Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάπως ισχυρός αποτελούσε την… ασπίδα της ΝΔ. Δεν αναφερόμαστε στον γνωστό φόβο, μήπως επανέλθει που διατηρούσε εν ζωή το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Αυτό τελείωσε το 2023 με την ιλιγγιώδη καταβαράθρωση στο 17%.
Απλώς ένας συγκροτημένος, έστω και μη επίφοβος, αντιπολιτευτικά ΣΥΡΙΖΑ θα προσέδιδε πολιτικό προφίλ στην αντιπαράθεση, θα διατηρούσε τις διαχωριστικές γραμμές με την κυβέρνηση, και τα στρατόπεδα θα παρέμεναν αντιμαχόμενα.
Με την ολική κατάρρευση και τη μετουσίωσή του από κόμμα της λαϊκίστικης Αριστεράς σε σαπουνόπερα, εξέλιπαν τα πολιτικά του χαρακτηριστικά, με συνέπεια να αποπολιτικοποιηθεί συνολικότερα το πολιτικό σκηνικό.
Υπάρχει βέβαια το ΠΑΣΟΚ αλλά η όποια επίδρασή του θα κριθεί μετά την εκλογή του νέου αρχηγού, και αναλόγως του προσώπου που θα εκλεγεί. Θα μπορούσε να αποβεί είτε σοβαρός και επίφοβος κυβερνητικός αντίπαλος της ΝΔ, είτε μια ελαφρούτσικη κραυγαλέα «ντουντούκα», που θα καταγγέλλει στεντορείως αλλά δεν θα εκπέμπει εμπιστοσύνη κυβερνησιμότητας. Στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ εναπόκειται η επιλογή.
Τώρα ελλείψει σοβαρής αντιπολίτευσης, το πολιτικό σκηνικό αποπολιτικοποιείται. Τείνει να δημιουργηθεί ένας νέος κυνικός σεχταρισμός ισοπέδωσης στην κοινή γνώμη, που θυμίζει τις ημέρες της χρεοκοπίας.
Και τα χρόνια προβλήματα που ορθώνονται, παραμένουν γυμνά απογυμνώνοντας την κυβέρνηση. Χθες π.χ. ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε με τον υπουργό Παιδείας, Κ. Πιερρακάκη μέτρα για τη νέα σχολική χρονιά. Όλα κοινής λογικής και προς τη σωστή κατεύθυνση, αν και στην ειδησεογραφία κυριάρχησε το «κινητό στην τσάντα» για τους μαθητές.
Μεταξύ άλλων το ψηφιακό φροντιστήριο και οι νέοι διορισμοί 10.000 εκπαιδευτικών. Όμως την ίδια στιγμή κυριαρχεί στην επικαιρότητα το δράμα των νέων εκπαιδευτικών οι οποίοι δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι στον τόπο του διορισμού τους. Δάσκαλος στη Ρόδο, π.χ. σύμφωνα με ανάρτησή του, είναι αναγκασμένος να κοιμάται στο αυτοκίνητό του, επειδή δεν βρίσκει σπίτι σε λογική τιμή. Πώς θα διδάξει;
Ναι, δεν δημιουργήθηκε επί της παρούσης κυβέρνησης το πρόβλημα. Είναι μακροχρόνιο. Όμως επιτάθηκε τελευταία λόγω και της άνθησης του Airbnb στους τουριστικούς προορισμούς. Σύμφωνα με το ΙΝΣΕΤΕ φέτος υπήρξε αύξηση κατά 10,2% στις ενοικιαζόμενες κλίνες οι οποίες αισίως ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο. Πού να βρει δωμάτιο ο φτωχός εκπαιδευτικός;
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Π. Μαρινάκης, δήλωσε ότι δίδονται σχετικά βοηθήματα και σε δημοσίους υπαλλήλους με βάση και των αριθμών των παιδιών τους. Υπάρχουν επίσης πολλές περιπτώσεις συνεργασίας με δήμους όπου δίδεται στέγη σε νεοδιόριστους, είτε υγειονομικούς είτε δασκάλους».
Όντως αυτά γίνονται, αλλά το πρόβλημα παραμένει. Και το υφίσταται η κυβέρνηση, η οποία θα έπρεπε να το αντιμετωπίσει περισσότερο δυναμικά διευκολύνοντας ή υποχρεώνοντας τους δήμους να συμβάλουν στην εξεύρεση λύσεων.
Γιατί η ευθύνη δεν είναι μονομερώς κυβερνητική. Ούτε λύνεται με καταγγελίες των τοπικών αρχόντων προς την κεντρική διοίκηση. Έχουν και αυτοί την ευθύνη που τους αναλογεί, και υποχρεούνται να συμβάλλουν σε λύσεις (π.χ. κατ΄ εξαίρεση ανέγερση μικρών ενδιαιτημάτων σε δημοτική γη).
Παρόμοια θα μπορούσε να δράσει και στη χαίνουσα Υγεία. Με καταμερισμό ειδικότητας και εξορθολογισμό πόρων σε νοσοκομεία, ειδικά στην επαρχία. Τιτάνιο έργο, θα συναντούσε τεράστιες αντιδράσεις και από τοπικούς παράγοντες, τη λαϊκίστικη αντιπολίτευση που θα κατήγγειλε ξεθεμελίωμα της Υγείας, και ακόμη από δικούς της βουλευτές. Όμως δεν ψηφίστηκε για τα εύκολα. Και ούτε γράφεις ιστορία διαχειριζόμενος τα εύκολα σε αντίξοες συνθήκες.
Όσο για την ακρίβεια, αποτελεί καθοριστικά την αχίλλειο πτέρνα της κυβέρνησης. Ναι, είναι εν πολλοίς εισαγόμενη καθώς ξεκίνησε με την πανδημία και επιτάθηκε με το Ουκρανικό. Όμως τα όποια πρόστιμα επιβλήθηκαν για αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας δεν έπεισαν τον κόσμο. Ίσως γιατί άργησαν να επιβληθούν, ή ίσως γιατί ήταν λίγα, ή γιατί δεν υπήρξε συνέχεια. Επιβλήθηκαν σε μια στιγμή όξυνσης του προβλήματος και μετά η επαγρύπνηση του κράτους κατέπεσε. Πέρασαν και οι εκλογές βέβαια…
Δεν είναι η πολυαναφερόμενη «μεταρρυθμιστική κόπωση» που προσβάλει τις κυβερνήσεις, όπως και την παρούσα. Άλλωστε, ουδείς περιμένει γενναίες μεταρρυθμίσεις τη δεύτερη τετραετία.
Αυτές λαμβάνουν χώραν την πρώτη, όπου τα κυβερνητικά σχήματα έρχονται ορμητικά, η λαϊκή εντολή είναι νωπή, οι λαϊκές προσμονές μεγάλες, η νομιμοποίηση αδιαμφισβήτητη, και η αντιπολίτευση υποχωρητική. Η πρώτη τετραετία δημιουργεί την κουλτούρα διακυβέρνησης.
Είναι μάλλον η κόπωση της διαχείρισης που προσβάλλει τις κυβερνήσεις τη δεύτερη τετραετία, και που μεταφράζεται μεταφυσικά ως «η κατάρα της δεύτερης τετραετίας».
