O Στ. Κασσελάκης ήταν χολερικός και τοξικός, πριν μετέλθει των αχράντων μυστηρίων του πολακικού ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως έγινε χολερικός και τοξικός αφότου στρατολογήθηκε ως αρχηγός, υιοθέτησε τους κώδικες και τους ακολουθεί πιστά και κατά γράμμα, ελπίζοντας ότι έτσι θα επαναλάβει τον άθλο του Αλέξη Τσίπρα;
Η διπλή αυτή απορία προσομοιάζει με το αναπάντητο ερώτημα, περί του αυγού και της κότας.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έμοιαζε καθόλου τοξικός όταν πρωτοσυστήθηκε στην ελληνική κοινωνία ως ο Στέφανος, που είχε κάτι να της πει. Είναι ωστόσο απορίας άξιο, εάν δεν διέθετε τις «προδιαγραφές», πως καταφέρνει να αποδώσει τον πολακισμό, με τέτοια αρτιότητα, όση αποκαλύπτει η τελευταία επίμαχη αναφορά του.
Η αποστροφή του, για όσους «πάνε και φιλάνε χέρια το Πάσχα, το παίζουν ευσεβείς, και μετά πηγαίνουν στη Βουλή και συγκαλύπτουν εγκλήματα, με κορυφαίο το έγκλημα των Τεμπών», είναι σύμφωνη με το «μάντρα» του ΣΥΡΙΖΑ. Ελεγχόμενα, και χωρίς το βάρος της ιδεολογικοπολιτικής και κληρονομημένης σκληρής αντιπαλότητας, που έφεραν οι παλιοί συριζαίοι, ο κύριος Κασσελάκης καταγγέλλει, σπιλώνει, στιγματίζει τον αντίπαλο.
Συλλογικά, εμφανίζει τη ΝΔ ως εγκληματίες στο έγκλημα των Τεμπών.
Όταν οι δύο άνθρωποι, που «εδραίωσαν» την ηγεσία του στο ΣΥΡΙΖΑ, οι κύριοι Παππάς και Αποστολάκης, φέρουν μερίδιο για την επιχειρησιακή αλλά και τη γεμάτη κυνισμό και διάθεση συγκάλυψης επικοινωνιακή διαχείριση της μεγαλύτερης τραγωδίας στη χώρα, με την εκατόμβη νεκρών, στο Μάτι.
Η απουσία εντολής στις Ένοπλες Δυνάμεις, για επιχείριση διάσωσης τουλάχιστον των ανθρώπων που βρέθηκαν επί ώρες στη θάλασσα, κρύφτηκε πίσω από τον όγκο του κυνισμού και της ανεπάρκειας του πολιτικού του προϊσταμένου. Ενώ οι ευθύνες του τότε υπουργού ψηφιακής πολιτικής για το ανύπαρκτο «112» και την παροχή «δορυφορικών δεδομένων» για τους ανύπαρκτους εμπρησμούς, ποτέ δεν αναδείχθησαν επαρκώς.
Το αποτέλεσμα εκείνης της πολιτικής αμνήστευσης, το πληρώνει πρωτίστως η κοινωνία, με την ασύλληπτη εργαλειοποίηση που έχει κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση στην τραγωδία των Τεμπών. Την οποία, από ό,τι φαίνεται, είναι αποφασισμένη να συνεχίζει στο διηνεκές.
Παράλληλα, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με την μπουρδολογία της δήθεν αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας με τους πολίτες – λες και οι υπόλοιποι κάνουν κάτι διαφορετικό στις δεκαετίες που βρίσκονται στον πολιτικό στίβο – εμφανίζει εαυτόν ως το σταυροφόρο, που δήθεν θα επαναφέρει την ηθική στην πολιτική.
Παρά το γεγονός ότι χρήζουν απαντήσεων, κάποια ζητήματα ηθικής και θεσμικής τάξεως, που ξεπηδούν από την προσωπική και οικογενειακή διαδρομή του. Από την Εκάλη των παιδικών χρόνων, μέχρι τις ΗΠΑ και τις επιχειρήσεις που του επιτρέπουν να χρηματοδοτεί το «χόμπι» της ενασχόλησης με την πολιτική στην Ελλάδα, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να δουλέψει ξανά, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει.
Παραμένει σε δυσάρεστη εκκρεμότητα για την ηθική της πολιτικής, για την οποία αγωνιά ο κ. Κασσελάκης, η υποβολή της δήλωσης Πόθεν Έσχες, στην οποία υποχρεούται και από την οποία θα συναχθούν συμπεράσματα για το κατά πόσο διάστημα θα μπορεί να συντηρεί ιδίοις πόροις την απαιτητική καριέρα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η παράμετρος αυτή δεν είναι εντελώς ασύνδετη με την τοξικότητα που εκπέμπεται προκειμένου να γίνει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ πόλος έλξης του απολιτίκ και αντισυστημικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Καθώς οι τελευταίοι αριστεροί εγκαταλείπουν οριστικά το κόμμα και το όνειρο της ΔΦΑ (Δεύτερη Φορά Αριστερά), ο στόχος Κασσελάκη για 17 % plus, εναπόκειται στους ορφανούς Σπαρτιάτες, στους αγανακτισμένους χριστιανούς (κάποιοι ομοφοβικοί σε πλήρη σύγχυση) στους θιασώτες των θεωριών συνομωσιών, στους τηλεορασόβιους των πρωϊνάδικων και μεσημεριανάδικων κλπ.
Για να ξεπεράσει το ποσοστό του Αλ. Τσίπρα είναι διατεθειμένος να παράξει όση εχθροπάθεια είναι αναγκαία, η οποία θα λειτουργεί και ως προπέτασμα καπνού, προκειμένου να μην ερωτάται π.χ. για το πως θα αυξήσει στο 11% τις δαπάνες για την υγεία μειώνοντας ταυτόχρονα τους φόρους.
