Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ έσπειρε τον άνεμο της λογοκρισίας, δικαιολογίες περί ανεξαρτησίας και εκ των υστέρων έκτακτες πυροσβεστικές συνεδριάσεις επιστρέφονται ως απαράδεκτες και φαιδρές. Η βλάβη έχει προκληθεί και είναι ανεπανόρθωτη. Και επιτέλους στις πόσες φορές καίγεται η ΕΣΗΕΑ;
Το συμπέρασμα που αβίαστα εξάγεται από την «δίωξη» της δημοσιογράφου Σοφίας Γιαννακά για άρθρο γνώμης στο iefimerida είναι ότι τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων πάσχουν από μια ανίατη ασθένεια οφειλόμενη στον τυποκτόνο συνδυασμό δύο ιών – του σταλινισμού και του γκεμπελισμού.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι το πολυετές μοντέλο των αριστεροδεξιών διοικήσεων συνεργασίας έχει από καιρό αποκτήσει τα νοσηρά χαρακτηριστικά των κυβερνήσεων συνεργασίας, με τις γνωστές εκατέρωθεν παραχωρήσεις, τα ολέθρια παζάρια και τους εκβιαστικούς συμβιβασμούς.
Μέθοδοι αλά Δίκες της Μόσχας
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια ο σταλινισμός έχει εγκατασταθεί για τα καλά. Με τα Πειθαρχικά να στήνουν κάθε τόσο τις Δίκες της Μόσχας - της περιόδου 1936-1938, με εντολή του Ιωσήφ Στάλιν. Με μαζική τρομοκρατία, σχεδόν ένα εκατομμύριο εκτελεσμένους και εκατομμύρια εκτοπισμένους στα γκουλάγκ της Σιβηρίας. Σχεδόν 4 εκ. άνθρωποι καταδικάστηκαν τότε για «αντισοβιετική και αντεπαναστατική δράση», είτε ως τροτσκιστές, είτε ως μέλη ενός «τρομοκρατικού κέντρου», είτε ως πράκτορες του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Οι μέθοδοι που ακολουθούνται είναι πάντα οι ίδιες: Παρακολούθηση και εντοπισμός των «αντιφρονούντων», ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης, πολιτική και επαγγελματική εξόντωση των αντιπάλων, επιβολή κάποιας επαναστατικώ δικαίω «κυρίαρχης άποψης».
«Απεφασίσαμεν και διατάσσομεν» και η… γενική κοινωνική απαίτηση!
Και δεν διαφέρουν από την πασίγνωστη φράση «απεφασίσαμεν και διατάσσομεν» με την οποία χούντα των συνταγματαρχών επέβαλε την δική της λογοκρισία μέσω της διαβόητης Υπηρεσίας Εποπτείας Τύπου, που είχε αναλάβει την εφαρμογή σειράς νόμων περί Τύπου.
Άλλωστε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος το είχε μια χαρά περιγράψει από την αρχή της παράνομης εξουσίας του (συνέντευξη Τύπου, 5 Μαΐου 1967):
«Ως χειρουργοί είμεθα υποχρεωμένοι να εξουδετερώσωμε τους τιναγμούς και τους κραδασμούς που κάμνετε – οι δημοσιογράφοι- εις το χειρουργικό μας κρεββάτι, ως απαιτούντες να εκφράσετε ελευθέρως τας αντιλήψεις σας. Εν πάση περιπτώσει έχετε υποχρέωσιν να δεχθήτε την σοβαρότητα της εγχειρήσεως και να μας βοηθήσετε».
Υπερβολές; Δυστυχώς όχι. Επαγγελματίες δημοσιογράφοι με πολυετή πείρα, άνθρωποι που όφειλαν να γνωρίζουν τι εστί δημοσιογράφος, τι εστί ελευθερία της γνώμης, τι εστί έκφραση γνώμης, αιρετοί που όφειλαν να έχουν διαβάσει έστω και μία φορά τους Κανόνες Δεοντολογίας του Δημοσιογραφικού Επαγγέλματος, έφθασαν στο σημείο να αιτιολογήσουν την (κατά πλειοψηφία) απόφασή τους να εγκαλέσουν την Γιαννακά για άρθρο της για την τραγωδία των Τεμπών επειδή – άκουσον, άκουσον – δεν έλαβε υπ’ όψη της «την γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων».
