Σε ένα από τα πολλά πάνελ που διοργανώθηκαν στο πλαίσιο του Φόρουμ των Δελφών και από το οποίο -ευτυχώς- απουσίαζαν πολιτικά πρόσωπα, διατυπώθηκαν οι πλέον στέρεες θέσεις σχετικά με ορισμένους από τους κινδύνους που έχει να αντιμετωπίσει η γηραιά Ήπειρος και κατ' επέκταση, σε μεγαλύτερο βαθμό η χώρα μας.
Στη συζήτηση, με αντικείμενο τη συμβολή της βιομηχανίας στο εθνικό παραγωγικό μοντέλο και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ο πρόεδρος και Διευθύνων σύμβουλος της Παπαστράτος κ. Γιώργος Μαργώνης, σχηματοποίησε με ορολογία σεισμολόγου την κατάσταση. Εξαιτίας, όπως είπε, του ολοένα και μεγαλύτερου ανταγωνισμού ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα -και με τις αναδυόμενες αγορές να παίρνουν κεφάλι- έχουν δημιουργηθεί δυο τεκτονικές πλάκες που συγκλίνουν απειλητικά σε βάρος της Ευρώπης, η οποία, βιώνει ακόμη την «ευημερία» που είχαν δημιουργήσει οι πατέντες και η καινοτομία των αλλοτινών χρόνων.
Εφόσον δεν γίνει τώρα η προσαρμογή για το άλμα στο μέλλον, η Ελλάδα θα μείνει ο πιο αδύναμος κρίκος σε μια Ευρώπη, που θα γίνεται όλο και πιο αδύναμη. Στις αναγκαίες αυτές προσαρμογές, αναφέρθηκαν επίσης απλά και κατανοητά η πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδος (ΣΒΕ) Λουκίας Σαράντη και της General Manager Coca-Cola HBC Greece & Cyprus Μαρία Αναργύρου Nikolic.
Η πρώτη, έθεσε την παράμετρο των υποδομών. Περιφερειακά λιμάνια, σιδηρόδρομος, απαρχαιωμένα και περιορισμένης χωρητικότητας δίκτυα, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι πρέπει η βιομηχανία να γίνει ελκυστική για τους νέους ανθρώπους.
Η δε κα Αναργύρου κάλεσε τους πάντες να συνειδητοποιήσουμε, ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική βιομηχανία στηρίζεται σε ανθρώπους που δουλεύουν ήδη 20, 30 και 40 χρόνια χωρίς τη σκευή και τα skills, που μελλοντικά θα είναι απαραίτητα και χωρίς να υπάρχει μέριμνα για τη διαδοχή τους. Εφόσον διευρυνθεί και συγκροτηθεί ένα βιομηχανικό περιβάλλον με εξωστρέφεια, όραμα και ανταγωνιστικότητα και εφόσον επιτευχθεί και ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ανάπτυξης, τότε σύμφωνα με τον κύριο Στασινό, το όφελος θα είναι 45 δισ. ευρώ ετησίως στο ΑΕΠ και 15 δισ. δημοσιονομικό κέρδος.
Όχι πολύ μακριά από το χώρο που αναπτύχθηκαν αυτές οι σκέψεις, βρίσκεται η Λάρυμνα, η έδρα της ΛΑΡΚΟ.
Της εναπομείνασας μεγάλης «αμαρτίας» του πελατειασμού και της αέναης εξάρτησης του πολιτικού συστήματος από τον μεγάλης ισχύος, συνδικαλισμό. Το εργοστάσιο είναι κλειστό επί σειρά ετών με τη διαδικασία εξυγίανσης, πώληση, ιδιωτικοποίηση -δεν ξέρουμε πλέον πώς να την ονοματίσουμε- να καρκινοβατεί.
Αλλά ο Έλληνας φορολογούμενος και κυρίως οι πλέον ευάλωτοι οικονομικά, βγάζουν από την τσέπη τους εκατομμύρια ευρώ για να συντηρούν ένα «φάντασμα». Στη σούμα που είχε κάνει ο ΥΠΟΙΚ τον περασμένο Νοέμβριο, τα ληξιπρόθεσμα χρέη της ΛΑΡΚΟ ήταν 470 εκατ. ευρώ, 351 προς τη ΔΕΗ, και με τα 110 εκατ. ευρώ να αφορούν μόνο τα ποσά της περιόδου που η εταιρία τελεί σε Διαχείριση.
Εκτός από τα εκατομμύρια των προστίμων, που καταλόγισε στη χώρα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, σχετικά με τις παράνομες ενισχύσεις των σχεδόν 140 εκατ ευρώ. Ο σκληρός συνδικαλιστικός πυρήνας της ΛΑΡΚΟ με ισχυρή στήριξη από το ΚΚΕ και τα εργατικά κέντρα, αντιτείνει ότι τα εκατομμύρια που δίνει το κράτος, δεν πάνε για τους μισθούς. Δεν ισχυρίζονται βεβαίως ότι δεν πληρώνονται. Όμως η διατήρηση αυτής της εκκρεμότητας δεν απειλεί το παρόν τους, γιατί έχουν ακουμπήσει εξ ολοκλήρου το μέλλον τους στο βαθύ και βαρύ παρελθόν της ΛΑΡΚΟ.
Σήμερα στο χώρο του εργοστασίου, θα γίνει ένα μέγα μουσικό event αλληλεγγύης. Ο σπουδαίος Γιώργος Νταλάρας θα τραγουδήσει στην απεργία «για να καπνίσει πάλι η τσιμινιέρα». Ας λένε όσα θέλουν οι βιομήχανοι, νόμος είναι το δίκιο του συνθήματος.
