Αν τους πεις ότι δρουν φασιστικά αφού επιχειρούν να επιβάλουν αντιδημοκρατικά τις απόψεις τους, τα μέλη των ακροαριστερών ομάδων θα εξαγριωθούν και θα χαρακτηρίσουν εσένα φασίστα. Λογικό αφού δεν ξέρουν, δε διάβασαν, και κανείς καθοδηγητής δεν τους εξήγησε τι είναι φασισμός.
Δεν είναι φασίστες. Είναι καλομαθημένα «επαναστατημένα» παιδιά που υιοθετούν ακραίες, τραμπούκικες συμπεριφορές εκ του ασφαλούς, καθότι δρουν σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας. Όλες οι μεταχουντικές κυβερνήσεις τους νταντεύουν, δέσμιες του φόβου να μην κατηγορηθούν ως ακροδεξιές, ειδικά από την αριστερή αντιπολίτευση.
Όταν μια κυβέρνηση δείξει ότι σκοπεύει να επιβάλει την ευταξία και να τους καταλογίσει ευθύνες, τότε θυματοποιούνται φραστικά αλλά μαζεύονται πρακτικά. Ειδικά τώρα που οσμίζονται ότι τα όρια της κοινωνίας έγιναν δυσανεκτικά στις συμπεριφορές τους. Που βλέπουν ότι η διαμαρτυρία της κοινωνίας δε στρέφεται σε αυτούς ή τα αριστερά κόμματα, αλλά δεξιότερα της καταγγελλόμενης ως «φασιστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη».
Αφορμή για τα ανωτέρω ήταν η επεισοδιακή εισβολή στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης «Βραδιά του ερευνητή». Στην εκδήλωση υπήρχε παράλληλη σύνδεση και διάλογος με το CERN, όπως και με άλλες ερευνητικές ομάδες ανά την Ελλάδα, καθώς και συμμετοχή λαμπρών ξένων πανεπιστημιακών. Θέμα ήταν η έρευνα αιχμής που διεξάγεται εκεί με τη συμμετοχή Ελλήνων ερευνητών και ερευνητριών.
Δεν έχουν σημασία τα αιτήματα όσων κατέδραμαν για να ακυρώσουν την εκδήλωση. Πάντα υπάρχουν αιτήματα για να προβάλλουν με επιθετικότητα την «επαναστατική» τους «οργή». Από την Παλαιστίνη ως τις χαμηλές αποδοχές των ερευνητών στην Ελλάδα (τα έπιασε ο πόνος τα μέλη των ακροαριστερών οργανώσεων για τις χαμηλές αποδοχές των Ελλήνων «συστημικών» ερευνητών!).
Ο πρύτανης καθηγητής Ιωάννης Χατζηγεωργίου, ύψωσε το ανάστημά του στους εισβολείς, τονίζοντας ότι «το ΕΜΠ δεν ανήκει σε αυτούς τους λίγους, αλλά σε όλους εμάς».
Το πλέον εντυπωσιακό όμως είναι πως όταν εκλήθη η αστυνομία, η αγωνιστική τους ορμή καταλάγιασε και οι…αγωνιστές αποχώρησαν ευπειθώς, εκφωνώντας απλώς κάποια συνθήματα για την τιμή του «αγώνα»!
Ήταν η δεύτερη εισβολή ακραίων σε μια εβδομάδα. Προϋπήρξε η «παρέμβαση» εναντίον της καθηγήτριας Βάνας Νικολαίδου -Κυριανίδου, προέδρου του τμήματος Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ. Νεαροί όρμησαν στο γραφείο της και πέταξαν τρικάκια ενώ έγραψαν και συνθήματα του στυλ η καθηγήτρια είναι το μακρύ χέρι της αστυνομίας και της κυβέρνησης, και άλλα παρόμοια γελοία.
Η ίδια εξήγησε ότι όλα συνέβησαν επειδή «στη Σύγκλητο εναντιώθηκα σε θέσεις των συνδικαλιστών φοιτητών οι οποίες ανέδιδαν έντονο άρωμα αντισημιτισμού, όπως και υπερασπίστηκα τον νόμο που αποβλέπει στην απαλλαγή των πανεπιστημίων από τους αιώνιους φοιτητές».
Υπάρχει μια ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με το παρελθόν, τότε που οι ακραίες ομάδες επέβαλαν τη θέλησή τους δια ροπάλων, στο όνομα της «επαναστατικής δικαιοσύνης» (που θα έλεγε και ο Κατρούγκαλος στο MEGA). Η διαφοροποίηση συνίσταται στην αντίσταση που συναντούν από όλο και περισσότερους ελευθερόφρονες πανεπιστημιακούς καθηγητές.
Στη στάση των καθηγητών ίσως συμβάλει και η διαπίστωση ότι πλέον οι ακραίες ακτιβιστικές ομάδες είναι μόνες. Ως κλειστά κυκλώματα αφιονισμένων ή παρασυρμένων, δε βρίσκουν ευρύτερη συμπαράσταση και κατανόηση, είτε στον φοιτητικό χώρο είτε στην ευρύτερη κοινωνία.
Είναι άλλωστε τόσο παράλογα τα αιτήματά τους, τόσο ξένα με τα αιτήματα της δυσανασχετούντος κοινωνικού συνόλου, που ενίοτε προκαλούν θυμηδία, άλλοτε περιφρόνηση, και στην καλύτερη περίπτωση ανοχή, σε στυλ «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
Προς ευθυμία θυμίζουμε αντίστοιχη συγκέντρωση διαμαρτυρίας (τρεις κι ο κούκος) πέρυσι, και εισβολής στο πανεπιστημιακό εργαστήριο, κατά του σχεδιασμού και της υλοποίησης του πρώτου ελληνικού… drone (!) στο ΑΠΘ!
Στη σχετική αφίσα «καλέσματος» στη συγκέντρωση γινόταν αναφορά στη… Ρωσία, το ΝΑΤΟ, τους μπάτσους, τον στρατό και τους… μετανάστες (!). Οι διοργανωτές υποστήριζαν ότι θέλουν να μπλοκάρουν… «τις πολεμικές επιχειρήσεις του ελληνικού κράτους»!.
Το διαχρονικό πρόβλημα βέβαια δεν είναι οι απόψεις τους. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι τις γνωρίζουν και ελαχιστότεροι τις συμμερίζονται. Το πρόβλημα είναι η διαχρονική κατάκτηση της ατιμωρησίας που έγινε κεκτημένο, καθώς η κοινωνία ως τώρα παρουσιαζόταν ανεκτική αφού «έλα μωρέ, παιδιά είναι».
Προσωπικά σεβόμαστε ακόμη και τις παράλογες ή γραφικές ιδέες και τους φορείς τους. Υπό τον όρο ότι να είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημά τους. Και οι προχθεσινοί στο ΕΜΠ δεν ήταν. Άλλωστε στην Ελλάδα σπάνια είναι διατεθειμένοι να το πληρώσουν, και ακόμα πιο σπάνια το πληρώνουν.