Τι μας λένε δηλαδή; Πως η ελευθερία της γνώμης πρέπει να λαμβάνει υπόψη κάποια «γενική κοινωνική απαίτηση». (Αλήθεια, πού προβλέπεται αυτό στο Καταστατικό της Ένωσης και στους Κανόνες Δεοντολογίας;) Και πως ο δημοσιογράφος οφείλει να ταυτίζεται υποχρεωτικά με αυτήν την απαίτηση και να την υπηρετεί. Επομένως, ο δημοσιογράφος, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, δεν δικαιούται να διαφωνεί!
Η διόρθωση είναι χειροτέρα του λάθους!
Και επειδή οι μεγάλοι δάσκαλοι της δημοσιογραφίας μας είχαν διδάξει πως… «η διόρθωση είναι χειροτέρα του λάθους», με ανακοίνωσή του στις 3 Απριλίου – μέσα στην απόλυτη σιγή εκ μέρους της ΕΣΗΕΑ που υποτίθεται ότι είναι ο θεματοφύλακας της ελευθερίας της γνώμης – το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό μας ενημέρωσε τα ακόλουθα καταπληκτικά:
«Η πειθαρχική παρέμβαση δεν οφείλεται σε πρωτοβουλία του ΠΠΣ, αλλά σε συγκεκριμένες καταγγελίες και διαμαρτυρίες πολιτών, που αφορούσε το επίμαχο άρθρο.
Το ΠΠΣ, ακολουθώντας το Καταστατικό και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας των Πειθαρχικών Συμβουλίων, αποφάσισε κατά πλειοψηφία τη διερεύνηση των καταγγελιών αυτών, μέσω της αποδεικτικής διαδικασίας.
Η κίνηση της πειθαρχικής διαδικασίας, όπως πάντα συμβαίνει, δεν προδικάζει καταδικαστική απόφαση.
Το Πειθαρχικό Συμβούλιο, ως ανεξάρτητο Όργανο της ΕΣΗΕΑ, αντιμετωπίζει το όλο θέμα με αντικειμενικότητα και ψυχραιμία και προφανώς στηρίζει την ελεύθερη έκφραση γνώμης και άποψης, που αποτελεί προϋπόθεση για την ουσιαστική άσκηση της δημοσιογραφίας. Η ελευθεροτυπία, που συνδέεται με την ίδια την έννοια της Δημοκρατίας, στηρίζεται απόλυτα από τον κλάδο και το επαγγελματικό μας Σωματείο, την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών».
Όπως ακριβώς είχαν πράξει όταν παρέπεμπαν δημοσιογράφους για την στάση τους στο γελοίο ιουλιανό «δημοψήφισμα» του Τσίπρα, το 2015.
Κάποιοι καταγγέλλουν και αντί οι «θεματοφύλακες» να τους στείλουν από εκεί που ήλθαν, σκέφθηκαν αυτοί – οι μέγιστοι των δικαστών – να διερευνήσουν τις «καταγγελίες». Τι να διερευνήσουν; Αρκεί να διάβαζαν το άρθρο της Γιαννακά και να έστελναν τις «καταγγελίες» στο αρχείο. Όπως κάνουν οι κανονικοί δικαστές όταν φθάνουν σ’ αυτούς βλακώδεις καταγγελίες.
Τι να διερευνήσουν δηλαδή; Αν μπορεί ένας αρθρογράφος να λέει την γνώμη του; Και πετάνε στην τελευταία παράγραφο και την μπάλα στην κερκίδα της ΕΣΗΕΑ. Διότι όλοι μαζί, όπως μας λένε, στηρίζουν την ελευθεροτυπία.
