξουσία ουσιαστικά να οικειοποιείται τη δύναμη να αναδιαμορφώνει -συνήθως όχι υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών τμημάτων, αλλά υπέρ των διαθεττόντων ισχυρότερη οργάνωση και συνδικαλιστική εκπροσώπηση και κοινωνική επιρροή- τον κρατικό προϋπολογισμό, τον οποίον έχουν υιοθετήσει τα αιρετά και λογοδούντα προς τον λαό όργανα της πολιτείας.
Πως δεν είναι ανεκτό να μην καταλογίζονται ευθύνες, όπως σε κάθε άλλον, και σε επιλήσμονες των καθηκόντων τους δικαστικούς λειτουργούς: Από συστάσεως του ελληνικού κράτους το Δικαστήριο Αγωγών Κακοδικίας δεν έχει ποτέ καταδικάσει δικαστή… Τεράστιες καθυστερήσεις απλώς επάγονται την αφαίρεση της υπόθεσης από τον καθυστερούντα δικαστικό λειτουργό, που σημαίνει πως είναι ο διάδικος-πολίτης αυτός που θα υποστεί την περαιτέρω καθυστέρηση για την ενημέρωση του νέου υπεύθυνου (μόνο επί προεδρίας Μαρίας Γεωργίου καταλογίστηκαν ουσιαστικές ευθύνες σε κάποιους απειροελάχιστους δικαστές, που δεν εξέδιδαν καθόλου αποφάσει).
Ενώ τόσο οι καθυστερήσεις όσο και το μεγάλο ποσοστό των αναιρούμενων αποφάσεων ουσιαστικά δεν επηρεάζουν τις προαγωγές.
Φυσικά, ουδείς αρνείται την ύπαρξη, ουχί ευάριθμων μάλιστα, έντιμων και ευσυνείδητων δικαστών. Ωστόσο, οι παθογένειες της ιδιοτέλειας, των απαράδεκτων καθυστερήσεων και του μη καταλογισμού ευθυνών σε δικαστές τείνουν να γίνουν ενδημικές. Και έτσι ένα σημαντικό, πάντως όχι αμελητέο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας φωνάζει Basta.
Και για να υλοποιηθεί αυτό το Basta κάνει συγκεκριμένες ορθολογικές και νηφάλιες θεσμικές προτάσεις, υπάρχουν ώτα ακουόντων;
