Δεν είναι η πρώτη φορά που φονιάδες στοχοποιούν αστυνομικούς. Το ζήσαμε έντονα το 2007 στα Ζωνιανά με τον ήρωα αστυνομικό Στάθη Λαζαρίδη, ο οποίος έπεσε θύμα δολοφονικής ενέδρας, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα για πολλά χρόνια και τελικά κατέληξε το 2015.
Το ζήσαμε το 2009 με την εν ψυχρώ εκτέλεση του ήρωα Υπαρχιφύλακα Νεκτάριου Σάββα από χεριά τρομοκρατών.
Το ζούμε όμως και καθημερινά με επιθέσεις εναντίον αστυνομικών σε κάθε έκφανση της συνθέτης αποστολής τους, που δεν είναι άλλη από την προστασία του κοινωνικού συνόλου.
Όσο και αν κάποιοι προσπάθησαν να μας πείσουν, ότι η κατοχή μολότοφ δεν αποτελεί αδίκημα (προφανώς διότι μπορεί να …προσφερθεί και ως δώρο), οι δολοφονικές προθέσεις δεν κρύβονται.
Το χθεσινό περιστατικό ήταν ζήτημα χρόνου να συμβεί. Μολότοφ, ναυτικές φωτοβολίδες που δε σταματάνε ποτέ να καίνε, ακόμα και όταν βρουν το στόχο τους είναι λίγα μόνο από τα ευφάνταστα όπλα των θρασύδειλων φονιάδων του πεζοδρομίου, οι οποίοι ενδύονται μανδύα (ψευδό) επαναστάτη κάθε φορά που μια περίσταση, τους παρέχει την απαιτούμενη κάλυψη.
Όχι, δεν πρόκειται να αναλώσω αυτό το άρθρο σε τετριμμένα σχόλια. Για το πώς πρέπει να χτυπηθούν οι μισθοφορικοί στρατοί των ομάδων και για το πως θα εκλείψει η βία αν….προσευχηθούμε μαζικά.
Έχουμε υποφέρει ως κοινωνία πάρα πολύ για να καταφύγουμε σε αφελείς και ανούσιες προσεγγίσεις.
Το κράτος οφείλει να προστατεύει την κοινωνία από όλη τη γκάμα των συνθέτων, πολύπλοκων, απροβλέπτων ακόμα και υβριδικών απειλών.
Πρωτίστως, όμως, οφείλει, να προστατεύει, αυτούς που το προστατεύουν! Αυτούς που με αυτοθυσία υπηρετούν την δημόσια αλλά και κρατική ασφάλεια. Αυτούς που φυλάνε «Θερμοπύλες», στο πλευρό και του λαού αλλά και του κράτους. Αυτούς που θυσιάζονται για την προστασία του υψίστου αγαθού.
Η Πολιτεία διαπαιδαγωγεί τους πολίτες, ανάλογα με το τι αστυνομεύει και τι όχι. Αν επιθυμούμε, να περάσουμε συγκεκριμένα μηνύματα, το ίδιο συγκεκριμένες πρέπει να είναι και οι πολιτικές πρωτοβουλίες. Σταράτα λόγια λοιπόν.
Με την ευκαιρία του νέου Ποινικού Κώδικα, οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών σε ώρα καθήκοντος, πρέπει να αποκτήσουν χαρακτήρα ιδιωνύμου εγκλήματος. Ισόβια χωρίς αναστολή.
Πρέπει να γίνει πεποίθηση στον μέσο πολίτη, ότι επίθεση σε εντεταλμένο όργανο ασφαλείας, ισοδυναμεί με επίθεση όχι μόνο στην ιδέα της κοινωνικής ανασφάλειας αλλά επίθεση στην ίδια τη Δημοκρατία.! Στην ίδια την ιδέα της συντεταγμένης Πολιτείας!
Όσο για την αστυνομία, δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι θα κάνει την δουλειά της – όπως την κάνει πάντα όσο και αν λοιδορείται – έχοντας ένα ακόμα κίνητρο. Η εξιχνίαση απόπειρας δολοφονίας αστυνομικού είναι ζήτημα τιμής! Είναι ζήτημα κύρους για τα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ! Ζήτημα υπαρξιακό!
Οι αστυνομικοί δε θα μπορούν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στην κοινωνία, αν δεν εξιχνιάσουν άμεσα και αποτελεσματικά ένα έγκλημα, που αφορά τους ίδιους. Όπως μου έλεγαν στελέχη της αστυνομίας του Σικάγο σε παρόμοιες περιπτώσεις, «είναι για μας ζήτημα τιμής και δεν θα σταματήσουμε αν δεν βρούμε τον cop killer:» ( «φονιά αστυνομικού»). «Με ψηλά το κεφάλι κάνουμε προσαγωγές, με ψηλά το κεφάλι ερευνούμε, δεν τρώμε, δεν κοιμόμαστε». «Για να μπορούμε να συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε ανάμεσα στους πολίτες με ψηλά το κεφάλι και να συνεχίσουμε να τους εμπνέουμε εμπιστοσύνη!»
Είναι καιρός η ελληνική κοινωνία σε αγαστή συνεργασία με την Πολιτεία να δείξουν εμπράκτως, την ευγνωμοσύνη τους στην αστυνομία. Αυτές τις δύσκολες ώρες ας σκύψουμε με ευγνωμοσύνη πάνω από το σώμα του ηρώα αστυνομικού, ο οποίος έδωσε μάχη για εμάς και τώρα δίνει τη δική του μάχη!!
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι εγκληματολόγος, διδάκτωρ κοινωνιολογίας της αστυνόμευσης.