Απόπειρα προληπτικής λογοκρισίας
Καθόλου υπερβολές επομένως! Μιλάμε για αδιανόητα πράγματα! Ασυγχώρητα! Πρωτοφανή! Ξύπνησαν ένα πρωί, διάβασαν τις «καταγγελίες», καταλήφθηκαν από ιερή οργή και αποφάσισαν να παραστήσουν τους wannabe Ροβεσπιέρους! Οπότε και τους κατέβηκε η φαεινή ιδέα: Δεν στήνουμε μια γκιλοτίνα, έτσι για να γουστάρουμε;
Συγγνώμη αλλά αυτοί που πρέπει να παραπεμφθούν είναι τα μέλη του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ που έλαβαν την συγκεκριμένη απόφαση (όπως προβλέπεται από το άρθρο 19 του Καταστατικού), στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο, «το οποίο εκδικάζει σε πρώτο βαθμό καταγγελίες για πειθαρχικά παραπτώματα μελών του Πρωτοβαθμίου Πειθαρχικού Συμβουλίου που έγιναν, ενώ αυτά ασκούσαν τα καθήκοντά τους».
Αν και η επιβολή λογοκρισίας, η απόπειρα προληπτικής λογοκρισίας υπό την δαμόκλειο σπάθη των πειθαρχικών διώξεων και η κατάργηση της ελευθερίας της γνώμης δεν αποτελούν πειθαρχικό παράπτωμα, αλλά έγκλημα καθοσιώσεως.
Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος δέκα χρόνια μετά
Δυστυχώς, δέκα χρόνια μετά το γελοίο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ (και μάλιστα υπό διαφορετική σύνθεση) επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.
Τότε, δυο μέρες μετά το (γελοίο, επαναλαμβάνω) δημοψήφισμα, πάλι το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό αποφάσισε την άσκηση αυτεπάγγελτης δίωξης με το ακόλουθο κατηγορητήριο – είχαν και κατηγορητήριο, τρομάρα τους.
Μεταξύ αυτών, αναφέρθηκαν (και τότε) σε καταγγελίες πολιτών (προφανώς αυτών που έστηναν χορούς στο Σύνταγμα και μετά κλήθηκαν να πληρώσουν τον λογαριασμό), αλλά και σε μια ανακοίνωση της 3ης Ιουλίου 2015 του Εποπτικού Οργάνου Δεοντολογίας, όπου επισημαινόταν:
«Σε μία δύσκολη συγκυρία για τη χώρα καλείται ο ελληνικός λαός να κάνει τις δημοκρατικές επιλογές του. Βασική προϋπόθεση είναι η αντικειμενική ενημέρωση με σεβασμό της κάθε άποψης, έργο που πρέπει να επιτελούν οι κατά περίπτωση εμπλεκόμενοι δημοσιογράφοι.
Δυστυχώς, ορισμένοι συνάδελφοι κυρίως σε τηλεοπτικά μέσα, αντί να ακολουθούν με την επιβαλλόμενη αυστηρότητα τους κανόνες δεοντολογίας, εκτρέπονται σε παραβατικές συμπεριφορές, υποκαθιστώντας το δημοσιογραφικό λειτούργημα με απροκάλυπτη προπαγάνδα.
Το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας, ιδιαίτερα επισημαίνει την ανάγκη αποφυγής διχαστικής ατμόσφαιρας που κατά πρώτο λόγο πλήττει το κοινωνικό σύνολο και την ίδια τη χώρα. Αντίθετα η αναγκαία ενότητα στη βάση λειτουργεί υπέρ του συνόλου και του εθνικού συμφέροντος…».
Επικαλούνταν μάλιστα και το άρθρο 1, παρ. 1 του Κώδικα Αρχών Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας σύμφωνα με το οποίο «…Η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα ή μέσο προπαγάνδας…».
Ο Τσίπρας άλλαξε γνώμη, η ΕΣΗΕΑ όχι
Βέβαια, μεταξύ των υποχρεώσεων του δημοσιογράφου είναι και η έγκαιρη προειδοποίηση όσον αφορά στους επερχόμενους κινδύνους. Τότε, ήταν ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ και η καταστροφή της χώρας.
Για να καταλάβετε δε το απύθμενο του θράσους, οι καταδικαστικές αποφάσεις για τους δημοσιογράφους του Σκάι εκδόθηκαν στις 6 Απριλίου 2016, έναν χρόνο μετά τους χορούς στο Σύνταγμα και αφού ο Τσίπρας είχε μετατρέψει το «Όχι» σε «Ναι», είχε υπογράψει (μετά την γνωστή 17ωρη διαπραγμάτευση) το τρίτο μνημόνιο και είχε βάλει την χώρα σε μια απίστευτη περιπέτεια!
Δυστυχώς, δέκα χρόνια μετά το γελοίο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, εξακολουθεί, κατά την γνώμη μου, να ισχύει στο ακέραιο η ανακοίνωση που είχα εκδώσει στις 8 Απριλίου του 2016 – Απρίλιος και τότε - όταν το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ καταδίκασε τους δημοσιογράφους που είχαν ταχθεί υπέρ του «Ναι».
Οι μαύροι Απρίλιοι
Έλεγα τότε σε εκείνη την ανακοίνωση, υπό τον τίτλο «Ο Μαύρος Απρίλιος της Κατοχής, της Καταστολής και της Λογοκρισίας και η σύγχρονη Μάχη των Οχυρών»:
«Μαύρη σελίδα στην Ιστορία της ΕΣΗΕΑ, του ιστορικότερου και πνευματικότερου σωματείου της χώρας, του σωματείου των Κονδυλάκη, Παλαμά, Νιρβάνα, Βάρναλη, Μωραϊτίνη, Παπαντωνίου, Ξενόπουλου, Ουράνη, Παλαιολόγου, Χάρη, Ψαθά, Σακελλάριου, Πλωρίτη και τόσων άλλων τιμημένων ονομάτων της ελληνικής λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας.
Μαύρη μέρα για την ελληνική δημοσιογραφία του Θουκυδίδη, του Ξενοφώντα, του Πρωταγόρα, του Ανάξαρχου.
Μαύρη μέρα για τη Δημοκρατία η 6η Απριλίου 2016, ημέρα που το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ προχώρησε στη διαγραφή δημοσιογράφων μόνο και μόνο επειδή είπαν τη γνώμη τους – και κυρίως επειδή η γνώμη τους ήταν διαφορετική από την κυβερνητική «κυρίαρχη άποψη».
Μαύρος Απρίλιος και αυτός. Όπως ο Απρίλιος του 1941, όταν, ακριβώς την 6η Απριλίου, οι Γερμανοί εισέβαλαν στη χώρα και επέβαλαν άγρια Κατοχή και σκληρή Λογοκρισία, κατά τις επιταγές του Γκαίμπελς, που έλεγε: «Ζητούμε νόμο κατά του συνειδητού πολιτικού ψεύδους και κατά της διαδόσεώς του στον Τύπο. Οι αντίθετες προς το κοινό συμφέρον εφημερίδες πρέπει να καταργηθούν».
Όπως ο Απρίλιος του 1967, όταν η χούντα των συνταγματαρχών κατέλυε τη Δημοκρατία και έβαζε στον γύψο όλες τις ελευθερίες, με το αλήστου μνήμης «απεφασίσαμεν και διατάσσομεν», με τη δημιουργία της Υπηρεσίας Εποπτείας Τύπου και με τον Γ. Παπαδόπουλο να λέει: «Ως χειρουργοί είμεθα υποχρεωμένοι να εξουδετερώσωμε τους τιναγμούς και τους κραδασμούς που κάμνετε – οι δημοσιογράφοι – εις το χειρουργικό μας κρεββάτι, ως απαιτούντες να εκφράσετε ελευθέρως τας αντιλήψεις σας. Εν πάση περιπτώσει έχετε υποχρέωσιν να δεχθήτε την σοβαρότητα της εγχειρήσεως και να μας βοηθήσετε».
Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί αυτόκλητα να μετατραπεί στο επίσημο κέντρο εποπτείας και προπαγάνδας που η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός αποφάσισαν να δημιουργήσουν, ιδρύοντας (με τον τελευταίο περί αδειοδότησης καναλιών νόμο) «Συμβούλιο Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής», με επικίνδυνες αναφορές σε «εσωτερική κοινή γνώμη», «εσωτερική πολιτική ενημέρωση» και «δημοσιογραφική διαμεσολάβηση».
Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να παρακολουθεί σφυρίζοντας αδιάφορα την ωμή παραβίαση των άρθρων 2, 5 και 14 του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που διασφαλίζουν την προσωπική ελευθερία και την ελευθερία του Τύπου.
Το Πειθαρχικό Συμβούλιο οφείλει να ανακαλέσει άμεσα μια απόφαση που προκάλεσε πανελλήνια (και ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης) κατακραυγή και το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ οφείλει επιτέλους να διασφαλίσει την ελευθερία της γνώμης, την ελευθερία του Τύπου και την ομαλή λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.
Αυτή την ώρα που η κυβέρνηση παρεμβαίνει στον πυρήνα του ατομικών ελευθεριών και στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών, έχουμε όλοι ιστορική υποχρέωση να περιφρουρήσουμε όλα εκείνα για τα οποία αγωνίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους οι ήρωες της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Δημοσιογραφίας.
Αυτόν τον Απρίλιο ας δώσουμε ξανά τη Μάχη των Οχυρών. Και τα οχυρά δεν παραδίδονται…».
Όταν ο Ρωμαίος επέστρεψε την ταυτότητά του
Την ίδια μέρα, ο αείμνηστος δημοσιογράφος Γιώργος Ρωμαίος είχε αποφασίσει να επιστρέψει στην ΕΣΗΕΑ την ταυτότητα μέλους. Έγραψε τότε ο Ρωμαίος:
«Προς Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ – Το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο
Συνάδελφοι,
Σας θυμίζω ότι έχω περάσει τον μισό αιώνα της ζωής μου στη δημοσιογραφία. Κοινοβουλευτικό και πολιτικό ρεπορτάζ, αρχισυντάκτης και διευθυντής Σύνταξης στο καθημερινό ΒΗΜΑ, διευθυντής και για 22 χρόνια αρθρογράφος στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ.
Πολλά από αυτά τα χρόνια δεν συγκρίνονται, δυστυχώς μέχρι χθες, με τη σημερινή απόλυτη ελευθερία έκφρασης των δημοσιογράφων και των Μέσων Ενημέρωσης.
Δεν υπάρχει το καθεστώς του 1963 όταν με τον αείμνηστο συνάδελφο Γιάννη Βούλτεψη και τον Γιώργο Μπέρτσο ζήσαμε μέρες αγωνίας στον ασφυκτικό και απειλητικό κλοιό της Χωροφυλακής και των παρακρατικών στην προσπάθεια να αποκαλύψουμε τους δράστες και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη…
Σας θυμίζω ότι στα χρόνια της χούντας τις ειδήσεις, που δεν μπορούσαμε λόγω λογοκρισίας να δημοσιεύσουμε, τις διοχέτευα σε αντιστασιακές οργανώσεις και έντυπα στο εξωτερικό…
Και το πλήρωσα με ένα μήνα απομόνωση στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και πολύμηνη φυλάκιση στον Κορυδαλλό…
Γι’ αυτή την, έστω και ασήμαντη, δημοσιογραφική συμμετοχή στην αντίσταση, δημοσιογραφικές οργανώσεις των ανατολικών χωρών με τίμησαν με ειδικό μετάλλιο…
Αυτό σκεπτόμουνα χθες όταν άκουσα ότι το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο επέβαλε προσωρινές διαγραφές σε συναδέλφους που είχαν υποστηρίξει το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα!
Οι στερούμενοι ελευθερίας έκφρασης συνάδελφοι στη Σοβιετική Ένωση τίμησαν συνάδελφο σας διότι αψήφησε τη χούντα για να υπηρετήσει την ελεύθερη δημοσιογραφία…
Και μια μικρή μειοψηφία Ελλήνων δημοσιογράφων σε καθεστώς απόλυτης δημοκρατίας ακρωτηρίασαν τη δημοσιογραφική ελευθερία, υπηρετώντας κομματικές σκοπιμότητες. Διότι δεν εξηγείται διαφορετικά η επιλεκτική επιλογή δημοσιογράφων που υποστήριξαν το ΝΑΙ, ενώ υπάρχουν όχι και ολίγοι που τάχθηκαν υπέρ του ΟΧΙ ταυτιζόμενοι με την κυβέρνηση…
Και το τελευταίο. Όταν μετά τη δικτατορία είχα εκλεγεί αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ στο Διοικητικό Συμβούλιο μετείχε ο αείμνηστος Νίκος Καραντηνός. Σοβαρός αριστερός, με χρόνια στις φυλακές και στα ξερονήσια. Άριστη η συνεργασία μας. Αν ζούσε πρώτος που θα αποδοκίμαζε την απόφαση του Πειθαρχικού. Είναι μια μαύρη σελίδα στην εκατοντάχρονη ιστορία της Ένωσής μας…
Επειδή και εγώ στην ιστοσελίδα μου (www.giorgos-romaios.gr) υποστήριξα το ΝΑΙ, διότι πίστευα ότι υπηρετούσα το συμφέρον της χώρας, ζητώ την αναστολή της ιδιότητας του μέλους μέχρι να ακυρωθεί η απόφαση ή να αποδοκιμασθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο».
Δύο μέτρα και δύο σταθμά σε Μάτι και Τέμπη
Σε όλα αυτά προσθέστε και το γεγονός ότι η ΕΣΗΕΑ αντιμετώπισε με δύο μέτρα και δύο σταθμά τις τραγωδίες στο Μάτι και στα Τέμπη.
Όταν συνέβη η τραγωδία στο Μάτι, η ΕΣΗΕΑ είχε δημοσιοποιήσει (άλλη μια) ανακοίνωση του Εποπτικού Οργάνου Δεοντολογίας (αποτελούμενου από τα δύο Πειθαρχικά), προκειμένου να επισημανθεί ότι «η δημοσιογραφική προσέγγιση και παρουσίαση, θα πρέπει να γίνεται με απόλυτο σεβασμό και διακριτικότητα προς τους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας και προς τους κανόνες δεοντολογίας».
Και κατέληγε με παράγραφο ίσων αποστάσεων: «Θα πρέπει τέλος να επανεξετασθεί η απόφαση της Κυβέρνησης για αποχή μελών της από συγκεκριμένο ραδιοτηλεοπτικό σταθμό, όσο και η αντίστοιχη στάση του σταθμού, ώστε να διασφαλιστεί η σφαιρική ενημέρωση». (27/7/2018).
Όταν συνέβη η τραγωδία των Τεμπών, η ΕΣΗΕΑ αισθάνθηκε την ανάγκη να… απολογηθεί εκ μέρους των δημοσιογράφων, αναφέροντας σε ανακοίνωση της 3ης Μαρτίου 2023:
«Όσο τα ΜΜΕ απομακρύνονται από την αποστολή τους να ελέγχουν την εξουσία, όσο στην ιεράρχηση των ειδήσεων κυριαρχούν κριτήρια άσχετα με την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, όσο οι επιχειρήσεις ΜΜΕ περιορίζονται να λειτουργούν απλώς ως επιχειρήσεις και με όρους τηλεθέασης και επισκεψιμότητας, όσο οι δημοσιογράφοι υφίστανται περιορισμούς στο να ερευνούν, τόσο θα αποδυναμώνονται οι θεσμικές εγγυήσεις για την λειτουργία του κράτους.
Η στείρα αναπαραγωγή non paper, ακόμη και αυτές τις τραγικές ώρες, από μερίδα ενημερωτικών σελίδων, είναι άλλο ένα δείγμα δημοσιογραφικής στρέβλωσης».
Στις 7 Μαρτίου 2023, είχαμε νέα ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, με την οποία καλούσε τους δημοσιογράφους «να εξακολουθήσουν, να παλεύουν για την αποκάλυψη όλων των παραμέτρων που οδήγησαν στην τραγωδία που έχει συγκλονίσει την Ελλάδα και τον κόσμο».
Και άλλα πομπώδη, όπως:
«Δημοσιογραφία για τον έλεγχο κάθε εξουσίας, με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον, έξω από επιχειρηματικές και κομματικές ατζέντες.
Ενημέρωση με αξιοπιστία και πλουραλισμό.
Ασφάλεια στις μετακινήσεις των πολιτών και στους εργασιακούς χώρους. Απόδοση των πραγματικών ευθυνών για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα.
Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε όλα τα ΜΜΕ. Οι δημοσιογράφοι και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ πρέπει να πάψουν επιτέλους να είναι «όμηροι» άναρχων εργασιακών συνθηκών και πολύ χαμηλών αμοιβών. Η ενημέρωση είναι αγαθό και δημοκρατική εγγύηση και οι υπηρέτες της διεκδικούν την επαγγελματική και εργασιακή τους αξιοπρέπεια».
Θυμήθηκαν και τον «κυνισμό της εξουσίας»
Και στις 25 Φεβρουαρίου 2025, επανήλθε αναφέροντας: «Πρόκειται για μια τραγωδία που ανέδειξε τις διαχρονικές πληγές του ελληνικού κράτους: τον κυνισμό της εξουσίας, τους διάτρητους θεσμούς, τη διαφθορά, την εκποίηση των δημόσιων αγαθών. Ανέδειξε όμως και με τον πιο οδυνηρό τρόπο τα δομικά προβλήματα που μαστίζουν τα ελληνικά ΜΜΕ. Οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους δεν είχαν την κάλυψη που αναλογούσε στην σοβαρότητα του ζητήματος και τα λίγα, αλλά υπαρκτά, ρεπορτάζ δημοσιογράφων, έντυπων, ραδιοφωνικών, τηλεοπτικών και ηλεκτρονικών ΜΜΕ δεν αναπαρήχθησαν».
Ανέφεραν επίσης:
«Απαιτούμε, μαζί με όλη την ελληνική κοινωνία να αποδοθεί δικαιοσύνη! Να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να αποδοθούν όλες οι ποινικές και πολιτικές ευθύνες στους ενόχους. Οι δημοσιογράφοι θα αγωνίζονται μέχρι τέλους για την κάθαρση, για την δημοσίευση της αλήθειας, που ήταν και θα είναι πάντα η ψυχή της Δικαιοσύνης». Τέτοια ανακοίνωση δεν είδαμε να έχει εκδοθεί για το Μάτι!
Με λίγα λόγια, για το Μάτι, η ΕΣΗΕΑ ζητούσε σεβασμό της δεοντολογίας, χωρίς να καλεί τους δημοσιογράφους να ερευνήσουν σε βάθος αίτια και ευθύνες. Και δεν έβρισκε καθόλου κυνική την εξουσία που μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, σε μια σύσκεψη ξεκάθαρης παραπληροφόρησης, έκανε πως δεν έτρεχε τίποτε και απασχολούσε τους αρμόδιους με παιδαριώδεις ερωτήσεις που λάμβαναν αμήχανες απαντήσεις;
Και πουθενά δεν είδαμε να στηλιτεύεται το γεγονός ότι, επτά χρόνια μετά, η δίκη για το Μάτι συνεχίστηκε μέσα στην απόλυτη σιωπή, με μάρτυρες και κατηγορούμενους να δηλώνουν πως «δεν υπήρχε κρατικός μηχανισμός εκείνη την ημέρα», ότι «το Κράτος ήλθε την επόμενη μέρα» και ότι εκείνη την μοιραία νύχτα της 23ης Ιουλίου 2018 δεν συνέβη καν το στοιχειώδες. Με αποτέλεσμα τα πλοία να συνεχίζουν να φθάνουν στο λιμάνι της Ραφήνας από διάφορους προορισμούς, προσθέτοντας στην Λεωφόρο Μαραθώνος… 600 αυτοκίνητα!
Ούτε δόθηκε καμιά έμφαση στα πορίσματα των ανακριτών, όπου διαβάσαμε ότι το Κράτος παρακολουθούσε την καταστροφή όπως ο Ξέρξης τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας από το χρυσό του θρόνο στο όρος Αιγάλεω!
Αλλά όταν τα δύο μεγαλύτερα και ιστορικότερα πνευματικά σωματεία της χώρας, η ΕΣΗΕΑ και η Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων, συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, σίγουρα κάτι σάπιο (και αθεράπευτο) υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Υ.Γ. Όταν ο αείμνηστος Γιάννης Βούλτεψης εκλεγόταν επί σειρά ετών (με την πρώτη και με ποσοστό άνω του 50%) Πρόεδρος του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, τον αποκαλούσαν… «πρόεδρο αθωοδικείου». Ήταν γι’ αυτόν τίτλος τιμής, διότι ουδέποτε προέταξε τις προσωπικές πολιτικές του πεποιθήσεις και ουδέποτε δέχθηκε να στείλει στο εδώλιο του κατηγορουμένου την αντίθετη άποψη και την ελευθερία της γνώμης, την οποία υπερασπίστηκε με πάθος μέχρι το τέλος της ζωής του…
*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών ΝΔ, δημοσιογράφος
